คัมภีร์มหาเวทย์สยบไพรี

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์

ดนุสรณ์ได้รัับรู้เกี่ยวกับเรื่องของระดับปราณพลังทั้งเจ็ดระดับ และคุณชายหมิงเซียนก็มีปราณพลังอยู่ในระดับปราณก่อกำเนิดขั้นสูงซึ่งถือว่าเป็นระดับต่ำอย่างมากสำหรับชายหนุ่มที่มีอายุ16ปี

" เอ่อ..คุณชายจักอาบน้ำก่อนหรือไม่ขอรับจักได้สบายตัวขึ้น..." บ่าวชายนามฮุ่ยจือถามออกมาเมื่อเห็นว่าสายมากแล้ว

" ก็ดีเหมือนกัน ข้ารู้สึกเหนียวตัวอยู่มิน้อย..." ดนุสรณ์พูดออกมา

" เช่นนั้นคุณชายรอประเดี๋ยวนะขอรับ ข้าจักเรียกบ่าวให้ยกน้ำอุ่นมาเติมในถังอาบน้ำให้ขอรับ.." ฮุ่ยจือโค้งตัวลงเล็กน้อยแล้วรีบเดินออกจากห้องนอนของคุณชายหมิงเซียนไป

' ทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย ทั้งๆที่ตายไปแล้วก็ควรอยู่ในภพภูมิของวิญญาณไม่ใช่เหรอวะ เฮ้อ!..' ดนุสรณ์ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดตัวของเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในร่างของคุณชายหมิงเซียน และที่สำคัญโลกแห่งนี้เป็นของของเวทมนตร์แฟนตาซีซึ่งอยู่เหนือเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้

ดนุสรณ์ในร่างของคุณชายหมิงเซียนได้ลงเเช่ตัวในถังอาบน้ำขนาดใหญ่ซึ่งมีบ่าวชายหลายคนยกน้ำอุ่นเข้ามาเติมให้ตามคำสั่งของฮุ่ยจือ

" เป็นอย่างไรบ้างขอรับคุณชาย รู้สึกผ่อนคลายบ้างหรือไม่.." ฮุ่ยจือคอยช่วยนวดตัวเพื่อความผ่อนคลาย ซึ่งดนุสรณ์เคยเห็นฉากการอาบน้ำเช่นนี้ในหนังจีนกำลังภายในมาแล้วเขาจึงไม่รู้สึกแปลกใจแต่อย่างใดที่มีบ่าวคอยช่วยขัดตัวหรือบีบนวดเช่นนี้

" ข้ารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แต่แย่หน่อยที่ความทรงจำของข้าขาดหายไป..." ดนุสรณ์ใช้เหตุผลข้ออ้างเดิม เพราะจะได้ไม่เป็นที่สงสัย

" มิเป็นไรขอรับ ข้าผู้นี้จักคอยอยู่เคียงข้างรับใช้คุณชาย หากคุณชายประสงค์ที่จักรู้สิ่งใดโปรดถามข้าได้เลยขอรับ.." ฮุ่ยจือยกยิ้มเล็กน้อยเพราะเขาดีใจเหลือเกินที่คุณชายของเขาฟื้นคืนสติกลับมาได้หลังจากนอนหมดสติยาวนานไปถึงหนึ่งเดือนเต็ม

" อื้ม..ข้าอยากรู้ว่าแผ่นดินนี้แคว้นนี้คือแคว้นอันใดและมีการปกครองเช่นใด เจ้าช่วยบอกข้าหน่อยได้หรือไม่..." ดนุสรณ์ถามออกมาเพราะนี่เป็นเรื่องจำเป็นที่เขาต้องรู้เอาไว้

" อ่อ...โลกใบนี้มีดินแดนกว้างใหญ่อยู่4ดินแดนขอรับ ได้แก่ ดินแดนจูเชว่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ ดินแดนไป๋หู่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตก ดินแดนเสวียนอู่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือ ดินแดนชิงหลงตั้งอยู่ทางทิศตะวันออก และดินแดนที่เราอาศัยอยู่เรียกว่าดินแดนชิงหลงขอรับ ดินแดนชิงหลงหรือดินแดนแห่งมังกรฟ้าประกอบด้วยสามแคว้นใหญ่คือ แคว้นหวงหลง แคว้นเฟยหลง แคว้นหลินหลง และแคว้นที่พวกเราอาศัยอยู่คือแคว้นหวงหลงหรือมังกรทองขอรับ.." ฮุ่ยจืออธิบายออกมา

