พรึ่บ !
แสงไฟภายในห้องถูกเปิดจนสว่างจ้าหลังจากที่เสร็จจากการสอนที่มหาวิทยาลัยก่อนจะพบกับปรานปราลินนอนหลับหมดสภาพอยู่บนโซฟากลางห้องทั้งที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา
รอยยิ้มเจือจางปรากฏขึ้นบนใบหน้านึกเจ็บใจที่หญิงสาวทำเมินเฉยกับเขาเมื่อตอนกลางวัน จึงค่อย ๆ วางกระเป๋าแล้วย่องไปทอดกายนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน พยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุดเพื่อไม่เป็นการรบกวนคนที่กำลังนอนหลับสบาย
“ตอนหลับนี่เหมือนลูกแมวเลยแฮะ” ดวงตาคมกริบจ้องมองร่างตรงหน้าด้วยความรู้สึกนึกเอ็นดู ยิ่งมองเห็นบาดแผลตรงข้อเท้าซึ่งเป็นผลมาจากตอนที่เธอวิ่งหนีพิมพิลาแล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกสงสารหญิงสาวขึ้นมาจับใจ หากเขาไม่ตัดสินใจช่วยเธอในวันนั้นป่านนี้ปรานปราลินจะมีชะตากรรมอย่างไรบ้างก็ไม่รู้
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างลืมตัวในขณะที่มือหนาเลื่อนไปเขย่าตัวหญิงสาวเบา ๆ เพื่อปลุกให้เข้าไปอาบน้ำอาบท่า แต่แล้วคิ้วคมคู่งามก็ต้องขมวดเข้าหากันเป็นป
