รอยรักผู้กองจอมเถื่อน

บทที่5 รอยรัก

เมื่อแพรพลอยและเพื่อนๆ เล่นน้ำกันเสร็จแล้วจึงขึ้นจากสระไปอาบน้ำแต่งตัวออกมากินมื้อค่ำกัน ซึ่งมื้อพิเศษในวันนี้คมเดชได้เป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารค่ำและได้มาร่วมโต๊ะอาหารตามคำเชิญชวนของมาลินญาติสาวของตนเอง

"พี่เดช มานั่งหัวโต๊ะใกล้ๆ ยายพลอยก็ได้ค่ะ" ลิลลี่บอกกับญาติหนุ่มของตัวเอง

"ได้สิ พี่นั่งตรงไหนก็ได้" คมเดชพูดและปรายตาไปมองแพรพลอยที่ตอนนี้นั่งอยู่ตรงฝั่งซ้ายของโต๊ะอาหาร วันนี้แพรพลอยดูสวยหวานมากในสายตาของคมเดช แพรพลอยอยู่ในชุดผ้าฝ้ายสายเดี่ยวสีขาวตัวยาวถึงตาตุ่มทำให้แพรพลอยดูเป็นสาวหวานเรียบร้อยต่างจากตอนใส่ชุดว่ายน้ำสีแดงเมื่อตอนเย็นโดยสิ้นเชิง

"เป็นอย่างไรบ้างคุณพลอยวันนี้ไปเที่ยวเหมืองปิล๊อกมาสนุกหรือเปล่าครับ" คมเดชเจาะจงถามแพรพลอยแววตาเป็นประกายมีความหมาย แต่แพรพลอยกลับตอบคมเดชไปด้วยท่าทีเรียบเฉยเป็นการเว้นระยะห่างของการตอบอย่างคนที่ไว้เนื้อไว้ตัว

"ก็ดีค่ะผู้กอง เหมืองสวยดีแต่อากาศก็ร้อนมาก" แพรพลอยตอบน้ำเสียงสุภาพ ท่าทีไว้เนื้อไว้ตัวของแพรพลอยยิ่งกระตุ้นต่อมอยากเอาชนะของคมเดชให้มีมากขึ้นคมเดชจึงแกล้งพูดเรื่องที่แพรพลอยและเพื่อนๆ ไปเล่นน้ำกันเหมือนแกล้งพูดให้รู้ว่าเขานั้นชอบชุดว่ายน้ำสีแดงที่แพรพลอยส่งมาให้เขาดูแต่แพรพลอยก็ยังแสดงท่าทีแบบไม่รู้เรื่องอะไร

"วันนี้ไปเล่นน้ำกันมาเหรอครับ สนุกไหมคุณพลอย" คมเดชถามและใช้สายตาสำรวจเอวองค์อรชรของคนตรงหน้าอย่างเปิดเผย

"ก็เล่นน้ำกันปกติไม่ได้พิเศษอะไรนะคะ" แพรพลอยตอบออกไปไม่ได้แสดงท่าทีว่าสนใจคมเดชเลย

"พี่เดชนี่คุยแต่กับยายพลอยนะคะเนี่ย เหมือนเคยรู้จักกันมาก่อนยังไงอย่างนั้นเลย" นิ้วนางพูดขึ้น

"พลอยก็รู้จักคุณผู้กองเขาพร้อมนิ้วนางนั่นแหละ จะไปรู้จักกันตอนไหนล่ะนิ้วนางก็" แพรพลอยบอกเพื่อน

"ครับ เราเจอกันครั้งแรกแต่ดูเหมือนผมจะรู้สึกว่าเคยรู้จักคุณพลอยมาก่อนเลยนะครับ" คมเดชพูดและกวาดสายตามองไปที่แพรพลอยสายตาต้องการสื่อความหมาย

