"ไปทานข้าวเย็นที่บ้านผมนะ เดี๋ยวผมทำสปาเก็ตตี้ผัดฉ่าทะเลใส่กุ้งตัวโต ๆ ให้ทาน ผมทำอร่อยนะ" ตุลย์ภพพูดขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กเงียบมาตั้งแต่ออกมาจากร้านหนังสือ เธอคงกำลังไม่พอใจแต่ว่าไม่โวยวาย แต่การที่เธอเงียบแบบนี้ทำเอาหัวใจแกร่งของเขาแป้วอย่างบอกไม่ถูก
"หนูไม่ใช่คนเห็นแก่กินนะคะถึงจะเอาของกินมาล่อให้ไปบ้านแบบนั้น" ลูกกวาดพูดพึมพำขณะที่ภายในหัวคิดถึงกลิ่นเครื่องเคียงที่ใช้ประกอบการทำอาหารชนิดนี้ล่วงหน้าไปแล้ว
เริ่มน้ำลายสอเมื่อนึกถึงกลิ่นของการผัดกระเทียมและพริกขี้หนูสดแม้จะทำให้แสบจมูกแต่ก็ไม่สามารถทำให้ความอยากลดลงได้ เสียงฉ่า ๆ ของการใช้ตะหลิวกลับพลิกเครื่องเคียงในกระทะโคร้งเคร้งพร้อมกับการฉายภาพกุ้งตัวโตที่เริ่มออกเป็นสีส้มเมื่อโดนความร้อนและภาพปลาหมึกหั่นแว่นทำให้เธอเผลอกลืนน้ำลายลงคอ พลันนึกไปถึงกลิ่นกระชายซอยและใบมะกรูดที่ถูกโยนลงไปก่อนจะตามด้วยการปรุงรสชาติเค็มหวานตามแต่จะปรุงให
