เมื่อพูดคุยกันเข้าใจทุกฝ่ายแล้ว ผู้ใหญ่บ้านจึงลากลับไป หันซูจึงถอนหายใจออกมาเขาทำท่าจะเข็นรถเข็นพาฉู่ห่าวหรานกลับไปพักผ่อน แต่เยว่ซินยื่นมือไปแย่งหน้าที่นี่เอง
“พ่อบ้านไปเตรียมตัวเถิด ข้าไม่รู้ว่าอาณาบริเวณมีมากน้อยเพียงใด เกิดผู้คนมาล้นหลามจะแบ่งสรรปันส่วนได้ไม่เท่าเทียมกัน”
หันซูสบตากับผู้เป็นนาย อีกฝ่ายเพียงแค่พยักหน้ารับ เขาก็อ้าปากค้าง นี่เขาต้องรับคำสั่งนางด้วยเหรอ เยว่ซินยิ้มทะเล้นได้ใจทำให้หันซูได้แต่กัดฟันแล้วเดินออกมาเงียบๆ
“มีอะไรก็ว่ามา” ฉู่ห่าวหรานเอ่ยอย่างรู้ทัน นางต้องการพูดคุยกับเขาเพียงลำพังจึงหาเหตุไล่หันซูออกไป “หรือจะปรึกษาให้ที่นี่กลายเป็นสาขาของพรรคแมงป่องแดง”
เยว่ซินแสร้งทำเป็นเบิกตากว้างแล้วหัวเราะออกมา “ข้ารับปากพ่อบุญธรรมมาดูแลท่านเท่านั้น เรื่องพวกนั้นไม่ได้อยู่ในหัวข้าเลยสักนิด”
“แล้วเหตุใดเจ้าต้องช่วยชาวบ้านถึงเพียงนี้”
เพราะเยว่ซินยืนอยู่ด้านหลัง ฉู่ห่า