ตัดภาพมาที่ห้องนอนของคมเดชในช่วงสายของวันใหม่ สภาพของห้องนอน เตียงนอนที่ดูยับเยินไม่ต้องบอกก็รู้ดีว่าเมื่อคืนสถานที่แห่งนี้เป็นสนามรักที่ดุเดือดเผ็ดร้อนมาขนาดไหน คมเดชที่รู้สึกตัวตื่นนานมากแล้วนอนกอดร่างบางของแพรพลอยไว้ในอ้อมแขน ในใจก็นอนคิดอะไรไปเพลินๆ ทั้งรู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นคนแรกและกังวลใจคิดไปต่างๆ นานา

"เป็นคนแรกของเขาด้วยจะเอายังไงดีวะกู"

"ก็แค่สนุกกันนะเว้ย เขาเองก็เสนอ ได้กันแล้วก็ต่างแยกย้ายจะคิดมากทำไมวะ"

"แต่ว่าเขาเป็นเมียเราแล้วนะ แล้วเมื่อคืนที่ได้กันเขาเองก็ยังไม่ประสาในเรื่องรักเลย"

"ถุงยางก็ไม่ได้ใส่ จะท้องไหมวะเนี่ย"

"หน้าตา ยังกะเด็กมัธยมปลาย ดีหน่อยที่มาลินบอกว่าเรียนอยู่ปี 3 ก็คงจะ 20 21 ปีแล้วหวังว่ากูจะไม่โดนคดีพรากผู้เยาว์เข้าให้นะไอ้เดช" 

คมเดชนอนลูบไล้ผิวเนื้อเนียนสวยของคนในอ้อมแขนในใจก็คิดอะไรไปเพลินๆ จนแพรพลอยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา คมเดชจึงแกล้งทำเป็นหลับต่อ

เมื่อแพรพลอยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ความรู้สึกแรกของแพรพลอยรู้สึกเหมือนบ้านหมุน เวียนหัว ตาลายจนแทบจะลุกไม่ขึ้น ความรู้สึกต่อมาคือรู้สึกเจ็บตรงใจกลางลำตัวบริเวณท้องน้อยที่รู้สึกเจ็บจุกไปหมด จุดอ่อนไหวของความเป็นหญิงเจ็บมากเหมือนมันจะฉีกขาด ร่างกายแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แพรพลอยลืมตาลุกโพลงขึ้นทันทีเมื่อมีภาพซ้อนที่เป็นเหมือนดังความฝันว่า แพรพลอยได้มีเพศสัมพันธ์กับชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง

"คุณป๋าช่วยพลอยด้วย โอ๊ย...." แพรพลอยร้องอุทานด้วยความเจ็บ ใจสั่นตัวเย็นเฉียบ กลัวและตกใจจนน้ำตาร่วง แพรพลอยค่อยๆ ยกตัวขึ้นนั่งมือก็ดึงเอาผ้าห่มนวมผืนหนาขึ้นมาปิดหน้าอกและร่างเปลือยเปล่าของตัวเองไว้ แพรพลอยหันไปมองรอบๆ ห้องก็พบว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของตัวเอง เมื่อขยับตัวจะลุกขึ้นสายตาก็หันไปเห็นผู้ชายที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ แพรพลอยเข้าเต็มสองตา

"คุณ! ผู้กอง ไอ้....." แพรพลอยเห็นคมเดชนอนเปลือยโชว์ขนหน้าอกอยู่ข้างๆ ตัวเองก็ร้องอุทานขึ้น ยกมือขึ้นจะทุบตีคมเดชให้หายแค้นแต่ก็เปลี่ยนใจดึงมือกลับมาเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลรินไม่ขาดสายแทน แพรพลอยคิดในใจว่าตนเองต้องรีบออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด จะไม่กลับมาพบเจอกับคนเลวคนนี้อีก จึงตัดสินใจลุกขึ้นกลั่นเสียงสะอื้นไห้ไว้เต็มกำลัง แต่ไม่ทันที่แพรพลอยจะก้าวขาลงจากเตียงคมเดชก็ลุกขึ้นมาคว้าเอวบางของแพรไว้เสียก่อน

