พ่อเริ่มใจอ่อน
1083 Words
"ไอ้เฮียอั๋น มึงก็เข้ามาช่วยจัดการตรงนั้นหน่อยสิวะไอ้ห่า รึมึงอยากเห็นมือเมียมึงเปื้อนเลือดไอ้ควาย!" เมื่อสถานการณ์(เกือบจะ)กลับมาเป็นปกติ ฉันก็สังเกตเห็นว่าจ้าวกำลังหันไปพยักหน้ากับเฮียอั๋น ก่อนที่นาทีต่อมาเฮียแกจะรีบเดินดุ่มๆ เข้าไปจัดการกับไอ้เสี่ยอรุณชัยด้วยตัวเองในทันที
"ไอ้ทีมึงก็อีกคนไอ้ฉิบหาย! เห็นอยู่ว่าน้องแนนเธอกำลังกลัวก็รีบเข้ามาทำคะแนนสิวะไอ้ควาย! ไอ้เหี้ยซัน! น้องซันนี่เมียมึงเนี่ยมาอุ้มไปสิวะโง่ แต่ละตัว...ต้องให้กูบอก"
ก็ถ้าไม่ติดที่ว่าผัวอุตส่าห์ยกพวกมาช่วย(ในตอนที่เหล่าเมียจัดการทุกอย่างได้ด้วยตัวเองหมดแล้ว) ฉันก็คงจะออกปากด่ามันไปแล้วแหละค่ะว่าพวกเอ็งมันก็โง่เง่าเหมือนกันทั้งกลุ่มนะแหละ เหอะๆ
"พ่อผมฝากช่วยน้องคนนั้นหน่อย ที่ตัวเล็กๆ" จ้าวหมายถึงอีฟ้าใสน่ะ ตอนนี้มันยืนกลัวซะจนจนตัวสั่นงกๆ อยู่คนเดียวเพราะไม่มีผัวขี่ม้าขาวเข้ามาช่วยเหลือ ฮ่าๆๆ
"เท่ห์จัดมั้งไอ้ลูกเวร" คุณพ่อผลักหัวลูกชายของตัวเองเบาๆ ก่อนจะตรงเข้าไปช่วยพยุงตัวฟ้าใสให้ออกไปพร้อมๆ กันกับพวกเราทุกคน
"คีละ" ฉันถามหาน้องชายฝาแฝดของเขาที่ควรจะมาด้วยในวันนี้ด้วยความรู้สึกสงสัย
"มันไปจัดการติดต่อทนายของตระกูลของเรามาให้จัดการเรื่องของเสี่ยอรุณชัยค่ะเมียขา"
จุ๊บ!
ผัวคนหล่อของฉันจุ๊บลงตรงลงหน้าผากประมาณสิบไร่เศษของเมียสุดสวยอย่างฉัน ก็ไม่ได้หายเคืองจากเรื่องที่ตามมาช่วยช้าซะทีเดียวหรอกนะ แต่ก็ให้อภัยนิดนึงละกัน...
"เป็นเมียมาเฟียนี่เหนื่อยชะมัด" กินลูกปืนต่างข้าวไปแล้วตัวฉัน
"ละทำไมมาช่วยเมียขาช้าตลอดเลย จนเมียขาต้องลงมือด้วยตัวเองอีกแล้ว" ฉันว่าก่อนจะชูแขนสองข้างที่โชกไปด้วยเลือดของไอ้พวกคนชั่วให้เขาได้ดู
"ขอโทษที่มาช่วยช้านะคะ พอดีรอเฮียอั๋นด้วย เฮียเขาจะมาช่วยเสน่ห์ด้วยตัวเองครับ"
"ช่างเถอะค่ะ" ถึงตอนนี้มันก็คงจะไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการที่ฉันยังมีลมหายใจต่อไปแล้วแหละ...
