Surrender- พ่ายรักพ่อนักบาส

เพื่อนทรยศ

"ขอโทษทีเถอะวะไอ้จ้าว แต่มึงเป็นถึงมาเฟีย มาเฟียที่แปลว่ามีบอดีการ์ดรับใช้เป็นร้อยเป็นพันคน มาเฟียที่แปลว่ามีอำนาจมากพอที่จะเป่าหัวใครทิ้งก็ได้โดยที่ไม่มีใครกล้าที่จะฟ้องร้องเอาความมึง แต่มึงกลับตามหาเมียตัวเองที่ประชดผัวโดยการหอบผ้าผ่อนหนีไปไม่เจอเนี่ยนะไอ้เวร!"

'คีตะ ชนกันต์ จักยิ่งรุ่งเรือง' กลอกลูกกะตาใส่พี่ชายฝาแฝดอย่างจ้าวโฮปด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายที่มันนั้นกอบกุมอำนาจล้นฟ้าอยู่ในกำมือเลยก็ว่าได้ หากแต่กลับตามหาเมียรักอย่างน้ำหวานไม่เจอสักที จนเวลาผ่านล่วงเลยมานานนับปีแล้ว

"เออ...มาเฟียเสียหมามึงอย่าเอาอย่างไอ้คี" 'ท่านบูรพา จักยิ่งรุ่งเรือง' บิดาบังเกิดเกล้าของเด็กหนุ่มทั้งสองว่าอย่างเห็นด้วยในคำพูดข้างต้นของคีตะ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างจงใจเยาะเย้ยให้กับการขาดซึ่งความสามารถของบุตรชายคนโตอย่างจ้าวโฮป

"ไอ้คี! พ่อด้วย! ซ้ำเติมผมแม่งอยู่นั่น" ผมฟุบหน้าลงบนท่อนแขนของตัวเองด้วยความรู้สึกคล้ายกับคนหมดอาลัยตายอยากขึ้นไปทุกวันตั้งแต่เมียขาของผมหายตัวไปพร้อมกับพ่อของเธออย่างไร้ร่องรอยมาจนจะครบหนึ่งปีในวันพรุ่งนี้

"ถ้าลูกสะใภ้ของกูยังอยู่ในจังหวัดนี้ แสดงว่าไอ้อีที่มันคุ้มกันนังหนูให้รอดพ้นไปจากสายตาเราได้มาเป็นปีๆ ก็ต้องมีอำนาจสมพอควร"

พ่อผมเองที่ไม่เคยผิดพลาดสำหรับการสืบหาข้อมูลของใครก็ตามที่หลบหนีหายจากพวกเราไปก็ยังจนปัญญาเลยครับทุกคน แล้วผมที่เป็นลูกมือของพ่ออีกทีจะเหลืออยู่อีกเหรอ เฮ้อ!

"พี่บลู" คุณนายฮันน่า คนสวยๆ ที่มีศักดิ์เป็นภรรยาของท่านบูรพาหรือแม่บังเกิดเกล้าของผมกับไอ้คี ร้องเรียกพ่อด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดังพอสมควรเหมือนกับว่านางพึ่งจะคิดอะไรดีๆ ขึ้นมาได้ยังไงยังงั้นแหละ

"ว่าไงคะ ฮันน่าเมียรักของท่านบลู" ครับ! ก็อย่างที่เห็นแหละครับ กับลูกนี่แทบจะกินหัวแต่เวลาพูดกับเมียดันกลายไปเป็นลูกแมวตัวน้อยๆ ไปได้ ก็พ่อไอ้จ้าวไงจะใครละ!

"มาร์คัสไงพี่บลู...มาร์คัส" ฮันน่าเขย่าแขนสามีเบาๆ ด้วยความตื่นเต้น "ถ้าจะมีใครทีคุ้มกันแม่หนูจากเราได้อย่างแยบยลที่สุดก็ต้องเป็นมาร์คัส"

"แต่พี่มาร์เขาเดินเรื่องคดีพ่อของเขาอยู่นี่ครับแม่" ไอ้คีค้านขึ้นมาใส่มารดาอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยกับความคิดของแม่ ซึ่งจริงๆ ผมก็รู้สึกแบบนั้นไม่ต่างกันนั่นแหละแต่ผมแค่พูดท้วงออกมาไม่ทันไอ้คีคนปากไวใจทรามก็เท่านั้นเอง

"ไอ้คีลูกควาย! ลูกน้องมาร์คัสเขามีตั้งกี่พันคน เขาก็คงจะไม่มานั่งโง่อับราวกับคนอับจนหนทางอย่างพี่ชายมึงหรอกนะ!"

