ปลดผนึกหัวใจคุณหมอไร้รัก

อธิษฐาน

"พี่หมอ!"

หมอธันวาถึงกับหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก เขาอุตส่าห์ใส่ทั้งแมสและหมวกแก๊ปแล้วยังจะมีคนจำได้อีกเหรอ

"แฮ่!วาเองค่ะ"

หมอธันวาหันมามองหญิงสาวตรงหน้าในชุดนักศึกษากระโปรงพลีสยาวเสื้อตัวโคร่งแต่ไม่ถึงกับใหญ่มาก เขามองสำรวจเธอทั้งแต่หัวจรดเท้าทึ่งในการแต่งตัวคล้ายสาวเซอร์ของวาทยา ต่างกับวันที่ไปเจอเขาที่บ้านริบลับ เพราะตอนนั้นเธอแต่งตัวเหมือนจะเป็นลุคคุณหนูๆ

"อ้อ มากับใครน่ะ?"

หมอธันวาเอ่ยถามขึ้นในขณะที่กำลังเข็นรถเข็นเดินเลือกซื้อของอยู่ในห้าง

"ก็คุณแม่ถามถึงแต่พี่หมอ วาเลยต้องมาหาสักหน่อย"

"แล้วรู้ได้ยังไงว่าพี่อยู่ที่นี่?"

"จริงๆจะโทรไปถามคุณแม่พี่แล้วค่ะ แต่บังเอิญว่าวาเห็นพี่แวบๆเลยวิ่งมาหา บังเอิญมากๆ"

"ทำไมไม่โทรมาถามก่อนล่ะ?"

'ขนาดไลน์ยังไม่ตอบแล้วโทรพี่จะรับเหรอคะ?'

วาทยาได้แต่เถียงเขาอยู่ในใจ

"เอ่อ วาก็คิดว่าพี่หมอไม่ว่างน่ะค่ะ เห็นไลน์ไปไม่ค่อยตอบ"

"อ้อ อย่างนั้นหรอกเหรอ?"

หมอธันวานึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ได้ตอบวาทยาจริงๆ ก็เธอชอบไลน์มาตอนที่เขายุ่งทุกที แต่ก็ไม่รู้จะตอบอะไร เพราะสติกเกอร์ที่วาทยาส่งมาแต่ล่ะตัวไม่แลบลิ้นปลิ้นตาก็เป็นสติกเกอร์ง่วงนอน

"แล้วนี่พี่หมอมาซื้ออะไรคะ?"

"มาซื้อวัตถุดิบไปทำอาหารน่ะ แล้วมีอะไรอีกหรือเปล่า?"

หมอธันวาเหมือนจะรำคาญที่วาทยามาวุ่นวายเลยรีบตัดบทเพราะเขาจะได้ไปคิดเงินที่แคชเชียร์แล้วก็กลับบ้าน

"วาทยาจะไปคอนโดพี่หมอด้วย!"

"เธอว่าอะไรน้ะ"

"ไปด้วยค่ะ"

"นี่เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน ถึงขอไปห้องผู้ชาย"

หมอธันวาถึงกับเลิ่กลั่กเพราะเขาไม่อยากให้เธอไป

"ไม่รู้ล่ะวันนี้วาจะไปให้ได้ วาต้องถ่ายรูปไปให้แม่ดูว่าอยู่กับพี่หมอจริงๆ"

หมอธันวาถึงกับถอนหายใจที่ยัยตัวแสบต้องการไปห้องเขาให้ได้

"งั้น ถ่ายรูปเสร็จแล้วก็กลับนะ พี่ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในที่ๆส่วนตัว"

"โอเคค่ะ"

วาทยารับปากทันที

"งั้นก็ไปสิ"

หมอธันวาเดินเข็นรถไปคิดเงินที่เครื่องแคชเชียร์ วาทยาก็เดินตามหลังเขาไปด้วย หญิงสาวรู้สึกหมั่นไส้เขามากกับท่าทางที่หมอธันวาทำอย่างกะรังเกียจเธอมากมาย

แต่ทว่า!

ก็แอบเสียใจนิดๆที่เขาไม่ชายตาแลมองเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

'หึ!วาไม่ยอมแพ้หรอค่ะ วาจะเอาพี่หมอมาเป็นแฟนจริงๆให้ได้ อยากจะเห็นรอยยิ้มของพี่หมอบ้าง ไม่ใช่หน้าตาเย็นชาไร้ความรู้สึกแบบนี้'

19:00 น.

คอนโดหมอธันวา

"ไหนล่ะเธอต้องการอะไรก็รีบทำๆจะได้กลับไปสักที"หมอธันวายังไม่หยุดความพยายามที่จะไล่วาทยากลับ

"อืม..งั้นเรามาทำอาหารเย็นค่ะ คอนเทนต์วันนี้ทำอาหารให้แฟนกิน งุ้ยยยย!"

วาทยาไปเกาะแขนหมอธันวาแล้วซบลงไปลงไหล่ เขาถึงกับรีบผละหนีอย่างไว

"ทำบ้าอะไร พี่ไม่เล่นด้วยหรอกนะแบบนั้น"

หมอธันวารีบปฏิเสธเสียงแข็งส่ายศีรษะไปมาสีหน้าของเขายังคงความคีฟลุคนิ่งๆเหมือนเดิม

"จะได้เนียนๆไงคะ ตอนนี้เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ?"