"ว่าแต่..ตอนนี้ผัวขาแวะเข้าร้านสะดวกซื้อในปั๊มตรงนั้นก่อนค่ะ" เมนส์เจ้ากรรมมันกำลังจะเลอะออกมาอีกแล้วนะสิคะทุกคน
กรรมของกู กรรมของกู เพลงนี้มันลอยเข้ามาในหัวกันเลยทีเดียว
"เมียขาหิวข้าวเหรอคะ แวะร้านไหม" เขาหันมาเผยยิ้มอ่อนๆ ให้ฉัน และไอ้ยิ้มอ่อนๆ ที่ว่านี้แหละที่มันกระชากใจเมียอย่างฉันไปได้ทั้งดวง
ผัวฉันหล่อมากค่ะทุกคน รวยมากด้วย ฮ่าๆ
"ไม่ค่ะ...เมียขาแค่จะแวะเปลี่ยนผ้าอนามัย"
พรพฤกษา เฮาส์
"ยังไงก็ขอบใจนะที่ไปช่วยลูกสาวของผมไว้" คุณพ่อของฉันหันมามองจ้าวด้วยแววตาที่ความอาฆาตแค้นที่เคยมีลดลงไปหน่อยนึง และน้อยหนึ่งที่ว่านี้ก็นับได้ว่าเป็นนิมิตหมายอันดีอยู่ทีเดียว
"ผมยินดีครับคุณพ่อ เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว" เขาตอบพ่อฉันก่อนจะส่งสัญญานทางตามาให้ฉันว่าจะเดินทางกลับบ้านของตัวเองแล้ว
"หิวไหมละ กินข้าวก่อนสิ" พ่อฉันผายมือให้จ้าวได้เดินเขาไปในห้องทานอาหารและการกระทำนั้นมันก็ทำให้จ้าวหลุดยิ้มออกด้วยความดีใจอย่างไม่ต้องสงสัย
"คุณพ่อว่าอะไรนะครับ?"
"ได้ยินแต่เสียงลูกปืนจนมันหูดับไปแล้วรึไงแกน่ะ ฉันจะไม่พูดซ้ำหรอกนะจะบอกให้!" พ่อฉันหันมาตวาดใส่จ้าวที่อยู่ด้านหลังก่อนจะเดินนำพวกเราเข้าไปในห้องทานอาหารที่อยู่ติดกัน
"ผัวขากลับก่อนนะคะ" หลังจากที่การร่วมโต๊ะเป็นครั้งแรกระหว่างคุณพ่อและจ้าวผ่านไปได้ด้วยดี ในตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องเดินทางกลับไปพักผ่อนที่บ้านของเขาแล้วละ
"ไว้เจอกันนะคะ" ฉันส่งจูบทางอากาศไปให้เขาที่ยืนอยู่ข้างๆ คูมาเรียลคันหรูที่จอดเทียบอยู่ตรงฟุตบาท
"ขอนอนด้วยได้ไหม" จริงๆ ก็ไม่ได้จะโอเว่อร์โอวังหรอกนะ แต่ในตอนนี้มันก็เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าแล้ว การที่จะให้เขาขับรถกลับไปที่บ้านซึ่งห่างออกไปประมาณยี่สิบกิโลเมตรด้วยกันมันก็จะดูใจร้ายมากไปหน่อย
"ได้" ไม่ใช่ฉันหรอกนะที่ตอบรับคำร้องขอนั้นของเขา แต่เป็นพ่อของฉันที่ยังคงแอบยืนดูเราสองคนอยู่แถวนี้ต่างหาก
"คุณพ่อ..."
"ก็มันดึกแล้วไงแกเห็นไหมน้ำหวาน เกิดมันโง่ขับไปแล้วหลับในรถคว่ำตายโหงตายห่าขึ้นมา ลูกสาวฉันก็หม้ายขันหมากกันพอดี"
"คุณพ่อ...คุณพ่ออนุญาตให้เราสองคนแต่งงานกันได้แล้ว...เหรอครับ" เป็นเขาที่กล้าหาญชาญชัยที่จะถามขึ้นมา ในขณะที่ฉันก็ได้แต่รอลุ้นคำตอบมาจากปากของพ่อซะจนตัวโก่ง
"เชื่อเถอะว่าถึงฉันจะห้าม คนหน้าด้านอย่างแกก็หาช่องทางทำจนได้นะแหละ ฉันไม่ต้องเป็นถึงคนที่ให้กำเนิดแกมา แต่ฉันก็หยั่งรู้ในสันดานคนอย่างแกดีอยู่หรอกไอ้จ้าว"
พูดจบพ่อฉันก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน ในขณะที่ฉันก็รีบตรงไปเปิดประตูรั้วให้กับเขาที่ในตอนนี้มีน้ำใสๆ ซึมอยู่ในแววตาไม่ต่างไปจากฉัน
"เมียขา...รักผัวขานะคะ"
"ผัวขา...รักเมียขาตัวเท่าโลกเลยนะรู้ไหมครับ"
เราสองคนสวมกอดกันเอาไว้แน่นหลังจากที่รับรู้ได้ว่ากำแพงในหัวใจของพ่อเริ่มที่จะลดทอนความสูงลงมาบ้างแล้ว และฉันเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรที่มันมากไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว....
เป็นเมียมาเฟียมันก็จะต้องโหดๆหน่อยแหละเนอะน้ำหวานเนอะ 🤣
- Writer
