Suot ang makapal na bandages sa mukha. Hindi ko maiwasang maging emotional. Kinuha ko ang pin para matanggal ito. Habang iniikot ko ang bandages. Pikit mata ko itong ginawa. Tatlong beses ko na itong gagawin. Ang makita ang mukha kong nasira lalo dahil sa aksidenteng nangyari.
Nang matanggal ko ang bandages. Dahan-dahan kong binuksan ang mga mata para makita ang repleksyon ko sa salamin.
Hindi ko maiwasang maiyak lalo sa dinanas ko. Kung noon, may magandang parte pa rin na natira sa mukha ko. Ngayon... Halos hindi ko na makilala ang sarili. Puno ng peklat, puno ng tahi dahil nawasak talaga ang pagmumukha ko dahil sa aksidente. Pasalamat na lang ako at nakakakita pa rin ako ngayon. Hindi pa rin nawala ang paningin ko.
I can't accept to myslef that I am suffering anxiety, because of wh
