“พี่โตครับ พี่โต”
ราชสีห์ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะหยีตาเพราะแสงจัดจ้าในห้องผู้ป่วยวิกฤติ เขามองไปรอบๆ ห้อง คเชนทร์จึงรีบบอก
“ห้องไอซียูครับ สามวันแน่ะครับที่พี่หลับไป”
“แก้วอยู่ไหน”
ราชสีห์เกร็งลำคอขึ้นพยายามเปล่งเสียงออกให้ดังแต่กลับได้ยินตัวเองถามออกไปแผ่วเบาเพียงเท่านั้น คเชนทร์หลบตาวูบ ถามอีกเรื่อง
“หิวน้ำไหมครับ พี่หลับไปตั้งนาน ทุกคนใจไม่ดีเลย”
คราวนี้คนเจ็บพยายามจะลุกออกจากเตียงถามอีกครั้ง “ฉันถามว่าแก้วไปไหน”
“ผมว่าพี่พักก่อนเถอะครับ” คเชนทร์เลือกที่จะไม่ตอบคำถามของพี่ชาย
เท่านี้ เพียงคำตอบเท่านี้ ก็ทำให้คนอย่างราชสีห์รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับแก้วตา เขาทิ้งศรีษะลงกับเตียงทันที ใบหน้าคมคายมีหนวดเครารกครึ้มหมองลงจนแทบจับความรู้สึกนึกคิดของเขาได้ แววตาที่ดูดุดันบัดนี้แห้งผากเหมือนผืนดิน