"นั่นมันก็แค่แสดงละครเท่านั้น ไม่ได้บอกให้ทำจริงๆสักหน่อย"

"เดี๋ยวค่ะ นั้นอะไรบนหน้าพี่หมอ"

วาทยาจับแขนทั้งสองข้างของเขาไว้ แล้วเขย่งเท้าขึ้นจ้องเข้าไปในแววตาคมปราบนั้นนิ่ง

หมอธันวาตะลึงที่เธอขยับเข้ามาใกล้ๆจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของหญิงสาวใจเขาถึงกับเต้น ตึกตักๆ เพราะคิดว่าวาทยาจะทำอะไร

"นี่ค่ะ ได้แล้วขนตาพี่หมอหลุด อิอิ"

เขาถึงกับโล่งอกเมื่อหญิงสาวปล่อยออกจากตัวเขา

"อธิษฐานค่ะ"

"อะไรของเธอ?"

หมอธันวายังสาละวนกับการทำน้ำสลัดไม่ได้สนใจกับสิ่งที่วาทยาทำเลยแม้แต่นิด

"ขนตาหลุดต้องอธิษฐานแล้วคำอธิษฐานจะเป็นจริง หลับตาเร็วค่ะ"

"ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้"

"ขอให้พี่หมอเจอกับรักแท้ไวๆด้วยค่ะ สาธุ!"

วาทยาเป็นฝ่ายอธิษฐานแทนเสียเอง หมอธันวาถึงกับสั่นศีรษะไปมาให้กับความไร้สาระไม่ได้เรื่องได้ราวของวาทยา

"พี่จะเจอรักแท้หรือไม่เจอไม่น่าจะเกี่ยวกับเธอ แล้วนี่ไม่ไปไหนกับแฟนเหรอ ถึงได้มาคลุกอยู่นี่อ่ะ วัยแบบเธอเค้าไปทำอะไรกันหลังเลิกเรียน?"

"แฟนที่ไหนกันล่ะคะ? โสดมากก กำลังจีบอยู่นี่ไง อิอิ"

วาทยาจิ้มไปที่หน้าอกของหมอธันวา ทำเอาเขาถึงกับนิ่งอึ้งหยุดชะงักไปเล็กน้อย ที่วาทยาพูดเล่นออกมาแบบนั้น เสียงถอนหายใจออกมาเบาๆ ที่วาทยายังคงเล่นไม่เลิก

"แฮ่! วาล้อเล่นค่ะ ไหนคะมีอะไรให้วาช่วยบ้าง วันนี้ขอกินข้าวด้วยคน"

"ไปล้างผักสิ หมดนั่นเลย"

หมอธันวาชี้ไปที่ตะกร้าใส่ผักที่วางอยู่บนโต๊ะ

"โอเครับทราบค่าาาา"

เมื่อหญิงสาวเอาผักไปล้าง หมอธันวาถึงกับยิ้มออกมาให้กับความแก่นแก้วของวาทยา วันนี้ห้องของเขาไม่ได้เงียบเหงาอย่างทุกวันเพราะเหมือนมีเด็กสาวคนนึงมาส่งเสียงดังเจื้อยแจ้วถามนั่นนี่ไม่หยุดจนเขารำคาญที่จะตอบ

-ผ่านไป30นาที-

"อ่ะนี่ของเธอ"

วาทยาจ้องมองอาหารในจานที่มีแต่ผักและก็ธัญพืช ราดด้วยน้ำสลัดอีกทีนึง

"พี่หมอธันวาขา คือว่าวาว่ามันมีแต่ผัก วาว่าเราควรจะกินอะไรที่มันหนักท้องกว่านี้มั้ยคะ?"

"ทำไม ไม่ชอบกินผักล่ะสิ มีแต่สลัดนะมื้อนี้ไม่กินก็อด อีกอย่างมื้อเย็นจะกินหนักไม่ได้ด้วย"

"กินก็ได้ค่ะ"

วาทยาตักอาหารเข้าปากด้วยด้วยใบหน้าเครียด คิ้วของเธอถึงกับขมวดชนกันเมื่อต้องกินผักเยอะขนาดนี้

"อ่ะๆ เดี๋ยวก่อนค่ะ!"

"อะไรของเธออีก"

"ต้องเซลฟี่ก่อน"

วาทยายกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดไปที่กล้อง

"ยิ้มค่ะ"

"นี่บอกไว้ก่อนเลยนะห้ามเอาลงโซเชียลเด็ดขาด"

"สัญญาค่ะ"

พูดเสร็จเธอก็ถ่ายรูปคู่ที่มีจานสลัดถืออยู่ในมือ ถึงแม้ว่าคนบางคนจะทำสีหน้าไม่พอใจหลังจากถ่ายทำเสร็จแล้วก็ตาม

-มหาลัย-

"ว้าย!รูปคู่"

พราวรุ้งถึงกับกรี๊ดด้วยเสียงดังกังวานเมื่อเห็นรูปที่วาทยาเอามาอวด

"กว่าจะได้มานะแก ชั้นต้องพลีชีพกินผักเป็นจานๆ โอ้ย!พูดถึงแล้วจะอ้วก เหม็นเขียวไปหมด"

"แต่มันก็คุ้มอยู่นะ น่ารักกก จะว่าไปแกก็ดูเหมาะสมกับคุณหมอธันวาอยู่นะ ฟิวแฟน"

"ชั้นจะเอาพี่หมอธันวามาเป็นแฟนให้ได้ แต่ว่า!...ยากจังเฮ้อ!"

"เอาน่าา นี่ก็เรียนจบกันแล้วต่อไปแกก็น่าจะมีเวลาอยู่นะก่อนที่แกจะไปอเมริกา ภารกิจนี้ต้องสำเร็จ!"

"โอเค!ไฟท์ติ้ง"

สองสาวให้กำลังใจซึ่งกันและกันทั้งคู่คบหากันมานานมีอะไรมักจะช่วยเหลือกันเต็มที่อย่างเสมอมา ไม่เกี่ยงว่าจะเป็นเรื่องยากหรือง่ายอย่างไรก็ตาม