"อุ๊ย โอ๊ย ปล่อยฉัน...." แพรพลอยร้องอุทานด้วยความตกใจและร้องด้วยความเจ็บตรงจุดอ่อนไหวเมื่อคิดจะขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนไปหยิบเสื้อผ้าและชุดชั้นในของตนที่หล่นอยู่เกลื่อนพื้นห้องนอน

"จะรีบลุกขึ้นไปไหนเมียจ๋า" คมเดชดึงร่างบางของสาวน้อยที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียของเขาแล้วให้กลับมานอนซบลงกับอกแกร่งของตนเองอีกครั้ง 

"ปล่อยฉัน ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว ไอ้คนฉวยโอกาส" แพรพลอยดิ้นทุบตีคมเดชและก่นด่าคมเดชด้วยความเสียใจที่ตนเองต้องมาเสียตัวให้กับคนที่ไม่เคยได้รู้จักกันมาก่อน เจอกันวันแรกก็มาเสียตัวให้เขาแล้ว

"เลวยังไง เมื่อคืนก็เห็นยังช่วยกันทำให้ความร่วมมือกันดี คุณเองด้วยซ้ำที่เรียกร้องขอให้ผมทำและเป็นคนนัดให้ผมไปรับคุณมาที่ห้องของผม" คมเดชพูดเถียงเมื่อได้ยินว่าแพรพลอยมาโทษเขาฝ่ายเดียวทั้งๆ ที่เมื่อคืนแพรพลอยเป็นคนนัดให้เขามารับพาแพรพลอยมาที่ห้องเอง

"ไม่จริง ฉันไม่ได้นัดคุณมาและฉันก็ไม่ได้เต็มใจเป็นของคุณ เมื่อคืนฉันแค่ร้อนมากเลยออกมายืนรับลมก็เท่านั้น" แพรพลอยเถียงคมเดช

"ไม่ได้นัดได้ยังไง คุณส่งMessenger มาหาผม นี่ไงแหกตาดูซะ" คมเดชพูดและหยิบมือถือขึ้นมาเปิดให้แพรพลอยดูเป็นหลักฐาน

"ไม่จริง มันไม่ใช่ฉัน ฉันไม่เคยรู้จักคุณจะคุยกับคุณแบบนั้นได้ยังไงปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"นี่คุณอย่ามาเล่นละครได้ไหม มาถึงขนาดนี้แล้วไม่ต้องอายหรอก ผมได้คุณแล้วผมจะรับผิดชอบ"

"ไม่ ไม่ต้องมารับผิดชอบฉัน ไม่ว่ามันจะเพราะเรื่องบ้าอะไรก็ตามสิ่งที่เสียไปฉันจะถือเสียว่าฉันให้ทานคุณไป แล้วต่อไปคุณอย่ามายุ่งกับฉันอีก อย่ามาพบเจอกันอีกไม่ว่าชาตินี้หรือว่าชาติไหนก็ตาม" แพรพลอยพูดออกมาปนเสียงสะอื้นที่พยายามจะกลั้นเอาไว้และพยายามจะสะบัดตัวลุกขึ้นจากเตียงของคมเดชให้ได้

"ปกติคุณชอบทำทานให้ผู้ชายแบบนี้เหรอ เห็นทีจะไม่ได้หรอกนะคุณแพรพลอยคุณเป็นเมียผมแล้วก็ต้องรับผิดชอบผม เกิดคุณเอาลูกผมติดท้องคุณไปแล้วผมจะทำไง" คมเดชพูดและยังคงกอดแพรพลอยไว้ไม่ยอมปล่อย

"ลูก ลูกใครฉันไม่มีวันท้องกับคนแบบคุณ"

"ทำไมจะท้องไม่ได้ ผมไม่ได้คุม คุณเรียกร้องจากผมเสียเหลือเกินจนเมื่อคืนผมใส่ถุงยางไม่ทัน"

"อะไรนะ...." แพรพลอยถามออกไป ใจสั่นไหว ร่างกายหนาวเหน็บแทบจะแข็งตายกลายเป็นหิน เมื่อได้สติก็รับรู้ได้ว่าตรงจุดอ่อนไหวใจกลางความสาวของตนได้มีน้ำเหนียวๆ ไหลย้อนกลับออกมาเป็นการยืนยันคำพูดของคมเดชว่าเขาได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับตนเองแบบไม่ได้ป้องกันจริงๆ

