“หวานไม่มีใครเกิน” ถ้อยคำหวานๆ พรั่งพลูออกมาจากปากหนาเมื่อปลดปล่อยปากนุ่มให้เป็นอิสระ หลังจากที่ดื่มด่ำรสหวานดุจน้ำตาลเคี่ยวจากช่องปากสาว
“พอแล้วค่ะ ผึ้งอยากอาบน้ำ” มือเล็กรีบยกขึ้นสูงดันใบหน้าคมหล่อที่ทำท่าจะโน้มลงมาจูบอีกครั้ง
“อยากจะจูบปากหอมๆ หวานๆ อีกจังเลย ผมอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ผมจะได้เก็บความทรงจำที่แสนวิเศษไว้ในใจให้มากที่สุด”
สายตาซึ้งๆ ส่งตรงดิ่งมายังนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของวชิราภรณ์ที่หลบหลีกความหวานจากนัยน์ตาสีนิล อาการเขินอายวิ่งขึ้นสู่ส่วนบนของร่างกาย ส่งผลให้ดวงหน้าหวานเปื้อนสีแดง ระเรื่อมาถึงลำคอ
คำบอกรัก ความเอาใจใส่ กริยาอ่อนโยน และความเป็นสุภาพบุรุษของธัญญ์ มีผลต่อจิตใจของวชิราภรณ์โดยตรง ความรักที่มีต่อธัญญ์หยั่งรากลึกถึงกลางใจ ฝังแน่นในแก่นกลางสมอง ตราตรึงในจิตใจของเธอ
“ผึ้งไปอาบน้ำก่อนดีกว่าคะ จะได้รีบกลับ”
เธอผลักร่างหนาให้ออกห่าง ก่อนจะก้าวลงจาเตียง แล้วเดิน
