นางได้ยินเพียงเสียงหัวเราะในลำคอของเขา หลังจากนั้นไม่กี่วัน นางและเด็กคนอื่นๆ ยกน้ำชาเรียกขานเขาว่า ‘พ่อบุญธรรม’ และเรียกมู่ยี่ว่า ‘แม่บุญธรรม’ นางไม่ได้ฝึกยุทธ์มาตั้งแต่เด็กเหมือนผู้อื่นจึงไม่มีพื้นฐานที่ดีนัก ทว่านางเป็นคนขยันหมั่นเพียร ฝึกทักษะการต่อสู้ ใช้อาวุธที่ถนัดมือ ฝึกเรียนเขียนอ่าน
แต่นางอาจมีความที่แปลกจากผู้อื่นไปบ้างก็ตรงที่...นางกลัวว่าตนเองจะลืมมารดาที่นางรักยิ่ง นางจึงเข้าครัวทำอาหาร เพียงพยายามทำอาหารรสมือมารดา เพียงเพื่อหวังว่าสักวันจะทำให้พี่ชายใหญ่ได้กิน.
เยว่ซินต้มน้ำสมุนไพรเรียบร้อย มั่นใจว่าน้ำอุ่นได้ที่แล้วจึงเงยหน้าขึ้นพยักหน้าให้พ่อบ้านหันซู
“น้ำอุ่นได้ที่ดีแล้ว พ่อบ้านพาใต้เท้าฉู่มาเถิด”
“ขอรับ”
หญิงสาวลุกขึ้นยืนหลบไปด้านข้าง รอให้หันซูเข็นรถเข็นของฉู่ห่าวหรานมาใกล้ นางเข้าใจว่าเขาคงไม่ต้องการให้นางเห็นบาดแผลที่ขาของเขา และที่สำคัญ...หันซูรู้สึกแปลกๆ ก
