2. โจรขโมยจูบ
1426 Words
นาฬิกาบนฝาผนังทำหน้าที่ของมันอย่างแข็งขัน จนในที่สุดก็ถึงเวลาที่ท่านประธานและเลขาออกเดินทาง
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกโดยผู้ที่อยู่ด้านใน ตุลย์ภพที่อยู่ในชุดสูทแบรนด์เนมดัง ชุดของเขาเรียบกริบแทบจะไม่มีรอบยับให้เห็น ไม่รู้ว่าจะชื่นชมผู้ซักรีดหรือว่าเนื้อผ้าราคาดีที่ทำให้ชุดอยู่ในสภาพดูดีอยู่ตลอดเวลา พลอยทำให้ผู้สวมใส่ดูสมบูรณ์แบบไปทั้งตัวแบบนี้ ในมือหนามีไอแพดติดมือมาด้วยนั่นเป็นภาพที่เห็นชินตา
"เราไปกันเถอะ" เสียงทุ้มเอ่ยกับเลขาคนสวยที่ตอนนี้กำลังเก็บเครื่องมืออุปกรณ์การทำงานด้วยความเร่งรีบ
"ค่ะ" ลูกกวาดรับคำก่อนจะก้มลงไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กมาสะพายขึ้นบ่าแล้วเอื้อมมือไปคว้าแฟ้มที่เตรียมไว้ขึ้นมากอดแล้วเดินออกมาจากเก้าอี้ประจำของเธอ
"คุณทับทิมถ้าไม่มีอะไรกลับก่อนได้นะครับ" ก่อนจะผละไป ประธานหนุ่มได้บอกกับเลขาอีกคนเพื่ออนุญาตให้กลับก่อนเวลาได้
"ขอบคุณค่ะ" ทับทิมกล่าวขอบคุณก่อนจะรีบเก็บอุปกรณ์สำนักบนโต๊ะเข้าที่ ตั้งแต่ที่เธอกลับมาทำงานหลังหมดเวลาลาคลอด ตุลย์ภพมักจะอนุญาตกลับก่อนเวลาหากว่าเขามีนัดข้างนอก นั่นคงเป็นเพราะว่าเธอต้องกลับไปหาลูกน้อย ต้องกลับไปให้นมลูก ถึงแม้ว่าเธอจะปั๊มแช่ตู้เย็นไว้แต่การที่จะได้ดูดจากอกมารดา ทารกน้อยย่อมรู้สึกอบอุ่นกว่าอยู่แล้ว และในตอนนี้ ลูกเธอได้หย่านมเธอไปแล้วแต่ท่านประธานก็คงอนุญาตกลับก่อนเวลาเหมือนเดิม
"หนูไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน" ลูกกวาดโน้มตัวลงพูดเสียงเบากับรุ่นพี่อย่างสนิทสนมเพื่อเป็นการร่ำลา และก็ได้การพยักหน้ารับและรอยยิ้มอบอุ่นจากรุ่นพี่ ก่อนที่เธอจะสาวเท้าเร็วตามหลังคนตัวสูงที่เพิ่งออกเดินไป
ด้วยความที่ออกมาจากบริษัทก่อนเวลาเลิกงาน ทำให้ท้องถนนไม่ค่อยติดขัดเท่าไรส่งผลให้การเดินทางของทั้งคู่ถึงที่หมายก่อนเวลาเกือบ ๆ ชั่วโมง
"แวะทานอะไรก่อนค่อยเข้าไปในโรงแรม" ตุลย์ภพพูดขึ้นก่อนจะตีไฟเลี้ยวเข้ายังร้านอาหารแห่งหนึ่ง
"ทำไมประธานไม่รอไปทานกับลูกค้าล่ะคะ?" ถึงแม้จะเกรงในตัวประธานหนุ่มแต่ลูกกวาดอดที่จะถามไม่ได้ เพราะอีกไม่นานก็ถึงเวลานัดแล้ว ถ้าหากว่าเขารับประทานอาหารตอนนี้เมื่อถึงเวลาอาจจะไม่มีท้องใส่อาหารแล้ว
"ถ้าไม่ทานตอนนี้ กว่าจะคุยเสร็จคุณไม่หิวแย่เหรอ" ประธานหนุ่มเอ่ยพร้อมกับทำการดับเครื่องยนต์แล้วปลดล็อกเข็มขัดขัดลงไปจากรถทันที ทำให้เลขาสาวต้องรีบลงตามไป เพราะปกติถ้าคุยงาน ตามมารยาทพนักอย่างเธอจะไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารกับลูกค้าอยู่แล้ว จะมีแต่เขาเท่านั้นที่ได้รับสิทธิ์นั้น ถ้าหากว่าตกลงกันไม่ได้เสียทีการเจรจาก็จะยืดยาวไป ถ้าเขาไม่พาเธอรับประทานอาหารตอนนี้เธออาจจะหิวได้
ในตอนที่เดินเข้าไปในร้าน ดวงตาของลูกกวาดก็ไปสะดุดกับภาพถ่ายที่ติดกับฝาผนัง เป็นรูปถ่ายบนเรือประมง ในอวนลากปลามีฉลามตัวใหญ่กว่าลำตัวคนนอนปะปนกับปลาทะเลจำนวนมาก ถัดไปมีชาวประมงสองยืนจับชายอวนให้สูงเท่าระดับอกยืนยิ้มสู้กล้องอย่างตื่นเต้น ร่างบางเผลอหยุดมองรูปถ่ายนั้นแล้วคลี่ยิ้มริมฝีปาก ภายในหัวนึกไปถึงพ่อที่เป็นชาวประมงเหมือนกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านจะอยู่กลางทะเลหรือกลับเข้าฝั่งมาแล้ว
