ประเคนฝ่าเท้าให้อย่างงาม
1159 Words
บ้านอภัยสุขแสน
"อ้าว... พี่จ้าวสวัสดีค่ะ" ผมยกมือขึ้นรับไหว้เมียเด็กของไอ้เพื่อนเหี้ยตามมารยาท ก่อนจะเหลือบตาลงมองลูกสาวของมันที่ยืนอยู่ข้างๆ คนเป็นแม่ด้วยความรู้สึกเห็นใจที่ในวันนี้พ่อของเธอกำลังจะตายห่าเพราะน้ำมือไอ้จ้าวคนหล่อคนนี้
"ไอ้แดนอยู่ไหน"
"ข้างหลังนี่เองค่ะพี่จ้าว" ผมได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินตรงมายังสถานที่สุดท้ายที่ไอ้แดนมันจะมีโอกาสได้หายใจในทันที
"สักครู่ครับน้องเจี๊ยบ จัดโต๊ะทานข้าวรอแปบนะ" ผมขมุบขมิบปากเลียนแบบไอ้หมาแก่บางคนที่มันช่างออดช่างอ้อนเมียเด็กของมันซะจนน่าหมั่นไส้
"กูเอง"
"ฉิบหาย! ไอ้จ้าว มึงฟังกูก่อน ไอ้ห่า! เราเพื่อนกันนะเว้ย กูเพื่อนมึงนะไอ้จ้าว!"
ปั๊ก!
ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้มันเสียเวลาไปมากกว่าเดิม เท้าหนักๆ ของไอ้จ้าวคนหล่อก็ลอยละลิ่วไปประทับอยู่บนใบหน้าของไอ้หมาแก่จอมทรยศในทันที สารภาพตรงๆ เลยว่าผมจะไม่โกรธมันมากขนาดนี้เลยถ้าหากมหาลัยแห่งใหม่ที่เมียขาของผมเธอย้ายเข้าไปศึกษาไม่ใช่มหาลัยของมัน!
"ไอ้แดนเพื่อนเวร! กล้าดียังไงถึงปกปิดไม่ให้กูได้เจอเมียกู!" ตอนแรกก็กะว่าจะเข้าไปซ้ำอยู่หรอก แต่พอคิดไปถึงเรื่องมิตรภาพอันดีที่มีให้กันมาเกือบสี่สิบปีผมก็เสือกทำไม่ลง
"มึงบอกว่าเราเป็นเพื่อนกัน กูเป็นเพื่อนมึงถูกไหมไอ้แดน! แล้วทำไมมึงถึงทำแบบนี้กับคนที่มึงเรียกมันว่าเพื่อน ทำไม! มึงเองก็เคยต้องเกือบบ้าเพราะตามหาเมียไม่เจอมึงก็ควรจะเข้าใจกูสิ ไม่ใช่ช่วยหลานมึงปกปิดกูแบบที่มึงทำกับกู!"
ผมจะไม่เสียใจจนร้องไห้ออกมาให้มันเห็นเลยถ้าหากผมไม่เสียความรู้สึกกับสิ่งที่มันทำจริงๆ ผมแม่ง...เสียใจว่ะทุกคน
"กูขอโทษ ก็ไอ้เหน่มันขอกู... มันหลานสาวกูนะ กูรักมันมากมึงก็รู้นี่ไอ้จ้าว... กูคงทนไม่ไหวถ้าหากหลานกูคิดจะตัดลุงหลานกับกูถ้าหากกูไม่ตอบตกลงช่วยเธอ กูก็เลย...
"มึงก็เลยปล่อยให้กูเป็นไอ้หมาบ้าตามหาเมียมาเป็นปีๆ อย่างนั้นใช่ไหมไอ้แดน!"
"เออ.. กูขอโทษ ครั้งนี้กูตามใจหลานในเรื่องที่ไม่ควรจริงๆ กูขอโทษ ให้อภัยเพื่อนเหี้ยของมึงได้ไหมละ" จริงๆ แล้วผมก็พอจะรู้อยู่บ้างแหละครับว่าไอ้แดนมันรักและตามใจหลานมันมากแค่ไหน และถ้าจะให้พูดกันตามตรงมันเองก็คงจะลำบากอยู่เหมือนกันเพราะนั่นก็หลาน นี่ก็เพื่อน
แต่ถึงจะรู้อย่างนั้นผมก็โกรธมันอยู่ดี แถมเกลียดขี้หน้ามันฉิบหายด้วย! จบ!
"วันพระไม่ได้มีหนเดียวไอ้แดน ถึงทีกูบ้างกูจะทบต้นทบดอกให้มึงอย่างงามแน่ไอ้ห่า! แต่ตอนนี้กูขอตัวไปป้อนส้นตี นให้ไอ้มาร์แดกก่อน ส่วนมึง! กูฝากเอาไว้ก่อนไอ้แดน!"
