Buz yanığıymış çaresizlik
İliklerime kadar donduran
Üzerimde başkasının ceketi
Yarama gülümsüyorum şimdi
Yüreğim kırk yama.
.
.
.
Güneşi selamlayarak kalkmıştı Zoya.Yatağın üstüne oturmuş, başı dizlerinde düşünüyordu.
"Hayat ne garip hiç tanımadığım insanların evindeyim ve burada kalmaya mecburmuşum.
Bu nasıl bir mecburiyet niye açıklamıyor bana?
Aklım bu sorunun kancasına takılı kaldı ama cevap alamıyorum.
Ailesi çok iyi insanlar.Fikret denen adam ve Asiye denen kadının iftirası karşısında direkt bana inandılar.
Fikret'in nasıl bir adam olduğunu defalarca hatmetmeleri etkili galiba meselede.Ama yinede beni yeterince tanımadan bu derece güvenmeleri nasıl oldu?.. Nasıl olacak yüzbaşı kişisine güveniyorlar.Onun,evlerine getirip aileye dahil ettiği bir kıza koşulsuz güveniyorlar.
