EP.14 งานแข่งรถ
1903 Words
EP.14 งานแข่งรถ
เนื้อหาต่อจากเดิม
เมื่อวายุและคริสต่างเห็นว่าห้องสุดท้ายของทางเดินประตูได้เปิดอยู่ ทั้งสองจึงรีบพากันเดินตรงไปที่ห้องนั้นทันที แต่ไม่ทันที่จะได้โผล่หน้าเข้าไปด้านในคนด้านในก็โผล่หน้าออกมาพอดี
ผลึ่บ!
“เชี้ยโร! กูตะโกนหาตั้งนานไม่ได้ยินหรือไง!”
“มาทำไรห้องนี้วะ คิดถึงความหลังหรือไง” คริสถามพลางทำสีหน้าสงสัย เพราะเค้านั้นรู้ว่าห้องนี้เคยเป็นห้องที่ลิเดียร์เคยอยู่มาก่อน แถมตอนที่โรมันและลิเดียร์เลิกกันแรกๆ โรมันก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องนี้ทั้งวันทั้งคืน
“นี่บ้านกู!”
“มึงก็ถามแปลกๆไอ้คริส นี่บ้านมัน มันจะเข้าออกห้องไหนก็ได้ป้ะ”
ในขณะเดียวกันด้านในได้มีเสียงกุกกักดังขึ้นจนวายุและคริสต่างต้องพากันมองเข้าไปด้านใน
“มึงอยู่กับใครว่ะ กูสองคนมารบกวนป่าวเนี้ย”
“ไม่! เสร็จแล้วลงมา ฉันรอข้างล่าง” มาเฟียหนุ่มตอบเพื่อนๆของตัวเองก่อนจะหันไปบอกกับคนด้านในอีกครั้ง ซึ่งทำให้เพื่อนทั้งสองของเค้านั้นถึงกับงุนงงไปทันทีว่าเพื่อนของตัวเองคุยกับใคร
“โอเค!” เสียงของชาร์ลอตค์ตอบกลับมาก่อนที่มาเฟียหนุ่มนั้นจะเดินออกมาพร้อมกับปิดประตูลง
“ไปลง” โรมันบอกกับเพื่อนทั้งสองของตัวเองก่อนจะรีบสาวเท้าเดินลงมาชั้นล่าง ทำให้ทั้งสองนั้นต้องตามมาอย่างปฏิเสธไม่ได้และเก็บความสงสัยไว้ในใจก่อนเพื่อให้หญิงสาวคนนั้นลงมาด้านล่างเอง
“มาทำไม” ทันทีที่ทั้งสามนั่งลงบนโซฟาตรงใจกลางบ้าน มาเฟียหนุ่มนั้นก็เอ่ยถามเพื่อนๆของเค้าทันที
“กูว่าจะมาชวนมึงไปงานแข่งรถพรุ่งนี้” วายุเป็นคนพูดขึ้นก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้กับโรมันได้ดูโปรสการ์ดงานแข่งรถที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ซึ่งงานนี้คืองานที่ชาร์ลอตค์เป็นคนจัดขึ้นมาเอง
“สนามคาเตอร์”
“เออใช่ กูว่าจะไปแจมสักหน่อยมึงว่าไงไอ้คริส”
“เรื่องของมึงดิ”
“แต่มึงจะไปดูกูใช่ป่ะ”
“ไอ้โรไปกูก็ไป”
“อ่าว งี้มึงห้ามปฏิเสธล้ะไอ้โร”
“…”
“นาย” ในขณะเดียวกันเสียงของหญิงสาวก็ได้ดังขึ้น ฉุดให้ทั้งสามคนต้องมองไปที่เธอและทำให้วายุต้องตกใจอีกครั้ง
“ชาร์ลอตค์!”
“…” หญิงสาวนิ่งเงียบไปทันทีเมื่อเค้านั้นเจอกับวายุและคริสเป็นครั้งที่2 เพราะครั้งแรกคือที่ผับในวันเกิดของเธอวันเดียวกันกับที่พบโรมัน
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ตอนนี้ได้ไหม พอดีฉันรีบกลับไปทำธุระ”
“งานพรุ่งนี้?”
