Nang Minsan Kang Naging Akin (R-18)

Kabanata 1 (SPG)

NANLALAKI ang mga mata ni Marie nang makita niya ang lalaking matagal na niyang pilit na binabaon sa limot.

"A-Ano ang ginagawa mo dito?" nautal na tanong niya nang lumapit sa kanyang gawi ang binata. Gaya ng dati, nanlalambot ang kanyang tuhod sa titig nito at kumakabog ang kanyang puso sa mga ngiti ng lalaki. Napaatras siya at napasigaw nang matumba siya sa hindi pamilyar na kama.

"Teka, huwag ka lumapit, Demonyo-"

"Oh, angel, you should not call me like that, that's not my name," giit ng lalaki na ngayon ay sa ibabaw na niya.

Inilagay niya ang kanyang dalawang kamay sa may malapad na dibdib nito at bahagya itong tinulak para huwag tuluyang magkalapit ang kanilang mga mukha.

"Wala akong pakialam kung ano talaga pangalan mo basta ba't umalis na ka. Lumayas ka sa harap ko!" galit na sabi niya at tinulak ang lalaki.

"Aw, bakit naman ganiyan ka? Don't you miss me, my angel?"

"Stop it, Diablo! And stop calling me angel, I'm not your angel!" asik niya.

"You're hurting my feelings, angel-"

"I said shut up!" Halos maubusan na siya ng hininga sa pagsigaw niya dito.

Ang gwapong demonyong ito ay siyang dahilan kung bakit nadurog ang puso niya ng todo at ngayon ay hirap na hirap na siyang buksan muli ito sa iba kaya't kahit mahal niya pa ito ay hindi niya hahayaan ang sariling magpaloko pa muli sa demonyong ito.

"Shh, easy, don't shout at me, instead why don't you kiss me, so, I will shut up, my angel," nakangising giit ng binata.

"In your dream-" Nabitin sa eri ang iba pa niyang sasabihin nang hinalikan siya ng binata. Nanlalaki ang kanyang mga mata at bumuka ang kanyang mga labi sapagkat siya'y labis na nabigla sa ginawang pag-angkin ng lalaki sa kanyang mga labi. Napapikit siya ng mariin at napakabit sa may balikat ng lalaki dahil pakiramdam niya ay nawalan siya ng lakas. Napaliyad ang kanyang katawan nang bumaba ang halik ng binata sa kanyang leeg papunta sa kanyang dibdib at tumigil iyon sa tutok ng kanyang bundok at walang ano man na sinubo iyon.

"Ah, Diablo!" Napakurap-kurap siya at kaagad na kinagat ang kanyang ibabang labi sapagakt siya'y nagulat ng husto sa kanyang boses at patawag sa pangalan ng lalaking minamahal at kinamumuhian niya ng tudo.

"That's it, my angel, call my name," bulong ng lalaki sa kanyang tenga. Umiling-iling siya at sinukan itong itulak papalayo sa kanya ngunit napakapit siya muli sa may balikat ng lalaki nang maramdaman niya ang daliri nito na pumasok sa makipot na kweba niya.

"Oh, my!" hindi mapigilan ang sariling ungol niya. Nang tama ang mga mata nila ng lalaki, namula siya at napaiwas ng tingin sa pagkat nababasa niya ang kapilyuhan sa mga malalaking mga mata nito.

NAPABALIKWAS ng bangon si Marie at mabilis na napaupo sa ibabaw ng kanyang kama nang may tumapik-tapik sa kanyang pisngi.

"Ayos ka lang ba, Marie?"

Napatingin siya sa pinangalingan ng boses at napatitig siya sa mukha ng kaibigan niyang si Maica. Napayakap siya sa kanyang sarili, hindi makapaniwalang dinalaw na naman siya ng lalaki sa kanyang pananginip na akala niya'y totoo, hindi ito ang unang beses ngunit nagugulat pa din siya.

"Pawis na pawis ka at kanina ka pa umungol at may tinatawag kang pangalan, binangungot ka na naman ba?" nag-alalang tanong ng kanyang kaibigan. Matagal na silang nagsasama ni Maica pero never niyang binanggit dito ang tungkol kay Diablo, ang kanyang dating kasintahan at kaibigan na niloko siya.