"ไอ้คนชั่ว ไอ้คนฉวยโอกาส ทำแบบนี้ทำไม ทำกับฉันแบบนี้ทำไม" แพรพลอยโกรธจนสติหลุดพุ่งเข้าทุบตีคมเดชไม่ยั้ง ทั้งหยิกทั้งข่วนคมเดชด้วยความแค้นใจ

"หยุดโวยวายทุบตีผัวได้แล้วพลอย ผมเจ็บนะ"

"ฉันไม่หยุด ฉันจะฆ่าคุณไอ้คนชั่ว ไอ้เลว อือๆๆ ทำแบบนี้ทำไม แล้วฉันจะทำยังไงต่อ จะมีหน้ากลับไปสู้หน้าพ่อของฉันได้ยังไง ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย อือๆๆ เพราะคุณ เพราะคนชั่วแบบคุณ" แพรพลอยร้องไห้ฟูมฟายสติหลุดและทุบตีคมเดชด้วยความโกรธแค้น

"ผมบอกว่าให้คุณหยุด คุณจะแหกปากร้องไห้ทำไม ให้คนทั้งรีสอร์ตรู้กันให้หมดใช่ไหมว่าเมื่อคืนเราได้กันเร่าร้อนดุเดือดขนาดไหน จะเอาอย่างนั้นก็ได้นะ ร้องเลยโวยวายและตีผมเลย" คมเดชพูดขู่ขึ้นทำให้แพรพลอยหยุดตีได้สติและร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้นไว้ได้

"อือๆๆ ปล่อย ปล่อยฉัน ฉันจะกลับบ้าน"

"ไม่ปล่อย คุณจะกลับยังไงในสภาพแบบนี้ ไปอาบน้ำกันนะแล้วมากินข้าวผมให้คนจัดการไว้ให้แล้ว เย็นๆ ผมจะไปส่งคุณเอง" คมเดชบอกเมียอย่างใจเย็น

"ไม่ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ร่วมกับคุณอีกแม้แต่วินาทีเดียว ปล่อยฉันสิ ฉันบอกให้ปล่อย" แพรพลอยพูดและผลักแผงอกหนาของคมเดชให้ปล่อยตัวเอง

"เออ ไม่อยู่ก็ไม่อยู่เว้ย งั้นก็กลับไปเลย แต่ช่วยแหกตาดูด้วยนะครับคุณหนูแพรพลอยว่านี่มันจะบ่ายอยู่แล้ว เมื่อคืนโดนเอาจนเกือบสว่างความจำคงเสื่อมไปแล้วมั้ง คุณจะออกไปประจานตัวเองว่าใจง่ายแล่นมานอนกับผู้ชายจนเที่ยง จะออกไปให้เพื่อนคุณรู้ก็เอานะผมไม่ว่า ไอ้ผมมันเป็นผู้ชายไม่มีอะไรต้องเสียอยู่แล้ว" คมเดชพูดขู่ขึ้นทำให้แพรพลอยหยุดชะงัก

"อะไรนะ บ่ายแล้วเหรอ...." แพรพลอยพูดเสียงสั่นน้ำตาก็ร่วงเผาะลงบนแขนล่ำของคมเดช แพรพลอยตัวสั่นเทาด้วยความกลัว อาย กังวลใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรดีจนคมเดชเห็นแล้วก็รู้สึกสงสารและสะท้อนในหัวอก

"นี่กูทำอะไรลงไปวะ แม่งยังกับโจรข่มขืนผู้หญิง" คมเดชคิดในใจแล้วกอดปลอบแพรพลอย

"พลอย ไม่ต้องร้องแล้วพี่ขอโทษ เอาเป็นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดพี่จะรับผิดชอบ รอพลอยกลับไปเรียนให้จบก่อนเราจะแต่งงานกันหรือถ้าพลอยท้องก็ดรอปเรียนไว้ก่อน คลอดแล้วก็ค่อยกลับไปเรียนใหม่"