“นายรู้หรอ”
“ไอ้สองตัวนี้มันมาพูด”
“พอดีว่าผมสมัครลงแข่งไปน่ะครับ”
“ดีเลยค่ะ จะได้ไปร่วมสนุกกัน” ทันทีที่หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นเธอก็ยกยิ้มขึ้นพร้อมกับตอบวายุกลับไปทันที ซึ่งทำให้โรมันนั้นรู้สึกขัดใจกับรอยยิ้มของเธอเล็กน้อยแต่ทว่าเค้านั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“อ้อ ลืมแนะนำตัวเลย ผมวายุนะครับ ไอ้นี่ชื่อคริสครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ไปขึ้นรถ”
“เอ้า กูยังคุยกันไม่เสร็จเลยไอ้โร”
“อย่าให้ฉันพูดหลายรอบ”
“จิ๊! สั่งเก่งจริงๆ!” หญิงสาวส่งเสียงจิ๊ปากจิ๊คอก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกมานอกบ้านและขึ้นรถไปโดยมีสายตาของวายุและคริสจ้องมองอยู่
“หมดธุระแล้วก็กลับไป”
“อ่าว ไล่กันแบบนี้เลยหรอว้ะ"”
“เออ”
“เออๆๆ ระวังนะมึงไปยุ่งกับลูกสาวเค้า ระวังจะเหลือแต่ชื่อ!”
“…” โรมันไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเพื่อนเลยสักนิด แถมยังลุกเดินหนีมาที่รถอีกต่างหาก
หน้าบ้านชาร์ลอตค์
ณ. ตอนนี้รถของมาเฟียหนุ่มนั้นได้จออยู่ที่หน้าบ้านของชาร์ลอตค์เป็นที่เรียบร้อยแล้วและนี่คือครั้งแรกที่เค้านั้นได้มาที่นี่
“ขอบใจที่มาส่ง เสื้อผ้าฉันจะซักไปคืนให้”
“ทิ้งไป”
“แต่มันปะ..”
“พูดให้รู้เรื่อง”
“เออๆๆ ทิ้งก็ทิ้ง หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนะคะคุณโรมัน!”
“…” ทันทีที่หญิงสาวพูดจบเธอนั้นก็รีบเปิดประตูลงจากรถไปทันทีพร้อมกับสาวเท้าของตัวเองเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่โดยมีสายตาของมาเฟียหนุ่มจ้องมองอยู่
“ไปร้าน”
“ครับนาย”
เมื่อหญิงสาวเข้ามาในบ้านแล้วเธอนั้นก็ต้องพบเจอกับคำถามของพีชพี่เลี้ยงคนสนิทของเธอ
“คุณหนูครับ! ตกลงคุณหนูไปไหนมาหรอครับ”
“พอดีเมื่อคืนมีปัญหานิดหน่อย นายโรมันเลยมาช่วยไว้น่ะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะพี่พีช เค้าไม่ได้ทำอะไรชาร์เค้ามาช่วยชาร์ไว้ค่ะ”
“แต่ผมไม่ค่อยชอบหน้าเค้าเลยครับ เค้าดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับคุณหนูของผม”
“เชื่อชาร์สิคะ ว่าแต่งานที่ชาร์ให้พี่พีชไปทำ ไปถึงไหนแล้วคะ”
“ที่สนามหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
“เรียบร้อยแล้วครับคุณหนู พรุ่งนี้งานเริ่ม 8 โมงครับ”
“ดีเลยค่ะ ฝากพี่พีชช่วยพาการ์ดมาคุมงานหน่อยนะคะ อย่าให้มีปัญหาอะไรเด็ดขาด”
“แล้วถ้านายใหญ่กลับมากะทันหันล่ะครับคุณหนู”
“ไม่มีทางค่ะ ชาร์จะโทรเช็คกับพนักงานที่รีซอทก่อนค่ะ”
"รอบคอบสุดๆเลยครับ"
“แน่นอนค่ะ ไม่งั้นพี่พีชกับชาร์ได้ชีวิตดับแน่ค่ะ ถ้าดี๊แอบกลับมา ฮ่าๆๆๆ”
“พูดส้ะผมกลัวเลยครับ” พีชพูดพลางเกาหัวเบาๆบ่องบอกว่าเค้านั้นก็กลัวไม่น้อยเหมือนกัน
คลืดดดด คลืดดดดดด
ในขณะเดียวกันโทรศัพท์ของหญิงสาวนั้นก็ได้สั่นขึ้น ฉุดให้เธอต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองก่อนจะดูว่าปลายสายนั้นคือใคร
มีสายเรียกเข้าจาก อีกัน
“ฮัลโหลอีกกัน!”
“ชาร์! มึงจัดงานอะไรที่สนาม เพื่อนกูโทรมาชวนกูเมื่อกี้!”
“เอ้า! มึงไม่ได้แหกตาดูเฟสสำรองที่กูโพตหรือไงคะ!”
“ไม่อะ พอดีอยู่กับสาว”
“อีกัน!”
“เออน่า มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้ ให้เดาเรื่องนี้ดี๊มึงก็คงไม่รู้ชัวร์!”
“เออ! ห้ามบอกดี๊กูเด็ดขาดนะอีกกัน!”
“มึงโพตไปขนาดนั้น ป่านนี้น้องชายมึงคนบอกไปหมดล้ะมั้ง!”
“No ค่ะ! กูบล็อกไว้หมดทั้งบ้านค่ะ!”
“กูล่ะยอมใจมึง ยังไงพรุ่งนี้กูจะไปช่วยที่งานล้ะกัน!”
“มึงต้องมาอยู่แล้วค่ะ ไม่มีสิทธิปฏิเสธ”
“เออ! แค่นี้แหล่ะ จะพาเด็กไปดูหนัง!”
“เออ!”
หลังจากที่หญิงสาวคุยกับเพื่อนของเธอเสร็จเธอนั้นจึงขึ้นห้องมาทันที พร้อมกับถอดเสื้อผ้าที่ใส่มาทิ้งลงถังขยะ เพราะโรมันเป็นคนบอกให้เธอทิ้งเอง เมื่อหญิงสาวจัดแจงตัวเองเสร็จแล้ว เธอจึงใช้เวลาที่เหลือไปกับการกินและนอน จนเวลาล่วงเลยหมดไปอีก1วัน
เช้าวันงาน
เช้านี้หญิงสาวเดินทางมาที่สนามแต่เช้า เมื่อมาถึงก็พบกับผู้คนมากมายที่นำรถมาลงสนามแข่งในวันนี้รวมถึงรถของวายุเพื่อนสนิทของโรมันด้วย ทันทีที่หญิงสาวประกาศเปิดงานผู้แข่งขันทุกคนจึงต่างพากันเขียนชื่อของตัวเองลงไปในกระดาษพร้อมกับม้วนลงกล่องสุ่ม เพื่อรอให้หญิงสาวนั้นเป็นคนหยิบขึ้นมาว่าใครจะได้แข่งกับใคร
“หลังจากนี้ไป ชาร์จะเป็นคนหยิบชื่อในกล่องนี้ขึ้นมานะคะ ว่าใครจะได้คู่กับใคร พร้อมไหมคะทุกคน”
“พร้อม!” เสียงผู้คนมากมายพูดขึ้นพร้อมกันยิ่งทำให้งานในวันนี้ยิ่งรู้สึกมันส์ยิ่งขึ้น แต่แล้วจู่ๆทุกคนก็ต้องเปลี่ยนความสนใจจากที่กำลังมองหญิงสาวอยู่กับเปลี่ยนไปมองที่รถของใครบางคนที่กำลังขับเคลื่อนเข้ามาอย่างช้าๆ แต่เต็มไปด้วยเสียงแน่นของเครื่องยนต์
เช้านี้มาเฟียหนุ่มที่กำลังนั่งเคลียร์เอกสารบนโต๊ะอยู่ในห้องทำงาน จู่ๆก็มีสายเรียกเข้าจากเพื่อนสนิทของเค้านั่นก็คือ วายุ ฉุดให้เค้าต้องกดรับสายพร้อมกับเปิดลำโพง
“ไอ้โรมัน!”
