บทที่6 ข้อตกลงและการจากลา
1612 Words
เมื่อแพรพลอยแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหากระเป๋าเดินทางของตัวเองแต่ไม่ทันได้ลากกระเป๋าออกมาคมเดชก็เข้ามาเสียก่อน
"แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ ไปกินข้าวกันเถอะผมหิวข้าวจนจะกินช้างเข้าไปได้ทั้งตัวแล้ว" คมเดชบอกกับแพรพลอย
"หิวคุณก็รีบๆ ไปกินสิ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"
"คุณไม่หิวหรือไง แล้วดูแต่งตัวเข้าร้อนจะตายชักเอาผ้าพันคอมาพันไว้ทำไม ไม่ร้อนเหรอ" คมเดชถามออกไปสายตาก็ไล่สำรวจการแต่งกายของแพรพลอยไปด้วย
"เรื่องของฉันไม่ต้องมายุ่ง" แพรพลอยพูดเสียงสะบัดออกอาการไม่พอใจคมเดช
"ก็ใครล่ะทำให้เป็นรอย" แพรพลอยก่นด่าในใจ
"ไม่ให้ยุ่งได้ยังไง ก็คนมันเป็นห่วงเมีย" คมเดชพูดแซะยียวนกวนประสาทแพรพลอย
"ใครเมียคุณ ฉันไม่เคยนับว่าคุณเป็นสามีฉัน หยุดพูดเรื่องบ้าๆ นี้เสียทีได้ไหมฉันไม่อยากฟัง ไปกินข้าวสิแล้วไปส่งฉันได้แล้ว"
"อ้าวไอ้ผมก็เข้าใจว่า ไอ้กิจกรรมที่เราทำกันเมื่อคืนมันเรียกว่ากิจกรรมของผัวเมียเสียอีก ไอ้เราก็เสียน้ำไปเยอะ เนี่ยยังปวดเอวไม่หายเลยบำเรอเมียไปหลายยกเสียด้วยสิ"
"ไอ้บ้า ไอ้คนทุเรศ หยุดพูดเลยนะ" แพรพลอยด่าคมเดชและหยิบกระปุกครีมขึ้นมาปาใส่หัวคมเดชด้วยความโกรธทันที
"โอ๊ย พลอย นี่หัวผมแตกหรือเปล่าเนี่ยปาเข้าหัวเลยนี่ถ้าเป็นปืนผมตายไปแล้วนะ" คมเดชร้องขึ้นพร้อมกับเอามือจับหัวของตนเองไว้
"ก็ปากคุณมันสมควรโดน โดนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำไอ้คนทุเรศ"
"ทุเรศยังไง ก็ได้กันจริงๆ"
"เออได้กันจริง ได้แล้วก็แล้วไป ฉันไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีกฉันจะกลับบ้าน" แพรพลอยพูดด้วยความโมโหและหันไปลากกระเป๋าจะเดินออกจากห้องไป
"นั่นคุณจะไปไหน" คมเดชถามขึ้นและเดินเข้ามากระชากแขนของแพรพลอยไว้
"ปล่อย ฉันจะกลับ"
"ยังกลับไม่ได้เรามีเรื่องต้องคุยกัน ไปนั่งกินข้าวก่อนตกลงกันได้แล้วผมจะเป็นคนไม่ส่งคุณเอง"
"ไม่ ฉันไม่คุยกับคุณ คุณมันเลว คนฉวยโอกาสปล่อยฉันนะฉันจะเหมารถตู้ของรีสอร์ตกลับเอง"
"รถตู้รีสอร์ตของผม ผมไม่ให้คุณไป เลือกเอาจะกินข้าวแล้วคุยกันดีๆ หรืออยากนอนคุยกันต่อ"
"ไอ้..... เออกินข้าวแล้วคุยกันให้จบแล้วไปส่งฉันด้วย" แพรพลอยสะบัดแขนและเดินลงส้นไปกินข้าวที่โต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่ริมระเบียงห้อง คมเดชจึงยกยิ้มและเดินตามแพรพลอยไป
