มันก็จริงอยู่นะ ไอริณอายุแค่ยี่สิบสามขณะที่เขาอายุสามสิบเก้า อายุห่างกันตั้งสิบหกปีจนจะเป็นพ่อเป็นลูกได้แล้ว เธอเด็กขนาดนั้นจะชอบผู้ชายรุ่นพ่ออย่างเขาเหรอ? เฮ้ย! นี่เขาคิดอะไรอยู่! ไอริณเป็นแค่เด็กในการปกครองของเขาเท่านั้น เขามีหน้าที่ดูแลเธอจนกว่าจะจัดการเรื่องบริษัทเสร็จสิ้นตามคำขอร้องของคุณดนัย
เสียงประตูร้านเปิดออกดังขึ้น ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกเนคไทสีน้ำเงินเข้มเหลียวซ้ายแลขวาราวกับมองหาใครบางคนอยู่
“นัดใครไว้หรือเปล่าครับ” เจ้าของร้านหันไปทักทายทันที
มานพเลิกคิ้วข้างหนึ่งแล้วเอี้ยวตัวไปมอง แล้วยกมือเรียกให้อีกฝ่ายเดินตรงมาทางเขา “รถติดหรือครับ คุณปกป้อง”
“ที่ช้าเพราะคุณดนัยติดต่อมากะทันหันมากกว่า” ปกป้องไม่ค่อยชอบที่ถูกต่อว่านัก “เอกสารที่คุณต้องการครับคุณมานพ”
“ขอบคุณครับ” มานพยื่นมือไปรับซองสีน้ำตาล “กาแฟไหมครับ?”
“ขอเป็นน้ำผลไม้ดีกว่าครับ วันนี้ผมดื่มมาหลายแก้วแล้
