ครั้นถึงเวลาเลิกงานธารธาราก็ปวดหัวจนหน้ามืด จึงฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะภายในห้องตรวจอย่างหมดสภาพ ร่างกายย่ำแย่ขนาดนี้เธอคงไปหาปรเมศตามคำสั่งอันแสนเผด็จการของเขาไม่ไหว
เอาไว้ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยไปหาไอ้คนเอาแต่ใจนั่น อย่างมากก็แค่โดนด่าที่กล้าขัดคำสั่งล่ะมั้ง
คุณหมอสาวได้แต่คิดอย่างปลอบใจตัวเอง ก่อนจะปล่อยสมองให้โล่ง แล้วข่มตาหลับลงเพื่อหวังว่าความทรมานจากพิษไข้จะเบาบางลงบ้าง
“อ้าว…หมอน้ำยังไม่กลับเหรอคะ” เสียงเอ่ยทักอย่างแปลกใจของพยาบาลสาวที่ลืมโทรศัพท์เอาไว้ที่โต๊ะทำงาน ทำให้คุณหมอสาวผงกหัวขึ้นอย่างยากลำบาก แล้วเอ่ยตอบเนือยๆ
“น้ำปวดหัวค่ะ ก็เลยกะว่าจะนอนพักให้อาการดีขึ้นก่อน”
“ไหวไหมคะ ให้พี่ไปติดต่อทำเรื่องแอดมิดให้ไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ นอนพักซักหน่อยก็คงดีขึ้น”
“แน่ใจเหรอคะ ให้พี่ไปเชิญหมอเมศมาตรวจอาการหน่อยไหมคะ วันนี้หมอเมศอยู่เวรสาวๆ พยาบาลกรี๊ดกร๊าดใหญ่เลย” พยาบาลสาวเอ่ยด้วยท่า