"A-Ayos lang ako, pasensya ka na kung nabala kita-"

"No, it's okay, Maria. Mag-aayos na din naman ako, dahil ilang oras na lang ay pupunta na tayo sa airport," nakangiting sagot ni Maica.

Marahan siyang napatango. Muntik na niyang makalimutan na uuwi pala siya sa Pilipinas. Kaya ba, dinadalaw na naman siya ng demonyo niyang ex. Bumuntonghininga siya at sinampal-sampal niya ang sarili dahil kahit sa panaginip ay ang rupok-rupok niya pagdating sa lalaki.

"Bagay nga sa kanya ang pangalan niya, Diablo, sadya naman kasi siya ay tunay na demonyo!" mahinang aniya at napailing.

ILANG sandali pa ay nakita na lang ni Marie ang sariling nakaupo sa gilid at hindi niya mawari kung masaya ba siya o malungkot, sapagkat ngayon araw 'e uuwi na siya. Natupad nga niya ang pangarap niyang trabaho ngunit bakit ganun? Parang may kulang.

"Aba'y talagang may kulang, dahil wala ka pang kasintahan sa edad mo na iyan, kailan ka pa maghahanap at lalandi kapag senior citizen ka na?" bulong ng utak niya.

"Hindi ko naman kailangan ng lalaki-"

"Akala mo lang iyan," giit ng utak niyang mas paladesisyon pa kaysa sa kanya.

"Hindi nga! Kaya ko maging masaya kahit ako lang mag-isa no, kaya huwag monang ipilit dahil sakit at trauma lang ang dulot sa akin ng mga kalahi ni adan na iyan! Hindi na ako magpapaloko sa matatamis nilang salita-"

"Kahit pa mabulok ang flower mo?"

Natigilan siya at napalunok, hindi nga siya nakaranas ng dilig pero hindi naman ibig sabihin nun 'e malungkot na siya-

"Malungkot talaga dahil naniniwala ako sa kasabihan na, kapag masaya ang kiffy, masaya ang buhay," giit ng hudas niyang utak.

"Heh! Huwag mo nga akong pinapanguhan," giit niya. Kung may makakakita lang sa kanya ng mga sandaling iyon ay malamang na pagkakamalan siyang baliw dahil ng sasalita siya mag-isa. Napakurap-kurap siya at napaayos ng upo nang may narinig siyang boses sa kanyang likuran.

"Ready kana?" tanong ng tinig galing sa pintuan ng kanyang silid. Lumingon siya sa takong 'yon at sumagot, "Oo naman excited na nga ako sa wakas makakauwi na ako," aniya. Excited ba talaga siya? O hindi.

Tumango-tango ang babae. "Kung ganun, tara na," nakangiting anyaya ng kaibigan niya at kasamahan sa trabaho.

Kung wala ito ay baka malulungkot siya sa haba ng bayahe. Buti na nga lang at magkasabay silang umuwi sa pilipinas. Mabilis na kinuha niya ang may kalakihan maleta na nakalagay sa ibabaw ng kama. Wala na siya masyadong bagahe sapagkat na padala na niya sa pilipinas halos lahat ng mga pasalubong niya para sa kanyang pamilya't kaibigan.

"Sige po," sagot niya sa kaibigan at excited na sumunod siya palabas sa silid na pansamantala nilang tinutuluyan.

