บางสิ่งก็เหนือการคาดคิดจริงๆ
หันซูถลึงตาใส่หญิงสาวที่ยืนกอดอกมองชาวบ้านกว่าห้าสิบคนที่ยืนรอกันอยู่หน้าคฤหาสน์ อันที่จริงนางคิดจะเข้าเมือง แต่เห็นแบบนี้แล้วต้องอยู่ช่วยหันซูเสียก่อน
“เพราะเจ้าแท้ๆ”
“หือ?” เยว่ซินเลิกคิ้วแต่มุมปากยกยิ้ม “ประเดี๋ยวนี้พ่อบ้านไม่เรียกข้าแม่นางเหอแล้วหรือ?”
“เจ้า!” ถ้าไม่คิดว่านางเป็นคนที่มู่หงเทียนส่งมา เขาคงหักกระดูกนางไปนานแล้ว
เยว่ซินหัวเราะร่า ยื่นมือไปตบไหล่หันซูสองสามที นางชอบที่เป็นเช่นนี้ ความนบน้อมจอมปลอมนั้นไม่จำเป็นต้องใช้กับนาง
“เอาน่า คิดเสียว่าทำเผื่อใต้เท้าฉู่ของเจ้าอย่างไรเล่า”
“ใต้เท้าฉู่ของข้า? เจ้านี่พูดจาแปลกพิกล” เอาเถอะ หลุดปากมาถึงขั้นนี้แล้ว นางไม่ถือสา เขาก็ไม่ถือสาเช่นกัน “แล้วจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร”
“บางคนมาเรื่องเช่าที่เดินเพาะปลูก บางคนมาเรื่องผันน้ำ เจ้าไปรับลงชื่อคนเช่าที่ดินก่อน จะได้รู้ว่ามีกี่คนต้องแบ่งที่ดินอย่า
