ประมาณห้าทุ่มเศษ
“ฮือ...ฮือ” เสียงเหมือนคนร้องไห้ดังออกมาจากนอกห้องตรงระเบียง เสียงนั้นค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ จนคนที่นอนหลับอยู่ในห้องสะดุ้งตื่น ดวงตาสาวกวาดไปรอบๆ ที่มีเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียงสองดวง เสมือนกับว่าหาต้นเสียงที่ทำให้ตื่น แต่ไม่พบอะไรทุกอย่างในห้องยังเป็นปกติ เธอจึงคิดว่าคงจะหูฟาดหรือไม่ก็ฝันไป
“ฮือ...ฮือ” จังหวะที่เธอกำลังจะปิดเปลือกตาลงหูก็พลันได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง คราวนี้เธอดีดตัวลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ เพื่อหาต้นเสียงที่ยังคงดังไม่หยุด และต้องตกใจมากขึ้นเมื่ออยู่ๆ โทรทัศน์ก็เปิดเอง ทั้งๆ ที่เธอปิดมันเองกับมืออีกทั้งรีโมทควบคุมโทรทัศน์ก็ยังคงวางอยู่ตรงหัวเตียง แล้วมันจะเปิดได้อย่างไร
ร่างกายของเธอเริ่มสั่น เหมือนกับหัวใจที่เต้นเร็วแรง เหงื่อผุดขึ้นตามไรผม อาการหวาดกลัวกระพือเดือดอยู่ในอก ดวงตาเลิกลั่กมองไปทั่วทั้งห้อง นัยน์ตาหวาดกลัวสะดุดตรงผ้าม่านผืนใหญ่ ผ้าม่านของทางโรง