Ngayong araw ang flight nila pauwi sa pinas. Natapos na niya kasi ang tatlong taon na kontrata sa hotel a pinagtratrabahuhan niya. Sa mga nakalipas na taon bunuhos niya sa trabaho ang kanyang oras. Workplace at apartment lang lagi routine niya. Masyadong siyang nabulag sa hangarin niya na makapagpatayo ng bahay at maliit na store sa probinsya para sa mga magulang niya. Pinaplano din niya kumuha ng kotse, actually natupad na niya lahat yun. Halos tatlong taon din ang pag over time na ginugol niya para makuha lang lahat na 'yun. Worth it naman sapagkat napakaganda ng two-storey na bahay nila at napatayo na din ang maliit na store nila. Masaya siyang na tupad na niya ang kanyang pangarap para sa kanyang mga magulang at kapatid. Maging ang panagarap niya para sa sarili na magkaroon ng sariling bahay at maliit na negosyo ay nagawa na din kahit wala siyang katuwang, ayos lang pero lately, napansin niyang hindi na siya bumabata at hindi sa lahat ng oras ay malusog siya at maalagaan ang kanyang sarili. Tatlong taon na lang 'e wala na sa kalendaryo ang edad niya pero kahit isang manliligaw 'e wala siya. Kung iisipin, hindi naman siya panget ngunit sadyang wala lang sa utak niya dati pa ang magkaroon muli ng lalaking iibigin. Her last heartbreak were hard and it's still haunting her. Kaya siguro takot na siyang sumubok pang muli. Ngunit, somehow she can't deny the fact iinggit siya sa mga kakilala niyang may asawa' t anak na habang siya, still single laging solo flight. Wala karamay at kasabay sa lahat.

"Oh, Marie, natulala ka?" pukaw ni Maica sa kanya. Ito ang kaibigan niyang kasama niya sa trabaho.

"Ah, wala may iniisip lang," sagot niya.

"Ah, ganun ba? By the way, may plano ka bang mag-renew ng contract?" biglang tanong nito. Napatitig siya sa kaibigan, hindi niya lang kasi inaasahang tatanungin siya nito ng ganun.

Matagal bago siya nang desisyon sumagot kasi sa totoo lang hindi niya alam kung ano ba dapat isasagot niya kahit ang dali lang naman ng isasagot, oo at hindi lang.

Hanggang sa napabuntontonghininga siya at binuka ang kanyang mga labi.

"Hmmm....oo eh. Wala naman akong gagawin sa pinas magpapahinga lang ako ng dalawang buwan tapos i-process ko na ang mga papers ko pabalik."

Tumingin sa kanya si Maica. "Hmmm...sabagay pero teka, matagal ko na itong gustong itanong sa iyo, Marie, wala ka pa ba talagang balak magkaroon ng pamilya? O kahit dyowa man lang?"

Usisa ng kaibigan. Hindi siya nakasagot kaagad kasi hindi niya maigalaw ang kanyang mga labi, ewan ba niya kung bakit.

"Hindi ka na bumabata, sis, paalala ko lang. Saka, isa pa mahirap mag-isa," dagdag ni Maica.

Nagbaba siya ng tingin sapagkat alam niya sa sariling may punto ang kanyang kaibigan. Ngunit ano magagawa niya? Kung tila sirado na ang kanyang pusong tumanggap muli. Teka, sirado na nga ba? O may hinihitay lang.

Humugot siya ng malalim na hininga at pinuno ang kanyang dibdib.

"Hmm....may balak naman ako kaso mukhang wala pa 'yong lalaking karapat-dapat sa akin," aniya na lang.

"Sabagay, alangan namang tumapatol ka kanino-nino lang," natatawang sabi ni Maica habang siya at ngumiti lang sabay tango.

"Pero, Marie, sa palagay ko ay mas maganda siguro kung magbakasyon ka sa ibang lugar huwag ka muna dumeritso sa inyo, malay mo doon mo pa ma-meet si Mr Right mo," nakangiting mungkahi ni Maica sa kanya.

Napatitig siya sa kaibigan at hindi niya maiwasang mapaisip. Bakit hindi? Nakakabangot nga naman kung uuwi siya direkta sa kanila, mas okay ngang mag-enjoy naman siya at mag-explore sa ibang lugar total naman 'e pagbumalik siya sa ibang bansa 'e matagal na naman siya makakagala.

Ngumiti siya sa kaibigan. "May punto ka nga pero pag-iisipan ko muna," aniya. Naalala niyang baka hindi siya papayangan ng magulang niya, kahit pa matanda na siya 'e nirerespito niya pa din ang desisyon ng magulang niya dahil alam niyang kapanganan lang naman niya ang iniisip ng mga ito.