คฤหาสน์คุณมาร์
ผมที่เดินตามบอดีการ์ดของไอ้มาร์เข้ามาในบ้านก็แทบจะอ้วกพุ่งออกมาในทันทีที่เห็นว่ามันกำลังใส่หน้ากากแมวน้อยและใช้หัวถูไถหน้าอกของเมียมันอยู่
ในขณะที่ผมแทบจะบ้าเพราะตามหาเมียไม่เจอ ละดูไอ้พวกที่เข้าร่วมแผนการณ์กับยัยเด็กเสน่ห์แต่ละคนสิ กอดเมียหอมเมียกันฉ่ำ เหอะๆ
"ไอ้จ้าว!"
"เออ กูเอง"
ปั๊ก!
"เอาตีนกูไปแดก!" ผมเหวี่ยงตัวของเมียมันให้ออกไปให้พ้นทางก่อนจะกระหน่ำฝ่าเท้าลงบนใบหน้าของไอ้เพื่อนชั่วช้าสารเลวอย่างไม่บันยะบันยังในทันที
"ใครเข้ามากูยิงไส้แตกแน่! รู้ตัวว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็ไม่ต้องเสนอหน้าเข้ามาเสือก! เธอด้วยชบา มีอะไรทำก็ไปทำหรือจะรอดูฉันฆ าตกรรมผัวเธอก็ได้นะ ฉันยินดี"
"นะ...นี่มันเรื่องอะไรกันแน่พี่จ้าว..."
"ไหนๆ วันนี้เธอก็กำลังจะกลายเป็นแม่ม่ายเพราะผัวโดนกระทืบตายอยู่แล้ว ฉันจะบอกให้เอาบุญก็ได้ว่าไอ้สามีที่รักของเธอมันทำอะไรไว้กับฉันบ้าง!" ผมเมินท่าทีที่กลัวจนตัวสั่นเหมือนลูกนกของเมียเพื่อน ก่อนจะประกาศกร้าวออกมาอย่างตั้งใจข่มขู่คนเพศแม่!
"มันให้คนของมันปกปิดที่อยู่ของเมียฉันร่วมกับไอ้แดนแล้วก็น้องเสน่ห์ จนเป็นเหตุให้ฉันต้องพลาดโอกาสที่จะได้นอนกอดเมียมาปีนึงเต็มๆ ยังไงละ!"
เพี๊ยะ!
"อะ...อ้าว ผิดคาดเว้ยเฮ้ย ฮ่าๆๆ" ผมหลุดหัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อได้เห็นกับตาว่าเมียของไอ้มาร์ตรงเข้าไปประดับนิ้วสวยๆ ลงบนหน้าของผัวตัวเองแทนผมที่ต้องทนทุกข์ระทมมาตลอดหนึ่งปี
สะใจฉิบหายครับบอกตรง! ฮ่าๆ
"ขอโทษที่ชบาสั่งสอนผัวตัวเองได้ไม่ดีค่ะพี่จ้าว พี่จ้าวรีบไปเคลียร์กับอีหวานมันก่อนก็แล้วกันค่ะ ส่วนทางนี้ชบาจะเคลียร์ให้เอง" เคยได้ยินเพื่อนในกลุ่มมันพากันเม้าท์ว่าเมียไอ้มาร์คัสมันโคตรดุ ได้ฟังที่แรกก็เฉยๆ นะ ยิ่งมาเห็นว่าเธอออกอาการกลัวแค่ไหนเมื่อก่อนหน้านี้ผมก็ยิ่งไม่เชื่อในคำบอกเล่าที่ทุกคนต่างก็พากันพูดเป็นเสียงเดียวกันนั้น
แต่ตอนนี้ไอ้จ้าวเชื่อแล้วครับว่าเมียไอ้มาร์นั้นดุยังกะหมาล่ามโซ่จริงๆ
"ไอ้จ้าวเพื่อนเหี้ย! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ" ผมยกนิ้วกลางขึ้นใส่ไอ้มาร์ที่กำลังโดนเมียตบเข้าเบ้าหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นคูมาเรียลคันหรูของตัวเองไปหาเมียขาในทันทีที่รู้สึกได้แล้วว่า ความแค้นที่มีต่อไอ้เพื่อนเลวทั้งสองนั้นได้รับการสะสางแล้วเป็นที่เรียบร้อย
สะใจจริงโว้ย!
แต่พอมาคิดๆ ดูอีกทีก็เหมือนคำที่พ่อกับไอ้คีว่าผมกระจอกมันก็คงจะไม่เกินจริง เพราะลำพังแค่เมียหนีห่างไปไม่ถึงยี่สิบกิโลเมตรด้วยซ้ำแต่ผมกลับตามหาตัวเธอไม่เจอ กล้าพูดได้เลยว่างานนี้รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นแน่ไอ้จ้าวเอ๋ยไอ้จ้าว...
จริงๆ แล้วก็น่าสงสารพี่เขาอยู่นะคะ แต่มันก็ติดอยู่ตรงที่ว่ารู้สึกสะใจมากกว่านี่แหละ ฮ่าๆๆ 🥹
- Writer