"อ้าวแม่...อะไรวะผมก็อยู่ของผมเฉยๆ" ผมบุ้ยปากใส่แม่ตัวเองเพราะรู้สึกเจ็บแปลบกับคำปรามาสที่โคตรจะแสบสันนั้น บางทีทุกคนอาจจะยังไม่เคยมีโอกาสได้รู้นะครับว่าแท้จริงแล้วแม่ผมเป็นแจ๋ว แจ๋วที่แปลว่าปากแจ๋วนะครับไม่ใช่หญิงรับใช้ในหนังในละคร

"เดี๋ยวก่อนนะ!" จู่ๆ สมองของผมมันก็ประมวลผลความน่าจะเป็นบางอย่างออกมาได้

"พ่อ... พอจะจำน้องเหน่ได้ใช่ไหมครับ"

"ใครวะไอ้จ้าว" ผมจะนับหนึ่งถึงสามแล้วค่อยตอบคำถามของแม่นะครับ แล้วทุกคนมารอดูปฏิกิริยาของคุณหญิงฮันน่าไปพร้อมๆ กันกับผมนะครับ หนึ่ง...

"ปากมึงอมตีนพ่อมึงอยู่เรอะไอ้จ้าว เป็นห่าอะไรทำไมมันถึงตอบคำถามของกูไม่ได้ไอ้ลูกเวร! ถ้ารู้ว่าโตขึ้นมาแล้วมึงจะโง่แถมยังปากหนักขนาดนี้กูเอาขี้เถ้ายัดปากมึงไปตั้งแต่วันแรกที่มึงโผล่หัวออกมาจากช่องคลอดกูแล้วไอ้ลูกเวร!" ครับ ไม่ทันไอ้จ้าวคนนี้จะได้นับสองด้วยซ้ำ นี่แหละครับแม่ผม แม่บังเกิดเกล้าของไอ้จ้าวเอง เก่งมาจากไหนก็ต้องพ่ายแพ้ให้แม่ของตัวเองอยู่ดี...

"เอ๋า... ไหงพาดพิงมาถึงกระผมได้ละครับคุณภรรยา"

"น้องรหัสคีเองแม่" เป็นไอคีที่หันไปตอบในสิ่งที่แม่ต้องการจะรู้ ส่วนผมกับพ่อก็ได้แต่นั่งกอดคอกันด้วยความน้อยใจในโชคชะตาที่สรรค์สร้างอำนาจล้นมือให้มาอยู่ในมือพวกเราได้ แต่กลับไม่เคยใช้อำนาจที่ว่านั้นกับภรรยาและแม่ของตัวเองได้เลย

"แล้วน้องเขาเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้วะไอ้จ้าว" ไอ้คีใช้ปลายตีนสะกิดหลังผมที่ยังคงหันหลังให้แม่กับมันอยู่

"อ๋อ...ลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงโสน กูพูดถูกไหมไอ้จ้าว"

"ใช่ นั่นแหละครับแม่" ผมตอบรับในข้อข้องใจของแม่ "คือผม...พอจะรู้มาบ้างว่าน้องเสน่ห์เขาค่อนข้างสนิทกับมาร์คัส ผมคิดว่ามันต้องเป็นแผนการณ์ของเสน่ห์แน่ๆ" ที่จริงผมเองก็ค่อนข้างที่จะสนิทกับไอ้มาร์มันเหมือนกันแหละ เพราะเคยค้าอาวุธสงครามด้วยกันอยู่บ่อยๆ น่ะ แต่ที่ผมไม่คิดถึงมันเป็นคนแรกก็เพราะปกติมันไม่ใช่คนเจ้าแผนการณ์เหมือนกับน้องเสน่ห์คนแสบนั่นเอง

"เดี๋ยวนะไอ้จ้าว! น้องเขาพึ่งจะอายุยี่สิบปีเองนะเว้ย! ละน้องเขาจะมาคิดไอ้แผนการณ์คุ้มกันตัวแบบนี้ได้ยังไงกันไอ้จ้าว" ไอ้คีว่าอย่างไม่เห็นด้วยกับข้อสันนิษฐานข้างต้นของผม

"มึงรู้จักเสน่ห์น้อยไปต่างหากไอ้คี น้องคนนี้แหละตัวตึงนครศรีธรรมราชบ้านเรา" ผมยกยิ้มมุมปากขึ้นมาในรอบเกือบหนึ่งปี ด้วยความรู้สึกที่เริ่มจะมองเห็นทางออกของเรื่องนี้ได้บ้างแล้ว

