Lullaby’ s PART
ฉันเดินออกมากับยายแก้มเพื่อจะกลับบ้านกัน วันนี้ทั้งฉันและแก้มไม่มีเวรต่อ เราหัวเราะกันเรื่องนิยายเล่มใหม่ที่แก้มเล่าให้ฟังตอนเก็บของกันอย่างสนุกสนาน แต่แล้วฉันก็เห็นร่างสูงของใครคนนึงยืนพิงประตูแล็บอยู่
“อ่าว พี่หมอ มาทำอะไรคะ” ยายแก้มเอ่ยถามยิ้มสดใสตามแบบส่งไปให้
“มารอลัลลาครับ”
ยายแก้มหันมามองฉันแต่ก็หลุบตาหนีเมื่อฉันส่งสายตาดุๆ ไป
“หมอมีธุระอะไรเหรอคะ” ฉันส่งยิ้มสุภาพให้จางๆ
ฉันฝึกมาแล้ว รับมือได้สบายๆ
ปาดเหงื่อ.
“วันนี้ไปกินข้าวกันนะครับ”
แอทแทคครั้งที่หนึ่ง
ดวงหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมกว่าทุกครั้งแต่ยังจุดยิ้มจางที่ริมฝีปากอยู่
“เอ่อ.. พอดี..”
“นะครับ”
เข้าเดินเข้ามาใกล้แล้วยื่นมือออกมาเกลี่ยปอยผมที่ระแก้มฉันออกเบามือ
แอทแทคครั้งที่สอง
“มะ..”
“ปฏิเสธพี่อีกครั้ง พี่ขอคบตรงนี้นะ”
แย้มยิ้มเจ้าเล่ห์จางๆ ประกอบกับประกายในแววตาทำให้เขายิ่งดูร้ายกาจ
ฉันได้