"ผมสั่งให้แม่ครัวทำไข่ลวกมาให้คุณสามฟองพอหรือเปล่า ไส้กรอกก็กินได้นะหรือว่าคุณเบื่อไส้กรอกจนกินไม่ลงเพราะกินมาเยอะทั้งคืนแล้ว คุณก็กินข้าวต้มแล้วกันนะ" คมเดชพูดขึ้นมาลอยๆ เมื่อแพรพลอยได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับสำลักน้ำส้มคั้นที่กำลังยกขึ้นดื่มอยู่
"เอ๊ะ แค๊ก ๆ " แพรพลอยสำลักน้ำส้มจนหน้าดำหน้าแดง
"อ้าวสำลักน้ำส้มเลย ผมแค่ชวนกินไส้กรอกแค่นี้เอง เอานี่น้ำเปล่าดื่มก่อน" คมเดชพูดจายียวนกวนประสาทแพรพลอยต่อ แต่ก็ยังมีกะจิตกะใจส่งน้ำให้แพรพลอยดื่ม แพรพลอยรับน้ำมาดื่มและมองคมเดชด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ
"คนบ้า ไอ้คนลามก" แพรพลอยโกรธคมเดชมากจนควันแทบจะออกหู จึงจัดการใช้ช้อนซ้อมจิ้มไส้กรอกมาวางบนจานแล้วใช้มีดตัดไส้กรอกฉับเดียวขาด เสร็จแล้วก็วางซ้อมกับมีดลงแล้วพูดขึ้นว่า
"ฉันไม่ชอบกินไส้กรอก แต่ชอบเอามันมาหั่นให้เจ้าฟูฟู หมาของฉันมันชอบกินไส้กรอก" แพรพลอยพูดขึ้นและเลื่อนชามข้าวต้มมาตักกินสายตาคมก็มองคมเดชอย่างต้องการจะเอาเรื่องเหมือนกัน
"อุ๊ย กลัวแล้วครับดุจริงๆ เมียคมเดชเนี่ย" ผู้กองคมเดชพูดขึ้นลอยๆ แบบกวนๆ และแสดงท่าทางเหมือนแกล้งตกใจ
"หยุดพูดเรื่องเมียได้ไหม ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วฉันก็จะถือเสียว่าเป็นคราวซวยของฉัน คุณรีบกินแล้วไปส่งฉันกลับบ้านได้แล้วนี่มันบ่ายมากแล้วนะ" แพรพลอยพูดเสียงดังหนักแน่นบ่งบอกชัดเจนว่าตนเองไม่ต้องการความรับผิดชอบใดๆ จากคมเดชเลย
"ก็คุณเป็นเมียผมแล้ว แล้วผมก็เป็นผัวคุณแล้ว เป็นผัวคนแรกด้วยสิ ตอนแรกผมก็คิดว่าคุณแค่นึกสนุกอยากยั่วผมเก็บแต้มของคุณไป แต่ที่ไหนได้ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่างบอกเลยผมต้องสอนคุณอีกนาน"
"ไอ้ทุเรศ ไม่ต้องมาสอนฉัน ฉันบอกแล้วไงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันเป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันไม่ได้นัดคุณมาและฉันก็ไม่เคยรู้จักคุณมาก่อนจริงๆ"
"อุบัติเหตุเหรอ ไม่เคยรู้จักเหรอ เออ คุณจะว่ายังไงก็ได้แต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้เมื่อคืนผมไม่ได้ใส่ถุงยาง ยืนยันอีกครั้งทุกรอบผมปล่อยในตัวคุณหมดเลย คุณอาจจะท้องก็ได้นะ รู้อย่างนี้แล้วคุณจะเอายังไงต่อ" คมเดชเล่าเรื่องราวทั้งหมดและถามบทสรุปว่าแพรพลอยจะเอายังไงต่อ
"เอายังไงคุณหมายถึงยังไง ถ้าเรื่องท้องฉันไม่มีวันยอมท้องกับคนแบบคุณแน่ ฉันจะไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินคุณก็รีบกินข้าวแล้วไปส่งฉันกลับบ้านเสียที เราจะได้จบๆ กันไปเสียทีแล้วไม่ต้องมาเจอกันอีก"
