เหล้าเป็นเหตุ (30%)

1741 Words

เจ้าของร่างสูงสง่า ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์โอปป้าเกาหลีทว่ามีหนวดเคราชวนมอง แต่งตัวออกแนวแบดบอย กลายเป็นจุดสนใจของสาวน้อยสาวใหญ่ทันทีที่เยื้องย่างกรายเข้าสู่สถานบันเทิงชั้นนำในตัวเมืองเชียงใหม่ แววตาเย็นชาทว่าแฝงพลังอำนาจมองหากลุ่มเพื่อนซี้ ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น “เฮ้! ไอ้เมศทางนี้!” เสียงของเพื่อนที่นั่งข้างกายป้องปากตะโกนเรียกผู้มาใหม่ ทำให้คนที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยผงกหัวขึ้น ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่เดินล้วงกระเป๋ามุ่งหน้ามาเป็นใคร ชั่วอึดใจปรเมศก็เดินมาถึงโต๊ะที่เพื่อนในแก๊งนั่งอยู่ เพื่อนสนิทของเขาทั้งสามคนจบแพทย์มาจากมหา’ลัยเดียวกับเขา และทำงานที่เดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มหล่อมาดทะเล้นอย่างภูธฤทธิ์ วงศ์วาณิชย์ หนุ่มเซอร์มาดกวนเช่นแทนไท มโนไมย และหนุ่มตี๋มาดนิ่งอย่างดนัย อาภาศิริกุล แต่ที่มันน่าหงุดหงิดก็คือมีตัวแถมอีกหนึ่งรายที่เขาไม่อยากจะกล่าวถึง ไม่อยากเห็นหน้าหรือเสวนาด้วย เดาว่าเพื่อนเขาหนึ่งในสามตัวต้องเป็นคนชวนยัยทอมมาด้วยแน่ๆ เพราะยัยนั่นก็ทำงานที่โรงพยาบาลเดียวกับพวกเขา ถึงแม้เขาจะแทบไม่ได้คุยกับเธอ ยกเว้นจำเป็นจริงๆ เรื่องงาน แต่พนันว่าเพื่อนเขาต้องได้คุยหรือไม่ก็ชวนยัยนั่นไปแฮงเอาท์ด้วยอย่างแน่นอน เพราะสมัยเรียนพวกมันก็สนิทกับเธออยู่ไม่น้อย ครั้นได้มองปรเมศในระยะใกล้ธารธาราก็แทบจะตะลึงตาค้าง หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ จากผู้ชายสะอาดสะอ้าน หล่อแบบโอปป้าเกาหลี พอมีหนวดมีเครามาประดับบนหน้าขาวๆ ก็ทำให้ลุคเปลี่ยนเป็นดิบเถื่อนระคนดุดันอย่างน่าทึ่ง มาดที่ออกแมนๆ ขาลุยแบบนี้ทำให้เธอเผลอมองตาไม่กะพริบ “มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหรือไง” คำพูดรวนๆ ชวนหาเรื่องของคนพาลทำให้เธอได้สติ เลือกที่จะเงียบ ก่อนจะขยับนั่งตัวตรงอย่างเกร็งๆ แล้วปรับสีหน้าให้เรียบสนิท ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเขาก็ยังทำท่ารังเกียจเธอเหมือนเดิม…ไม่เคยเปลี่ยน ธารธาราคิดอย่างเศร้าใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะต่อให้ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนเธอก็ยังจดจำปรเมศ จิรกุล ได้ว่าเป็นแพทย์หนุ่มที่หล่อที่สุดในรุ่น เขาขึ้นชื่อเรื่องความฮอตฉ่า เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน เทคแคร์ดีเยี่ยม และให้เกียรติผู้หญิงทุกคน ยกเว้นเธอที่ถูกอีกฝ่ายตั้งแง่รังเกียจตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกในงานรับน้อง เพียงเพราะว่าเธอแต่งตัวและซอยผมสั้นเหมือนผู้ชาย เขาก็เลยประณามว่าเธอเป็นพวกผิดเพศ และเปิดฉากเป็นไม้เบื่อไม้เมากันตั้งแต่นั้นมา คำพูดจาหยาบๆ มักจะถูกซัดใส่หน้า จนเธอต้องพลอยใช้สรรพนาม มึง กู กับเขาไปด้วย เขาอาจจะพูดจาอ่อนหวานกับผู้หญิงทั้งโลก แต่ไม่ใช่กับเธอ “กูถามว่ามองหน้ากูทำเชี่ยอะไร!” เห็นเธอไม่ตอบเขาก็ชักสีหน้าใส่ ก่อนจะเค้นเสียงดุดันติดจะกระด้างพร้อมมองคนที่เอาแต่นั่งเม้มปากอย่างหงุดหงิด “อ้าว...