"แล้วมึงจะรอห่าอะไรละ! ไปหาอีหนูคนนี้สิวะไอ้จ้าว! กูกับพ่อมึงจะได้เจอตัวจริงของลูกสะใภ้ใหญ่สักที คนที่ช่วยลูกชายหน้าโง่ของกูให้รอดพ้นมาจากการลอบทำร้ายจากคนของไอ้อรุณชัยได้"

ผมเห็นแม่ที่ยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม ใช่ครับ...พ่อกับแม่ของผมท่านภูมิใจในตัวของเมียขาของผมมากๆ มากจนถึงขั้นที่พูดกันกับพ่อของผมถึงเมียขาของผมมาเสมอว่าเธอนั้นเหมาะสมสำหรับการที่จะเข้ามาเป็นลูกสะใภ้มาเฟียของบ้านจักยิ่งรุ่งเรืองมากที่สุดแล้ว...

เพื่อที่จะให้แน่ใจว่าขอสันนิษฐานของผมและทุกคนในครอบครัวนั้นจริงแท้แน่นอนมากแค่ไหน ผมก็เลยรีบยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่ ก่อนจะตรงไปขึ้นรถคูมาเรียลคันหรูของตัวเองเพื่อที่จะเดินทางไปพิสูจน์ในสิ่งที่ตัวเองกำลังสงสัย

ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีผมก็เดินทางมาถึงบ้านหรูสไตล์โมเดิร์นของน้องเสน่ห์ และถ้าจะให้สังเกตจากใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่มของน้องเขาแล้วนั้น สิ่งที่แม่ของผมเป็นคนตั้งต้นสันนิษฐานนั้นมันเป็นเรื่องจริงแท้อย่างแน่นอน

"ว้า พี่รู้แล้วเหรอ หมดเวลาสนุกแล้วสิเรา" เด็กแสบว่าอย่างตั้งใจล้อเลียนผมด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ และเชื่อเถอะว่าถ้าหากไม่เป็นเพราะผมติดหนี้บุญคุณเธอในเรื่องที่ทำให้ผมกับเมียขาได้คบหาดูใจกัน ก็คงไม่พ้นที่จะเห็นผมขย้ำเด็กแสบบางคนให้แหลกคามือไปแล้วละครับ

"แสบนักนะ" และสิ่งที่ผมพอจะทำได้มากที่สุดในตอนนี้ก็คือสรรเสริญให้กับความแสบจนถึงทรวงของเด็กผู้หญิงคนนี้แค่อย่างเดียว เหอะๆ บอกทีว่าไอ้จ้าวคนนี้มันก็คือคนเดียวกันกับที่เป่าหัวเฮียโป่งไปเมื่อต้นปีก่อน...

"ใช้เวลานานจังคะฮ่าๆ" ไอ้ที่เขาว่ากันว่ามันเขี้ยวนี่มันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ แม่ง! ผมโคตรจะมันเขี้ยวยัยเด็กคนนี้ฉิบหายเลยบอกตรงๆ

"ไอ้มาร์คัสใช่ไหม" เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมตอบ ก็กลายเป็นผมอีกนั่นแหละที่ต้องเอ่ยถามในสิ่งที่ตัวเองกับแม่รู้สึกกังขา

"ก็ไม่เชิง เป็นคนของมาร์เขา" ดูท่าทางที่เธอกำลังยียวนผมสิครับทุกคน สาบานเลยว่าถ้าเธอเป็นผู้ชายผมจะประเคนฝ่าเท้าให้จนเบ้าหน้ายุบไปแล้วแน่นอน

"หมู่บ้านจัดสรร ข้างๆ มหาลัยของลุงแดนอะ หลังแรกที่เข้าไปถึงเลย"

เมื่อรู้ดังนั้นผมก็เลยบอกลาน้องเธอก่อนจะมุ่งตรงไปยังจุดหมายถัดไปในทันที แต่จุดหมายที่ว่าไม่ใช่หมู่บ้านจัดสรรที่เธอบอกนะ แต่เป็นบ้านของไอ้เพื่อนชั่วสองตัวอย่างไอ้แดนแล้วก็ไอ้มาร์มันต่างหาก!

รอสมน้ำหน้าไอ้แดนโดนตื้บ 🤣 รักหลานไม่รู้จักเวล่ำเวลาดีนัก ฮ่าๆๆ