"อือๆๆ ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบจากคุณ ฉันแค่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เข้าใจไหม ฉันอาย" แพรพลอยร้องไห้บอกความต้องการของตัวเองออกมา

"อาย คุณอายที่มีผมเป็นผัวคุณเหรอ" คมเดชถามขึ้นเสียง

"ใช่ ฉันอาย เพื่อนของฉันรู้เรื่องนี้แล้วใช่ไหม ฉันจะไปหาพวกเขาขอให้พวกเขาเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอย่าบอกให้แม่กับคุณป๋าของฉันรู้ ฉันไม่อยากให้พ่อแม่ของฉันเสียใจ" แพรพลอยพูดและสะบัดตัวจะลงจากเตียง

"เพื่อนของคุณยังไม่มีใครรู้ แล้วก็ไม่มีใครอยู่แล้วเมื่อช่วงสายเพื่อนของคุณเขาออกไปเที่ยวกันหมดแล้ว" คมเดชบอกกับแพรพลอย

"ไปเที่ยวกันเหรอ แล้วฉันล่ะ เพื่อนฉันเขาไม่สงสัยเหรอว่าฉันหายไปไหน" 

"เพื่อนๆ ของคุณเขาเข้าใจว่าเมื่อช่วงดึกคุณไม่สบายแล้วให้ที่บ้านมารับกลับบ้านก่อน ผมให้คนเก็บกระเป๋าของคุณมาแล้วอยู่ในตู้นั่น"

"แล้วเพื่อนฉันเชื่อคุณเหรอ"

"ผมพูดเองเสียที่ไหนกันเล่า มาลินเขาเป็นคนบอกเพื่อนๆ คุณต่างหาก ก็ช่วงหัวค่ำคุณไม่ค่อยสบายจริงๆ แล้วคุณบอกมาลินเองว่าให้ที่บ้านมารับให้เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าให้คุณหน่อย มาลินเก็บกระเป๋าเสร็จก็เอามาให้คุณ คุณก็นัดให้ผมมารับแล้วก็บอกว่าร้อนๆ อยากนอนกับผมอยากให้ผมเอาคุณไง คุณจำอะไรไม่ได้เลยหรือไง" คมเดชพูดเล่าเรื่องราว

"บ้า จะบ้าเหรอ ฉันนี่นะบอกยายลิลลี่ไปอย่างนั้น แล้วยังทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกับคุณอีก"

"เออก็คุณนั่นแหละ นี่คุณผมว่าคุณไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวเถอะ คุณค่อยๆ นึกไป ไม่แน่นะถ้าคุณเห็นรอยรักที่ผมฝากไว้ชัดๆ คุณอาจจะนึกออก จำได้ แล้วอาจจะติดใจจนเรียกร้องให้ผมรับผิดชอบคุณก็ได้"

"ไอ้คนบ้า ฉันไม่....." แพรพลอยด่าว่าคมเดชไม่ทันจบก็โดนคมเดชขัดขึ้น

"พอได้แล้วไม่ต้องด่าผมอีก ไปอาบน้ำได้แล้ว ถ้าไม่อาบน้ำผมจะทบทวนความทรงจำให้คุณอีกรอบ เลือกเอาจะไปอาบน้ำหรือจะโดนผมอึบอีกรอบ" คมเดชพูดข่มขู่

"ไอ้.....เอออาบน้ำก็ได้ คุณก็ไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาให้ฉันสิ จะให้ฉันแก้ผ้าเดินไปหรือไง" แพรพลอยจะด่าอีกแต่เมื่อสบตากับดวงตาคู่คมของคมเดชเข้าจึงเปลี่ยนใจใช้ให้คมเดชไปหยิบชุดคลุมมาให้แทน

"แก้ผ้าก็ได้ เมื่อคืนก็เห็นมาหมดแล้ว ขาวดีไม่มีไฝฝ้าเลย ถ้าแก้ผ้าให้ดูตอนนี้ก็คงจะเห็นแค่รอยรักที่ผมทิ้งไว้" คมเดชพูดขึ้นและส่งยิ้มยียวนมาให้แพรพลอย