ไอ้เชี่ยนี่! มาถึงก็ปากหมาเลยนะมึง” แทนไทเอ่ยขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้ เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไอ้เพื่อนตัวดีมันจงเกลียดจงชังอะไรธารธารานักหนา “พวกมึงทำไมไม่บอกว่ามันมาด้วย กูจะได้ไม่มา” เขาเอ่ยเสียงแข็งๆ พลางจ้องหน้าธารธาราเขม็ง วาจาที่แสดงถึงความรังเกียจอย่างเปิดเผยทำให้ธารธาราอยากจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น หากรู้ว่าอีกฝ่ายจะมาเธอคงไม่มา เพราะไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์ชวนอึดอัดเช่นนี้ “ไม่เอาน่าไอ้เมศ มึงจะเกลียดอะไรมันนักหนาวะ ไอ้น้ำมันก็เป็นเพื่อนเรานะโว้ย” ภูธฤทธิ์เอ่ยขึ้นอย่างเห็นใจคนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักตั้งแต่โดนไอ้เพื่อนตัวร้ายของเขามองอย่างไม่เป็นมิตร “มันไม่ใช่เพื่อนกู! กูไม่ชอบพวกผิดเพศ!” คำพูดทำร้ายจิตใจที่ไม่ว่าจะได้ยินกี่ครั้งก็ยังสร้างความเจ็บปวด ทำให้ธารธาราอยากจะลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยการแต่งหญิง แต่ใจยังไม่กล้าพอ เพราะมีปมในอดีตคอยย้ำเตือนว่าหากเธอทำอย่างนั้นพวกคนชั่วจะตามมาเอาชีวิต ได้แต่หวังลึกๆ ว่าสักวันเธอจะลืมความเลวร้ายในอดีตไปเสียสิ้น “กูก็ไม่ชอบคนขี้เก๊กปากหมาอย่างมึงเหมือนกันล่ะว่ะ” หลังจากซัดเหล้าย้อมใจธารธาราก็เชิดหน้าสวนกลับเสียงแข็งๆ ทำให้จอมเย็นชาหน้านิ่งชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเค้นเสียงดุกร้าวลอดไรฟัน “ปากดีแบบนี้มึงจะเอากับกูเหรอวะ” “เฮ้ย! หยุดๆ พวกมึงนี่โตๆ กันแล้วยังจะกัดกันเหมือนหมาอยู่ได้” เห็นท่าไม่ดีภูธฤทธิ์ก็รีบห้ามทัพ ตั้งใจจะฉุดแขนปรเมศให้นั่งลงข้างๆ ทว่าแทนไทกลับสวนขึ้นเสียก่อน “เกลียดมันนักก็มานั่งข้างๆ มันนี่มา จะได้กัดกันให้ตายกันไปข้าง” “เรื่องอะไรกูต้องนั่งข้างมัน” ปรเมศเอ่ยอย่างหยิ่งๆ ก่อนจะทรุดกายลงนั่งข้างภูธฤทธิ์ “เออ…ไม่นั่งก็ไม่นั่งโว้ย!” แทนไทกระแทกเสียงใส่ด้วยความหมั่นไส้ “อะไรวะ ไอ้กูก็นึกว่าพวกมึงจะปรองดองกันตั้งแต่ได้ทำงานที่เดียวกันแล้วซะอีก” คนที่นั่งจิบเหล้าเงียบๆ มาโดยตลอดอย่างดนัยเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย ธารธาราอยากจะบอกนักว่าปรเมศก็ยังเป็นปรเมศคนเดิม เขาเป็นสุภาพบุรุษและดีกับผู้หญิงทุกคนยกเว้นเธอ ตั้งแต่วันวาเลนไทน์ปีนั้นเขาและเธอก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย การเรียนแพทยศาสตร์ใช้เวลาเรียน 6 ปี ปีแรกเรียกชั้นเตรียมแพทยศาสตร์ เรียนวิทยาศาสตร์ทั่วไปเน้นเกี่ยวข้องทางชีววิทยา ปีที่ 2-3 เรียนวิชาที่เกี่ยวข้องทางการแพทย์ เรียกระยะนี้ว่าพรีคลีนิก (Preclinic) ปีที่ 4-5 เรียนและฝึกงานผู้ป่วยจริงร่วมกับแพทย์รุ่นพี่และอาจารย์ เรียกระยะนี้ว่าชั้นคลินิก (Clinic) และปีสุดท้ายเน้นฝึกปฏิบัติกับผู้ป่วยจริงภายใต้การดูแลของแพทย์รุ่นพี่และอาจารย์ เรียกระยะนี้ว่าเอกซ์เทิร์น (Extern) หลังเรียนจบธารธาราต้องทำงานชดใช้ทุนรัฐบาลเป็นเวลาสามปี จากนั้นก็เลือกที่จะเรียนต่อเฉพาะทาง (resident) สาขาสูตินรีแพทย์ ส่วนทายาทอภิมหาเศรษฐีอย่างปรเมศนั้นไปเรียนประสาทศัลยแพทย์ที่อเมริกาตั้งแต่เรียนจบ แล้วหลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ข่าวคราวของเขาอีกเลย