“ว่า?”
“มึงอยู่ไหนเนี่ย ไม่มางานที่สนามชาร์ลอตค์หรือไงว้ะ!”
“ไม่”
“โห่ไรว้ะ! แน่ใจว่ามึงจะไม่มา วันนี้ชาร์ลอตค์ก็ลงแข่งเองด้วยนะเว้ย รอบชิงอะ!”
“ได้อะไร?”
“เห็นว่ามีคนเสนอไปถ้าชนะเธอ เธอต้องไปเดทกับคนที่ชนะว้ะ”
“…”
“อ่าวเงียบ เงียบห่าไร! จะมาป้ะ”
“ลำคาน!” ทันทีที่มาเฟียหนุ่มพูดจบเค้านั้นก็ตัดสายของวายุไปทันที ก่อนจะจ้องมองมาที่เอกสารบนโต๊ะอีกครั้งพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดเพื่อสูบมัน
ฟู้ววววว ควันสีขาวคลุ้งพวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากหนาของมาเฟียหนุ่มสองถึงสามครั้งก่อนที่มวนบุหรี่นั้นจะถูกดับลง และเปลี่ยนเป็นการหยิบถาดสแตนเลสขนาดเล็กขึ้นมาวางบนโต๊ะแทน ซึ่งในถาดนั้นมีผงของยาเสพติดกองอยู่จำนวนหนึ่ง
ซื้ดดดดด เสียงสูดดมในครั้งแรกดังขึ้นบ่งบอกว่ามาเฟียหนุ่มนั้นได้เสพยาเสพติดเข้าไปแล้ว ก่อนจะตามมาด้วยครั้งที่สอง และสาม...
เวลาผ่านไปราว 15 นาที หลังจากที่มาเฟียหนุ่มนั้นได้รับสารที่ช่วยทำให้เค้านั้นรู้สึกผ่อนคลายแล้ว เค้าจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายหามือขวาของตัวเองทันที
“ครับนาย”
“เตรียมรถให้กู”
“ผมรออยู่ข้างล่างครับนาย”
“กูหมายถึงคันโปรดกู”
“ได้ครับ ว่าแต่จะเอาไปไหนหรอครับ”
“สนามแข่งคาเตอร์”
“ได้ครับ”
สิ้นสุดเสียงของริทมาเฟียหนุ่มจึงจัดแจงเช็ดจมูดของตัวเองทันทีก่อนจะสวมใส่สูทให้ตัวเองอีกครั้งพร้อมกับเดินลงมาด้านล่างเพื่อไปที่รถคันโปรดของเค้าที่จอดอยู่ในโรงรถของบ้านหลังนี้
“ขับไปเองหรอครับนาย”
“กูไม่ขับ ใครจะขับ!”
“ครับ เดี๋ยวผมขับอีกคันตามไปนะครับ”
“ขึ้นมากับกู”
“เอ่อ ไม่เอาอีกกว่าครับนะ..”
“ไล่ออก”
“โถ่นายครับ..”
“จะขึ้นไม่ขึ้น?”
“ขึ้นครับ~” เมื่อริทไม่มีโอกาสได้เลือกทำให้เค้านั้นต้องยอมขึ้นมาบนรถแข่งของนายตัวเอง และเหตุผลที่ริทไม่อยากขึ้นรถคันนี้ก็เพราะว่าเมื่อไหร่ที่นายของเค้าได้จับรถแข่งคันนี้จะทำให้เค้านั้นเหมือนตายทั้งเป็นเสมอ เพราะความเร็วความมันไม่เหมือนรถทั่วไป และไม่เหมือนกับสองคันที่ชาร์ลอตค์เคยได้ไปด้วย..
บรื้นนนนน!
“พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วยเถอะ~” ริทพูดพลางใช้สองมือของตัวเองจับไปที่สายเข็มขัดนิรภัยทันทีที่นายของตัวเองนั้นเร่งเครื่อง
สงสารใครก่อนดีทีนี้55555
ฝากคนล้ะ1ใจ 1คอมเมนท์นะค้าบ 🫶🏻🥰
รีไรท์เมื่อ 16/12/65
- Writer
