ลูกสะใภ้ข้าใครอย่าแตะ

1170 Words

"บัดซบ" ท่านบูรพายกมือขึ้นตบโต๊ะอย่างรู้สึกโมโหเมื่อลูกชายคนโตของเขาได้วิ่งเข้ามาแจ้งข่าวในเรื่องเมียรักอย่างน้ำหวานกับเพื่อนๆ ของเธอนั้นพึ่งจะถูกจับตัวไปด้วยฝีมือคนของเสี่ยอรุณชัย "ไปสิวะไอ้จ้าว ละพวกมันจะเอาอะไรวะ!" ท่านบูรพาคว้าปืนก่อนจะกระดิกนิ้วให้ลูกชายให้เดินตามหลังตัวเองมา "พวกมันอยากให้เราปิดโรงเบียร์บันนี่บันครับพ่อ" ผมตอบพ่อด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เพราะช่วงสี่เกือบห้าปีหลังจากที่ผมตัดสินใจเปิดโรงเบียร์บันนี่บันเข้าสู่ตลาดการค้าเบียร์ ผลตอบรับที่ได้มันดีจนเหลือจะเชื่อ จนทำให้ผมมีรายได้จากธุรกิจตรงนี้ในแต่ละเดือนไม่เคยต่ำกว่าแปดหลัก แต่ถึงอย่างนั้นเงินแปดหลักที่ได้มามันคงจะเทียบกันไม่ได้ถ้าหากผมต้องเสียเธอไปจริงๆ ท่านบูรพาเหลือบมองบุตรชายด้วยหางตา เขา... รู้ดีเสียยิ่งกว่าใครว่าลูกชายของเขายอมแลกได้ทุกอย่างเพื่อลูกสะใภ้ของเขาคนนี้ "กูไม่ยอมปิดโรงเบียร์หรอกวะจ้าว" ท่านบูรพาว่าก่อนจะหันมสแสยะยิ้มให้ลูกชายและลงแรงเท้าเหยียบคันเร่งจนมิดไมล์ "พ่อ...ไม่เอาแบบนี้สิ! ผมรักน้ำหวานมากพ่อก็รู้ ผมถึงได้ลงทุนไปเป่าหัวไอ้เฮียนั่นด้วยตัวเองยังไงละพ่อ! " ถึงแม้ว่าเหตุผลที่ผมเก็บไอ้เฮียนั่นมันไม่ใช่เพราะน้ำหวานอย่างเดียวก็เถอะนะ... "แล้วใครบอกมึงว่ากูจะไม่ช่วยลูกสะใภ้ของกูละวะไอ้จ้าว" "พ่อหมายความว่าไง" ผมหันมองหน้าพ่อตัวเองที่ตอนนี้เอาแต่กระทืบคันเร่งอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะไม่เข้าใจถึงความหมายที่พ่อต้องการจะสื่อ "มันรู้จักกูน้อยไป ใครที่มีส่วนในการทำร้ายลูกสะใภ้ใหญ่ของกูในวันนี้ รับประกันได้เลยว่ากูฆ่าทิ้งไม่เลี้ยงเอาไว้แน่" พ่อตอบคำถามขอฃผมโดยที่ไม่ได้หันหน้ากลับมามองผม มาถึงตอนนี้นี่เองที่ผมพึ่งจะรู้แจ้งแก่ใจว่าทำไมใครๆถึงได้พากันหวาดกลัวพ่อของผมหนักหนา มันก็คงเป็นเพราะว่าสายตาของพ่อเวลาโมโหมันน่ากลัวแบบนี้นี่เองสินะ... "พ่อ..." "ไอ้จ้าวนะไอ้จ้าว กูกะจะวางมือจากวงการนี้แล้วแท้ๆ เสือกมีลูกสะใภ้น่ารักแบบนั้นมาให้กูซะได้! กูไม่ยอมให้ลูกสะใภ้กูเป็นอะไรไปง่ายๆหรอกเว้ย เสียชื่อท่านบลูตายห่า!" ท่านบูรพายื่นมือมาตบไหล่บุตรชายเบาๆ ขณะที่มืออีกข้างก็ยังคงกอบกุมพวงมาลัยรถเอาไว้แน่น "ขอบคุณนะครับพ่อ... ฮึก..." จ้าวโฮปปล่อยโฮออกมาอย่างไม่นึกอายผู้เป็นบิดา เหตุผลส่วนนึงนั้นก็เป็นเพราะรู้สึกซึ้งใจที่พ่อรักและให้เกียรติว่าที่ภรรยาของเขามากขนาดที่ว่ายอมเอาชีวิตของตัวเองลงไปเสี่ยง อีกส่วนนึงก็เพราะเป็นห่วงแม่สาวหน้าหวานของเขา ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง "ฉิบหายไอ้จ้าว มึงเป่าหัวอริมาเป็นร้อย มึงจะมาร้องไห้เพราะเมียถูกจับตัวไปเนี่ยนะเหรอวะ!" แม้ปากจะพูดอย่างนั้นแต่จริงๆ แล้วท่านบูรพาก็กำลังร้องไห้อยู่ไม่ต่างกัน... เหตุการณ์ในครั้งนี้มันทำให้ท่านบูรพานึกถึงตัวเองเมื่อตอนที่ฮันน่าท้องลูกแฝดและถูกคู่ปรับของแวดวงมาเฟียจับตัวไป ท่านเกือบจะไปช่วยฮันน่ากับลูกแฝดในท้องไว้ไม่ทัน แต่ท้ายที่สุดทุกอย่งก็ผ่านไปได้ด้วยดีเพราะความดิบเถื่อนที่ท่านมีอยู่พอตัวจนเป็นเหตุให้พวกนั้นหวาดกลัวและต้องเป็นฝ่ายล่าถอยออกไปเอง... โกดังร้างแห่งหนึ่ง... "เชื่อคนง่ายจังวะ ฮ่าๆๆ" เมื่อผมก้าวเข้ามาในโกดังร้างที่เสี่ยอรุณชัยนัดไว้ก็ได้พบกับลูกชายของเสี่ยอรุณชัยที่กำลังยืนรออยู่ "เมียกูอยู่ไหน...ไอ้อโณ" ผมรีบยิงคำถามที่ผมต้องการรู้ที่สุดในตอนนี้ออกไปทันที แม้จะรู้ดีว่ามันคงจะไม่ยินยอมที่จะบอกความจริงแต่โดยง่ายก็เถอะนะ... "จุ๊ๆ" อโณทัยยกนิ้วชี้เรียวมาปิดปากจ้าวโฮปเอาไว้อย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า "พูดให้มันดีๆ หน่อยสิวะไอ้จ้าว...บางทีมึงอาจจะลืมไปว่าชีวิตเมียของมึงยังอยู่ในกำมือของกูอยู่นะเพื่อน..." "มึงต้องการอะไร" ผมปรายตามองไอ้สารเลวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่พร้อมจะฆ่ามันได้ทุกเมื่อ หากไม่ติดที่ว่าผมยังไม่รู้ว่าเธอถูกกักขังเอาไว้ที่ไหนก็คงจะไม่พ้นที่จะได้เห็นใครบางคนตายคาตีนไอ้จ้าวคนนี้ไปแล้วอย่างแน่นอน! "ตอนแรกกูต้องการแค่ให้มึงยุบโรงเบียร์ของมึง แต่...ตอนนี้กูเปลี่ยนใจละไอ้จ้าว..." "มึงหมายความว่ายังไงวะ ฮะ!" แกร๊ก! ผมไม่รอช้าไปกว่านี้ก่อนจะเข้าไปกระชากคอเสื้อและยกปลายกระบอกปืนจ่อขมับด้านๆ ของมันทันที "เมียมึงสวยไอ้จ้าว มึงตาถึงจริงๆ อโณยอมรับ... ถ้ามึงไม่ติดอะไรกูขอละกันเนอะไอ้จ้าว แล้วยังเพื่อนๆ ของเมียมึงอีก แม่ง...แจ่มๆ ทั้งนั้น กูอดใจไม่ไหวจริงๆ ว่ะไอ้จ้าว" "อย่าอยู่เลยมึง" ผมเหนี่ยวไกเผื่อหมายจะปลดชีวิตไอ้ชั่วช้าที่อยู่ในวงแขนให้มันตายๆไปห่าไปจากโลกนี้ซะ! "ก็เอาซี่...ยิงกูสิไอ้จ้าว แล้วมึงจะไม่มีวันหาเมียรักของมึงเจออีกตลอดกาล ฮ่าๆๆ" แน่นอนว่าเมื่อถูกพ่นคำขู่ไปตรงที่เป็นจุดอ่อนของหัวใจนั้นมันก็ทำให้จ้าวโฮปแข้งขาอ่อนยวบขึ้นมาทันทีเช่นเดียวกัน... "ยิ่งเห็นมึงรักจริงแบบนี้ กูยิ่งอยากได้ว่ะจ้าว แล้วกูมันก็ไม่รู้จักพอด้วยสิ กูอยากจะได้..อยากจะได้ทั้งหมดที่เป็นของมึง รวมทั้งไอ้โรงเบียร์ที่มันนำพาความฉิบหายมาให้พ่อกูของมึงด้วยไอ้จ้าว!" ตุ๊บ! พลั่ก! อโณทัยอาศัยจังหวะที่จ้าวโฮปเผลอต่อยเข้าตรงกลางท้องของของจ้าวโฮปจนชายหนุ่มล้มลงไปนอนกองลงกับพื้นเพราะไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว ปั๊ก! "ไม่แน่จริงนี่หว่า ถือปืนซะเปล่าแต่ดันมีจุดอ่อนเป็นผู้หญิง ไอ้ลูกหมาเอ้ย!" อโณทัยจัดการเตะตัดเข้าตรงลำตัวจ้าวโฮปที่ยังคงนอนคุดคู้อยู่เพราะความจุกไปอีกครั้ง ปัง! "โอ๊ย! ไอ้ฉิบหาย! กูก็บอกให้มึงมาคนเดียวไง!" ลาก่อนนะอโณ🥹

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more