' อ่อ..โลกใบนี้มี4ทวีปสินะ และทวีปที่เราอยู่คือทวีปชิงหลง ทวีปชิงหลงประกอบด้วย3แคว้นใหญ่ และเราอยู่ในแคว้นหวงหลงนั่นเอง...' ดนุสรณ์คิดตามสิ่งที่บ่าวชายนามฮุ่ยจือพูด

" ฮุ่ยจือ ดินแดนชิงหลงหรือดินแดนมังกรฟ้านั้นสัญลักษณ์ของดินแดนคือมังกรเขียวธาตุไม้ใช่หรือไม่..." ดนุสรณ์เรียนรู้เรื่อง4สัตว์เทพศักดิ์สิทธิ์มาเป็นอย่างดี เนื่องจากความสนใจส่วนตัว

" อ่อ..ขอรับคุณชาย.." ฮุ่ยจือแปลกใจเล็กน้อยที่คุณชายหมิงเซียนจดจำเรื่องเช่นนี้ได้

" หืม..เช่นนั้นโลกใบนี้ก็เปรียบได้เหมือนกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งสัตว์เทวะจตุรทิศสินะ.." ดนุสรณ์เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าเหตุใดโลกใบนี้จึงมีแต่เรื่องที่อยู่เหนือเกินกว่าจินตนาการของเขา

" ขอรับคุณชาย " ฮุ่ยจือยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคุณชายหมิงเซียนให้ความสนใจใคร่รู้ในเรื่องราวต่างๆเช่นนี้

" ว่าแต่ที่นี่คือเมืองหลวงของแคว้นหวงหลงใช่หรือไม่ฮุ่ยจือ.." ดนุสรณ์ถามออกมาอีกครั้ง

" ขอรับคุณชาย ที่นี่คือเมืองหลวงของแคว้นหวงหลง.." ฮุ่ยจือตอบออกมา

" อ่อ..ดูเหมือนว่าข้าต้องเรียนรู้อีกมากนัก ต่อไปต้องรบกวนเจ้าแล้วฮุ่ยจือ.." ดนุสรณ์ยกยิ้มเล็กน้อย

" คุณชายอย่ากล่าวเช่นนั้นเลยขอรับ เพราะนี่เป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องดูแลคุณชายอยู่แล้ว หากคุณชายประสงค์สิ่งใดโปรดบอกข้ามาได้เลยขอรับ.." ฮุ่ยจือยกยิ้มเล็กน้อย

" อื้ม..ข้าว่าตอนนี้ข้าขึ้นจากน้ำก่อนดีกว่า ข้ารู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว.." ดนุสรณ์รู้สึกว่าท้องของตนเองจะร้องเบาๆด้วยความหิว

" ขอรับ เช่นนั้นรีบขึ้นจากน้ำแล้วแต่งตัวเถิดขอรับ ข้าสั่งให้บ่าวไพร่เตรียมสำรับเอาไว้แล้ว ป่านนี้คงจักตั้งสำรับเสร็จแล้ว.." ฮุ่ยจือพูดออกมา เพราะเขาได้สั่งบ่าวไพร่ในเรือนหลังนี้ให้เตรียมสำรับอาหารเอาไว้แล้วนั่นเอง

ดนุสรณ์ได้ขึ้นจากน้ำโดยมีฮุ่ยจือช่วยแต่งตัวอย่างคล่องแคล่ว เสื้อผ้าอาภรณ์ที่ฮุ่ยจือเลือกให้กับดนุสรณ์ในร่างของคุณชายหมิงเซียนนั้นเป็นอาภรณ์สีขาวที่ปักดิ้นเงินทั้งผืน ปราณีตและงดงาม ดูแล้วคงมีราคาค่างวดไม่น้อยเลย หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้วดนุสรณ์ได้เดินตามฮุ่ยจื่อมาที่ห้องทานอาหารของเรือนพักและพบว่ามีสาวใช้หลายคนคอยอยู่ปรนนิบัติรับใช้