"คุณรู้จักยาคุมฉุกเฉินด้วยเหรอ เพิ่งจะมีผัวครั้งแรกแต่รู้เรื่องยาคุมฉุกเฉินด้วย แล้วรู้หรือเปล่ากินไอ้ยานรกแบบนั้นเข้าไปมันอันตราย" คมเดชถามเสียงดังอย่างอารมณ์เสียที่ได้ยินว่าแพรพลอยจะกินยาคุมฉุกเฉิน
"มันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ" แพรพลอยเถียง
"จะไม่เกี่ยวได้ยังไงก็คุณเป็นเมียผม ลูกก็ลูกผมซึ่งอาจจะไปอยู่ในท้องคุณแล้วก็ได้ คุณจะฆ่าลูกผมเหรอผมไม่ยอมนะ" คมเดชพูดเสียงดังด้วยความโมโห
"ไอ้บ้า ฉันบอกว่าอย่าพูดว่าฉันเป็นเมียคุณ ฉันไม่เป็นอะไรกับคุณทั้งนั้น ลูกฉันก็ไม่มีกับคุณแน่นอน ฉันจะกลับบ้านและฉันยืนยันอีกครั้งว่าฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบจากคุณ"
"เออ ไม่ให้รับผิดชอบก็ไม่รับเว้ย ดีเหมือนกันได้กินสาวเวอร์จินฟรี อิ่มแล้วยังจะไปส่งที่บ้าน" คมเดชพูดน้ำเสียงหงุดหงิด
"อิ่มแล้ว ไปสิฉันก็อยากออกไปจากห้องนี้จะตายอยู่แล้ว" แพรพลอยตอบออกไปแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเดินตามคมเดชไปขึ้นรถ แต่ก่อนจะออกไปแพรพลอยก็ได้มองไปรอบๆ บริเวณหน้าบ้านพักของคมเดชว่าไม่มีใครอยู่แน่ๆ เพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นตนเองเข้า เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครเห็นแล้วจึงเดินไปที่รถและบอกคมเดชว่า
"คุณไปส่งฉันที่ท่ารถในเมืองก็ได้ ฉันจะนั่งรถตู้กลับเอง"
"ผมจะไปส่งให้ถึงบ้าน กลัวคุณจะไปแจกฟรีให้ใครเขาอีกเดี๋ยวจะบอกไม่ถูกว่าเด็กลูกใคร"
"ไอ้..... " แพรพลอยโกรธคมเดชจนตัวสั่น ยกมือเรียวสวยขึ้นตบคมเดชจนหน้าหัน
"จำไว้นะ ฉันแค่พลาดแต่ฉันไม่ได้ง่ายกับใครก็ได้ และถ้าฉันท้องฉันจะไปเอามันออก ฉันไม่เลี้ยงลูกของผู้ชายเลวๆ แบบคุณหรอกจำไว้" แพรพลอยพูดและยกมือขึ้นชี้หน้าคมเดชด้วยความโกรธ
"ก็ลองฆ่าลูกผมสิ ผมเอาคุณตายเหมือนกัน คุณจำไว้นะผมจะเฝ้ามองคุณทุกฝีก้าว ระหว่างนี้ถ้าคุณไม่ท้องก็ทางใครทางมัน แต่ถ้าคุณท้องและในระหว่างนี้คุณทำให้ผมเห็นว่าคุณไปมั่วกับผู้ชายคนไหนผมจะฆ่ามันทิ้งจำเอาไว้" คมเดชกระชากตัวแพรพลอยเข้ามาปะทะหน้าอกแกร่งของตัวเองและออกแรงบีบแขนของแพรพลอยเหมือนต้องการข่มขู่ให้แพรพลอยกลัว
"โอ๊ย ปล่อย ฉันเจ็บ ได้ถ้าภายในสองเดือนนี้ฉันไม่ท้องคุณสัญญามา ว่าจะเลิกวุ่นวายกับฉัน จะหายไปจากชีวิตฉันและจะไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา รับปากฉันมาสิ" แพรพลอยพูดต่อรอง
"เออ ถ้าไม่ท้องก็ต่างคนต่างไป" คมเดชรับคำด้วยความหงุดหงิดและขึ้นรถขับไปส่งแพรพลอยที่บ้าน ในใจก็คิดสับสนวุ่นวายใจไปหมด
"แม่งนี่กูโดนผู้หญิงเทแบบนี้เลยเหรอวะ หมดกันโดนทิ้งซะงั้นกู" คมเดชคิดในใจ
- Writer