จนกระทั่งมาเจอกันที่โรงพยาบาลรักษ์…โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังของเชียงใหม่เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ซึ่งธารธาราเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน และเพราะความฮอตในหมู่สาววายไม่ต่างจากสมัยเรียนทำให้มีสาวๆ มาตามกรี๊ด แต่ที่มันกลายเป็นปัญหาจนเธอต้องกุมขมับคือมีบุคลากรสาวถึงขั้นตบตีกันแย่งชิงเธอ ทั้งที่เธอยืนยันชัดเจนว่าตัวเองเป็นผู้หญิง และชอบผู้ชาย ไม่มีใจเอนเอียงไปทางเพศเดียวกันเด็ดขาด ทว่าเรื่องราวกลับบานปลายใหญ่โต สองสาวที่มีเรื่องทะเลาะวิวาทกันโดนไล่ออกในวันรุ่งขึ้นโทษฐานที่ทำให้โรงพยาบาลเสื่อมเสียชื่อเสียง และก่อความวุ่นวายจนเพื่อนร่วมงานไม่เป็นอันทำงาน ส่วนเธอก็ถูกเรียกตัวเข้าพบท่านรองผู้อำนวยการที่เพิ่งมารับตำแหน่ง วินาทีแรกที่ได้มีโอกาสเห็นหน้าเจ้านายของตัวเองธารธาราแทบช็อก เพราะไม่คิดว่าท่านรองฯ ที่พยาบาลสาวๆ ต่างกล่าวถึงด้วยความปลาบปลื้ม ว่าเป็นหมอผ่าตัดสมองที่ทั้งเก่ง หล่อ และรวย จะเป็นปรเมศ จิรกุล ผู้ชายพันธุ์ดิบที่เธอยังคงแอบรักไม่เสื่อมคลาย ธารธารายังจำได้ดีว่าวันนั้นอีกฝ่ายตำหนิติเตียนเธอว่าอย่างไรบ้าง แต่ที่มันน่าเศร้าคือเขายังมองว่าเธอเป็นพวกผิดเพศ เห็นเป็นคนแปลกหน้า และวางตัวเหินห่าง ให้เธอสำนึกในใจว่าเขาเป็นเจ้านาย ส่วนเธอก็เป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาที่ต้องทำงานแลกเงินเดือนของตระกูลอภิมหาเศรษฐีของเขาเท่านั้น “กูไม่คิดจะปรองดองกับมัน” ปรเมศประกาศอย่างชัดถ้อยชัดคำทำให้ธารธาราเม้มปากแน่น “แม่ง! ขี้เก๊ก วางฟอร์ม เรื่องมากว่ะ” “เรื่องของกู!” “เออ…เรื่องของมึงก็เรื่องของมึงเถอะสัด ว่าแต่ไปกับหน่วยอาสาไม่กี่วันมีสภาพเป็นหมอเถื่อนเลยนะมึง แล้วรอยที่ปากนั่นไปกัดกับใครมาวะ” เห็นสถานการณ์ไม่ดีแทนไทเลยชวนเปลี่ยนเรื่อง “คนเมาแล้วกร่างกูเลยจัดให้มันหายซ่า” ปรเมศเอ่ยมาดนิ่งๆ แต่แววตาดุดันเอาจริง เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายพันธุ์ดิบตัวจริงเสียงจริง จนเพื่อนพากันส่ายหัว “ถ้ากูไม่สนิทกับมึงคงไม่เชื่อแน่ว่า ท่านรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ทายาทอภิมหาเศรษฐีหมื่นล้าน ผู้มีบุคลิกสุขุมลุ่มลึกอย่างมึงจะบ้าดีเดือดขนาดนี้” “นั่นดิ แม่งโคตรเถื่อนเลยว่ะ ไอ้หมอเถื่อน!” ดนัยเอ่ยเสริมอย่างเห็นด้วยเป็นที่สุด ขณะที่สี่หนุ่มกำลังกินเหล้าและพูดคุยตอบโต้กันด้วยถ้อยคำหยาบๆ ตามประสาเพื่อน ก็มีสาวสวยแวะเวียนมาทอดสะพานให้ไม่ได้ขาด ส่วนธารธารานั้นเอาแต่นั่งจ้องหน้าปรเมศอย่างลืมตัว เธอยอมรับว่าแทบจะละสายตาจากอีกฝ่ายไม่ได้ จากหน้าขาวๆ สะอาดสะอ้านตามแบบฉบับลูกผู้ดีมีตระกูล พอมีหนวดมีเคราก็ดูคมเข้ม ดิบๆ ออกแนวแบดบอยชวนคลั่งไปอีกแบบ ยิ่งมองยิ่งทำให้เธอรู้สึกอิจฉาผู้หญิงทุกคนที่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขา ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ธารธาราไร้การควบคุม เอาแต่จ้องหน้าหล่อๆ ของปรเมศ แถมยังมองเพลินชนิดไม่กะพริบตา ลืมตัวจนโดนเขาตวาดใส่อีกครา “เชี่ยเอ๊ย! เมื่อไหร่มึงจะหยุดมองกูวะ!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more