“อยู่คนเดียวแบบนี้นะดีแล้ว เขาก็แค่คนผ่านเข้ามาในชีวิตก็เท่านั้นเอง”
หญิงสาวระบายลมหายใจเบาๆ ปลายดินสอเคาะอยู่บนสมุดสเก็ตภาพแล้วก็ร่างแบบเสื้อสำหรับผู้ชายตัวสูงอย่างไม่รู้ตัว หลายคนชอบคิดว่าการใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมก็พอแล้ว แต่ลืมคิดไปว่าต้องหยิบมาใส่ให้เขากับบุคลิกของตัวเองด้วย แต่อดเสียดายความสูงกับไหล่กว้างๆ หุ่นนักกีฬาแบบนี้ถ้าจับใส่เสื้อเชิ้ตเปิดกระดุมเห็นแผงอกละก็... คงกลายเป็นหนุ่มใหญ่มาดเพลย์บอยได้ในพริบตา หรือจะเป็นเสื้อสูทสีอ่อนทำให้ดูเป็นผู้ชายอ่อนโยนได้ไม่น้อยทีเดียว
“น้องริณทำอะไรอยู่ครับ พี่ซื้อขนมเจ้าอร่อยมาฝาก”
“คะ!!” หญิงสาวสะดุ้งจนทำดินสอตกพื้น
ปกป้องก้มลงเก็บดินสอส่งคืนให้ไอริณ เขามองสีหน้าตกใจของอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ “พี่มากวนสมาธิน้องริณหรือเปล่าครับ”
“ปะ...เปล่าค่ะ” ไอริณส่ายหน้าไปมา “ริณไม่ได้ยินเสียงรถของพี่ป้องหน่ะค่ะ”
ชายหนุ่มยิ้มรับอย่างเข้าใจแ
