ราชสีห์เทียวไปมาระหว่างไร่และโรงพยาบาลอยู่เกือบสัปดาห์ จนวันนี้ที่แพทย์เจ้าของไข้อนุญาตให้แก้วตากลับบ้านได้ แต่จนป่านนี้เขาก็ยังไม่ให้ใครมารับเธอกลับเสียที ครั้นมาถึงก็มาด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับเท่าไรนัก
หมอภิธานนั้นแวะเข้ามาดูอาการแต่เช้าและบอกกับพยาบาลให้จำหน่ายเธอออกจากโรงพยาบาลได้เลย จึงมาเสียเวลาตรงที่รอคนมารับเท่านั้น เพราะรอตั้งแต่ช่วงสายที่โทรไปบอกจนเย็นย่ำเขาถึงได้มา
ราชสีห์ไม่พูดพร่ำใดๆ คว้าข้าวของของเธอเดินตามรถเข็นผู้ป่วยไปจนถึงรถหรูที่จอดยังลานจอดด้านหน้าของโรงพยาบาล จนขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว แก้วตาถึงพูดขึ้น
“คุณโตแวะในตลาดให้แก้วหน่อยได้ไหมคะ”
เจ้าของรถไม่พูดอะไร เขาขับรถออกไปยังตลาด หาที่จอดที่มีพอดีค่อยดับเครื่องลง แล้วจึงถาม
“มาทำอะไร”
“แก้วว่าจะหาซื้อ…”
“ร้านนู้นเลย เดี๋ยวฉันลงไปซื้อให้”
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ย
