พอเลิกงานวันนั้นฉันก็คิดหนักว่าจะทำยังไงดี แล้วก็คิดได้ว่าเป็นหมองานหนักจะตาย
เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปเรียนทำขนม แค่ออกเคสมา ยืนผ่าตัดจนขาแข็งก็อยากพักแล้ว
ฮิๆ ไม่ได้กินหรอกขนมฝีมือเรา คิดได้แบบนั้นก็แวะห้างชิลด้วยหนังสือสักเล่ม
เช้าวันถัดมา ทุกอย่างปกติดี ฉันก็ทำงานราบรื่นกับยายแก้ม คุยเล่นกัน ทำงานกันปกติ
จนถึงตอนเที่ยง
“ลัล พี่หมอมาหาอะ” แก้มว่า
“แล้วไง เค้าไปกินข้าวกับแกอยู่แล้ว”
“สงสารพี่หมอนะ อุตส่าห์มาหา ไปด้วยกันก็ได้นะ วันนี้ภูมิก็ไปด้วย”
ฉันคิดแล้วก็พยักหน้าแกนๆ ภูมิไปด้วยคงไม่พูดอะไรแปลกๆ หรอก
“ตามใจ”
เราสี่คนเดินมากินอาหารที่โรงอาหารเดิม
ฉันได้อาหารเร็วเลยมาจองโต๊ะก่อน ทายสิว่าใครมานั่งต่อ .....
......ทายผิดจ้า ภูมิมาถึงก่อน ฉันล่ะสบายใจจริง
จากนั้นพอทุกคนได้อาหารครบก็คุยอะไรกันนิดหน่อยก่อนจะกินมื้อเที่ยงกัน
จนเมื่อกินเสร็จ หมอแซมก็พูดขึ้น
“ขนมพี่ละครับ”
ฉันทำ