"ไอ้...... "

"เออๆ พอๆ ไม่ต้องด่าแล้วเดี๋ยวไปหยิบให้" คมเดชพูดดักไว้แล้วพาร่างแข็งแรงบึกบึนที่ปราศจากเสื้อผ้าลุกขึ้นเดินลงจากเตียงไปหยิบเสื้อคลุมมาส่งให้เมีย

"ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้ลามก...." แพรพลอยหยิบหมอนมาปาใส่คมเดชและรีบใส่เสื้อคลุมพยายามเดินลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ท่าทางทุลักทุเลของแพรพลอยทำให้คมเดชทนดูไม่ได้เลยพุงตัวเข้าไปช้อนร่างบางของเมียขึ้นอุ้มพาเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

"ไอ้บ้า ปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้" แพรพลอยร้องดิ้นแต่คมเดชก็ไม่ฟังเสียง อุ้มแพรพลอยไปวางลงในอ่างอาบน้ำจัดการถอดเสื้อและเปิดน้ำอุ่นให้แพรพลอย

"หยุดโวยวายแล้วอาบน้ำ นอนแช่น้ำอุ่นเสียหน่อยจะได้สบายตัวขึ้น" คมเดชพูดบอกเมียและทำท่าจะเดินลงมาในอ่างอาบน้ำกับแพรพลอยด้วย

"หยุดอยู่ตรงนั้น ห้ามลงมา ออกไปได้แล้วให้ฉันอาบเสร็จก่อนคุณค่อยอาบ"

"อะไรของคุณอีก ก็จะได้รีบๆ อาบผมหิวข้าว"

"ถ้าคุณเข้ามาฉันปาหัวคุณแน่" แพรพลอยหยิบขวดแชมพูขึ้นมาทำท่าจะปาใส่คมเดช

"เฮ้ย อย่าปานะ เดี๋ยวมันแตก ขออาบน้ำด้วยก็ไม่ได้ทีเมื่อคืนยัง......"

"ไอ้คนบ้า หยุดพูด ฉันบอกให้ออกไปไง" แพรพลอยร้องโวยวายและหน้าแดงด้วยความเขินอายที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้กับคมเดช

"โอเค ๆ ไม่แกล้งคุณก็ได้ คุณอาบน้ำให้สบายตัวเถอะเสร็จแล้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน ผมไปอาบที่ฝักบัวก็ได้" คมเดชพูดขึ้นและเดินใส่กางเกงในตัวเดียวไปยืนอาบน้ำใต้ฝักบัวปล่อยให้แพรพลอยอาบน้ำในอ่างไป

"โอ๊ย แสบหลังชิบ โดนเมียข่วนเสียหลังยับเลยกู" คมเดชบ่นออกมาเบาๆ

"แต่ก็ดีเมียทิ้งรอยรักไว้ให้" คมเดชคิดในใจแล้วก็ยิ้มออกมา อาบน้ำเสร็จแล้วคมเดชก็ถอดกางเกงในแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องอาบน้ำมาหาแพรพลอยที่กำลังแช่น้ำอุ่นอยู่พร้อมกับบอกแพรพลอยว่า

"รีบไปล้างตัวได้แล้ว ผมจะออกไปเตรียมอาหารรอ" คมเดชบอกแพรพลอยแต่แพรพลอยก็นอนหลับตาเฉยไม่พูดอะไรกับคมเดชจนคมเดชเดินออกไปแพรพลอยจึงลุกขึ้นไปล้างตัวที่ฝักบัว เสร็จแล้วก็ใส่ชุดคลุมมายืนเช็ดหน้าเช็ดผมที่หน้ากระจกทำได้เห็นร่องรอยแดงๆ ที่คอและเนินอกกระจายไปทั่ว เป็นร่องรอยที่คมเดชทิ้งเอาไว้เมื่อคืน แพรพลอยใช้มือลูบไล้เนื้อตัวของตัวเองเบาๆ น้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลรินออกมาอีกครั้งอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่