ฉู่ห่าวหรานเคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะ สายตามองดูเด็กๆ ราวสิบห้าคนที่กระตือรือร้นมาเรียนเป็นวันแรก เด็กๆ มีทั้งชายหญิง อายุตั้งแต่เจ็ดแปดขวบไปถึงสิบสามปี แต่ละคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเนื้อหยาบ รอยปะชุนเห็นเด่นชัด แต่เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน แววตาของพวกเขาเปี่ยมด้วยความหวัง แต่ก็เพราะเป็นเด็กจึงตื่นเต้นและนั่งไม่นิ่งนัก
“ตั้งใจหน่อยสิ” เยว่ซินดุเด็กๆ แต่ดูเหมือนว่าบรรดาเด็กน้อยจะไม่เกรงกลัวสักเท่าไหร่ พวกเขากลับเกรงใจ ‘อาจารย์ฉู่’ มากกว่านาง เด็กๆ ไม่ได้กลัวบาดแผลที่เห็น พวกเขาต่างชินกับการเห็นแผลเป็นขนาดใหญ่แล้ว นายพรานหลายคนมีรอยแผลขนาดใหญ่ เล่ากันว่าเป็นรอยเล็บหมีดำ บางก็หมาป่า เด็กผู้ชายจึงคิดกันว่ารอยแผลเหล่านี้ทำให้ดูองอาจกล้าหาญ พวกเขาจึงตั้งใจเล่าเรียนกับ ‘อาจารย์ฉู่’
“นี่ๆ ตั้งใจฝึกฝนหน่อย กระดาษนี่อย่างดีเลยนะ ทั้งหมึกทั้งพู่กันของดีทั้งนั้น” นางแยกเขี้ยวใส่แต่เด็กๆ กลับหัวเราะกันคิกคัก นาง