' ชีวิตของคุณชายหมิงเซียนสุขสบายไม่น้อย ต่างจากเราเลยวะ..' ดนุสรณ์ได้แต่คิดในใจ เพราะชีวิตของเขาดิ้นรนมาดั้งแต่เด็ก เขาเติบโตขึ้นมาจากการเลี้ยงดูของผู้เป็นยายเนื่องจากพ่อกับแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังจำความไม่ได้ พอช่วงเข้ามหาลัยยายของเขาก็เสียชีวิตไปทำให้เขาต้องใช้ชีวิตลำพัง แต่ดีหน่อยที่ยายทิ้งสมบัติเอาไว้ให้จนทำให้เขาสามารถส่งเสียตัวเองจนเรียนจบ หลังจากเรียนจบก็เข้าเป็นอาจารย์สอนภาษาจีนในโรงเรียนกวดวิชาชื่อดัง แต่ชีวิตก็ใช่ว่าจะสุขสบายนัก เพราะเขาก็เปรียบได้กับพนักงานเงินเดือนดีๆนี่เอง บางเดือนแทบจะชักหน้าไม่ถึงหลังเพราะสภาพเศษฐกิจในเมืองใหญ่ต้องใช้จ่ายสูงนั่นเอง

" ฮุ่ยจือปกติแล้วข้าทำสิ่งใดหรือในทุกๆวันที่ผ่านมา.." ดนุสรณ์ถามออกมาในขณะที่นั่งทานอาหาร

" คุณชายใช้เวลาเขียนภาพแต่งโคลงกลอนและเล่นดนตรีขอรับ.." ฮุ่ยจือตอบออกมาตามความเป็นจริง

" อ่อ..เช่นนั้นหรือ " ดนุสรณ์พยักหน้าอย่างเข้าใจ

ดนุสรณ์นั่งทานอาหารไปเรื่อยๆในขณะที่เฝ้าคิดว่าเขาจะเริ่มต้นเรียนรู้จากสิ่งใดก่อนเป็นอันดับแรก

" ฮุ่ยจือทานอาหารเสร็จแล้วเจ้าช่วยพาข้าไปที่ห้องตำราหน่อยจักได้หรือไม่.." ดนุสรณ์พูดออกมาเพราะเขาคิดว่าสิ่งที่เขาต้องเรียนรู้เป็นอันดับแรกคือความรู้ที่อยู่ในตำรา

" ขอรับคุณชาย " ฮุ่ยจือยกยิ้มเล็กน้อย

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วฮุ่ยจือก็พาดนุสรณ์ในร่างของคุณชายหมิงเซียนมาที่ห้องตำราที่อยู่ภายในเรือนพัก

ดนุสรณ์เดินสำรวจดูตำราต่างๆที่วางเรียนรายอยู่บนชั้นวาง ตำราส่วนใหญ่เป็นตำราเกี่ยวกับโคลงกลอนและงานศิลปะการดนตรี ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาไม่ถนัดนัก

" ฮุ่ยจือ ข้าต้องการศึกษาตำราภูมิศาสตร์ จารึกประวัติศาสตร์ รวมถึงตำรายุทธและตำราเวทย์พื้นฐานหาใช่ตำราพวกนี้ไม่..." ดนุสรณ์พูดถึงความต้องการของตนเอง

" อ่อ..เช่นนั้นคงต้องไปที่หอตำราของตระกูลหมิงขอรับ.." ฮุ่ยจือขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วคุณชายของเขาไม่สนใจตำราพวกนั้นเลย แต่นี่ถือเป็นเรื่องที่ดีอย่างมากที่ีคุณชายของเขาหันมาสนใจเรื่องต่างๆเช่นนี้

" หอตำราเช่นนั้นหรือ เจ้าช่วยนำทางข้าไปได้หรือไม่.." ดนุสรณ์รู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก

" ขอรับคุณชาย " ฮุ่ยจือยกยิ้มเล็กน้อยแล้วนำทางดนุสรณ์ในร่างของหมิงเซียนเดินออกจากห้องตำราและเดินออกจากเรือนพักไป.....