ในเวลาต่อมา
กึก!!!! เสียงบานประตูปิดเข้าหากันจนสนิทพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นใบบนหน้าสวยสะคราญ
“สำเร็จ...คราวนี้จะได้ไปหาอะไรกินเสียที”ว่านฉีฉีพูดพลางรีบเดินออกจากบริเวณหน้าห้องนอนเดินตรงไปตามทางเดิน พลางกวาดสายตามองสำรวจไปทั่วจวนแม่ทัพ
“โอโห่! จวนแม่ทัพในสมัยโบราณใหญ่โต อลังการกว้างขวางเหมือนในพระราชวังเสียนหยางที่ถอดแบบสร้างจำลองจากของจริงที่เคยมีอยู่ในประวัติศาสตร์ว่าสวยงามและยิ่งใหญ่ขนาดไหน นี่ถ้าพวกนักโบราณคดีในยุคปัจจุบันมาเห็นเหมือนกับเราตอนนี้ แต่ละคนคงได้แต่พากันอ้าปากค้างเป็นแถวๆ แน่ เพราะของจริงสวยกว่าเยอะเลย”ว่านฉีฉีพูดพลางเดินเล่นไปเรื่อยๆ โดยมีบ่าวไพร่ที่เดินผ่านย่อกายคาราวะฮูหยินแม่ทัพกันเป็นแถวๆ
“ตามสบาย..ตามสบาย..ตามสบาย”หญิงสาวบอกประโยคเดียวไปตลอดทางและหยุดก้าวเดินทันทีเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นมู่เฉินกำลังเดินถือม้วนไม้ไผ่ซึ่งเป็นเอกสารทางราชการทหารนำรายงานมาส่งให้แก