"Kapag nakadesisyon ka na, 'e sabihan mo kaagad ako 'a, dahil gusto ko sanang isama ka sa pag-uwi ko sa amin sa pangansinan, ipapasyal kita doon, kung ayos lang sa iyo, simpre," nakangiting giit ni Maica.

Lumiwanang naman mukha niya, dahil isasama siya ng babae. Gustong-gusto niya pa naman makilala ang pamilya nito dahil parang magkapatid na din ang turingan nilang dalawa habang nasa ibang bansa sila. Saka, balita niya ay maraming magagandang tourist spot ang pangansinang kaya't hindi niya maiwasang ma-excite.

"Talaga ba? K-Kaso kahiya naman sa 'yo at sa pamilya mo," aniya nang maalalang hindi niya pa pala na-meet ang pamilya ng babae at kakahiya naman kung makikikain at makikitulog siya sa bahay ng mga ito.

Tumawa ang babae. "Baliw! Para ka namang anothers diyan! Magkaibigan tayo saka kilala ka na nila mama panigurado matutuwa pa mga iyon kung isasama kita, matagal ka na gusto makilala ng mga iyan, bukang bibig kaya kita sa kanila araw-araw.

Lumiwanang ang mukha niya at parang nabuhay ang mga ugat at dugo niya sa kanyang katawan sa narinig.

"Talaga, Maica? Thank you so much! The best ka talaga. Gustong-gusto ko din sila ma-meet!" nasasabik na aniya.

"Oo naman, ikaw pa," nakangiting sabi ni Maica.

Napangiti na din siya. "Oo pala, tawagan ko muna si nanay sa probinsya para magpaalam, alam mo naman mga iyon overprotective."

"Mabuti pa nga," natatawang sabi ni Maica. Kaagad naman niyang kinuha ang kanyang cellphone at dini-dial ang number ng kanyang ina.

"Marie, baka gusto mong ako na kumausap sa kanila para mapanatag ang loob nila na safe ka," suhestion ng kaibigan.

Napangiti siya sa sinabi nito. "Pwede din pero mukhang busy ang linya ni nanay 'e, tawangan ko na lang uli kapag nasa pinas na tayo," aniya at binalik sa bag ang cellphone.

"Ikaw bahala sis, sana payagan ka excited na akong ipasyal ka sa lugar namin eh, "nakangiting turan nito

Hindi niya din maiwasang nakaramdam ng pananabik at mapangiti.

"Papayag mga 'yon kilala ka na din naman nila kaya wala siguro magiging problema, at saka minsan lang naman."

"Sabagay, I can't wait na makarating tayo sa manila miss na miss ko na kasi ang mga tanawin doon at simpre pati si baby boy ko," nasasabik na ika nito.

Napangiti siya sa inaakto ng kaibigan. Saksi siya sa wala kupas na pagmamahalan ng mga ito kahit na malayo sa isa't-isa 'e, nakaya pa di ng mga itong ipaglaban ang kanilang relasyon. She knows, how hard it is, having a long distance relationship, lalo pa sa mga panahong kailangan ka ng partner mo pero wala kang magawa kasi nga malayo kayo sa isa't-isa. Napababa siya ng tingin at napailing, ayaw na niyang bumalik na naman ang kanyang alala sa nakaraan at baka masira lang ang kanyang mood.

Huminga siya ng malalim at pumikit ng mariin. "Ako din, miss ko na ang pilipinas kahit pa, mahirap mabuhay sa bansa nating dahil ang baba ng sweldo at pataas nang pataas ang bilihin," aniya sabay tawa.

"Hahaha, ano pa nga ba kaya nga tayo nakipagsapalaran sa ibang bansa pero simpre uuwi din tayo sa sarili nating bansa kasi iba pa padin ang pakiramdam kapag nasa sarili mo ikaw na bansa, hindi ba?"

Tumango siya at napangiti. "Naman, ngunit sa ngayon siguro 'e, enjoy ko na lang muna ang pakiramdam na sumasakay sa airplane," aniya sabay tumawa. Natawa na din si Maica at napatango.

"Mahal kong pilipinas, hintayin mo ang pag-uwi ko," mahinang aniya at tumingin sa labas ng bintana,