ริมฝีปากบางรูปกระจับสีชมพูระเรื่อ ผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้งแล้วจึงเลื่อนมือขึ้นบรรจงเคาะประตูห้อง ยืนรออยู่ครู่หนึ่งชายหนุ่มจึงเดินออกมาเปิดประตูให้
“มีอะไร” เขาเอ่ยถามแต่เพียงสั้น ๆ พลางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาเช็ดศีรษะของตัวเองหลังจากที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ
“เอ่อ...” ดวงตากลมโตจ้องมองกล้ามหน้าท้องเรียบเนียนของเขาด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้ง ๆ ที่เห็นมันบ่อยแทบนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทำไมตอนนี้กลับรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองขึ้นมาได้
“ถ้าไม่มีอะไร ก็ไปนอนเถอะ ฉันอยากพัก”
“หนูเอานมมาให้ค่ะ” ปรานปราลินรีบตอบกลับไปเมื่อเห็นว่าชาวีกำลังจะปิดประตู “อยากจะมาขอโทษเรื่องที่ประชดคุณวีเมื่อตอนเที่ยงด้วย”
“ทำไมต้องขอโทษด้วย” เขาเอ่ยถามทั้งที่ไม่ได้หันมามองหน้าคู่สนทนาเหมือนกับว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร
“ก็หนูรู้ว่าคุณไม่ชอบ...” ปรานปราลินเริ่มประหม่าเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจกับสิ่งที่เธอทำ