"ดูอะไร?" ตุลย์ภพที่เดินนำไปแล้วต้องเดินย้อนกลับมาเมื่อเลขาของเขาไม่เดินตามไป เขาถามก่อนจะปรายตามองตามสายตาของหญิงสาวไป
"คุณอยากทานฉลามเหรอ?" เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางยกหางคิ้วสงสัย สายตาคมจ้องมองไปที่ฉลามตัวนั้นสลับกับหันมามองใบหน้าสวยของเลขาสาวเพื่อหาคำตอบ
"ไม่ใช่ค่ะ พอดีเห็นรูปแล้วนึกถึงพ่อขึ้นมาน่ะค่ะ" ลูกกวาดตอบก่อนจะพยายามกลั้นยิ้ม สงสัยว่าประธานหนุ่มคิดอะไรถึงได้ถามคำถามนั้น เขาคิดอะไรถึงคิดว่าเธออยากจะรับประทานสัตว์ใหญ่โตตัวนั้น
"รีบไปทานข้าวกันเถอะเดี๋ยวถึงเวลานัด"
"ค่ะ" เสียงหวานเอ่ยรับก่อนจะรีบเดินคนตัวสูงเข้าไปด้านใน
และก็เป็นอย่างที่ประธานหนุ่มคิดไว้เพราะการเจรจาครั้งนี้กินเวลาไปถึงสี่ชั่วโมงกว่าทุกอย่างจะลงตัว กว่าจะเดินทางมาถึงที่พักของหญิงสาวจึงเป็นเวลาเกือบ ๆ ครึ่งคืน ซึ่งเป็นปกติอยู่แล้วว่าถ้ามีงานข้างนอกแบบนี้ประธานหนุ่มจะต้องมาส่งหญิงสาวกลับหอพักด้วยตัวเองเพราะเขาห่วงสวัสดิภาพของพนักงานสาวสวยคนนี้ และตอนนี้คนที่จะต้องลงจากรถนั้นกำลังหลับไหลไม่ยอมรู้สึกตัวเสียที
ตุลย์ภพมองใบหน้างามที่หันตะแคงมาทางเขา เปลือกตาขาวขยับยุกยิกเนื่องจากมีแสงไปแยงตาแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมลืมตาตื่น แสงสีส้มของไฟข้างทางมากระทบเฉพาะบริเวณแก้มเนียนทำให้ส่วนนั้นดูเด่นชวนมอง ริมฝีปากเผยอพ่นลมหายใจและเสียงเล็ก ๆ น่าเอ็นดู ความอิ่มเอิบของริมฝีปากสีชมพูทำให้ประธานหนุ่มเกิดความสงสัยว่าปากน้อยนี้จะหวานเหมือนชื่อของเธอหรือเปล่า ร่างกายทำงานสัมพันธ์กับความคิด เขาปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยของตนเองก่อนร่างใหญ่จะค่อย ๆ โน้มเข้าไปใกล้หญิงสาว นิ้วยาวช้อนใต้คางเล็กค่อย ๆ บังคับให้ใบหน้านั้นเงยขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะวางริมฝีปากหนาปากนุ่มแนบชิด มือหนาเคลื่อนไปยังต้นคอเล็กก่อนจะกดริมฝีปากลงไปหนักกว่าเดิม
"อื้อ ทะ..ทำอะไรคะ!" ในที่สุดคนที่หลับไหลก็รู้สึกตัวเสียที ดวงตากลมเบิกโพลงอย่างตกใจกับการกระทำของเจ้านาย หนุ่มสองมือเล็กยกดันที่อกกว้างเพื่อดันตัวเองออกห่างแต่กลับโดนมือใหญ่เพียงข้างเดียวจับรวบเอาไว้
"คุณไม่ยอมตื่นผมเลยปลุก"
"ตอ..ตอนนี้ตื่นแล้ว ปล่อยฉันเถอะค่ะ"
"ไม่ คุณยังงัวเงียเงียอยู่ ผมอยากปลุกอีก" พูดจบประธานหนุ่มก็ฉกริมฝีปากเข้าใส่ริมฝีปากอิ่มเร็วไว แต่ครั้งนี้เขาไม่สัมผัสแค่ริมฝีปากแล้ว ลิ้นหนาแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่มตอนที่หญิงสาวเผลอร้อง ตวัดกวาดดูดกลืนความหวานรอบโพรงปากน้อยอย่างเพลิดเพลิน เสียงทุ้มครางขึ้นในลำคออย่างพอใจขณะที่ลิ้นหนาเกี่ยวตวัดลิ้นน้อยก่อนจะดูดกลืนเอาความหวานออกมาจากลิ้นนั้น ปากเธอหวานอย่างที่เขาคิดจริง ๆ
"อื้อ!" ลูกกวาดร้องประท้วงอู้อี้เมื่อเธอรู้สึกว่ากำลังจะหมดลม ร่างบางใช้พลังเฮือกสุดท้ายขัดขืนอีกครั้ง
"คุณหวานจริง ๆ " ตุลย์ภพครางเสียงต่ำในลำคอก่อนจะผละริมฝีปากอ้อยอิ่งเสียดาย ก่อนจากมาปากหนาได้ขบเม้มปากล่างของเธอหนึ่งทีเป็นการสั่งลา
"....." ลูกกวาดนั่งนิ่ง สติที่แตกกระเจิดกระเจิงออกไปยังไม่ยอมกลับคืนมา มือเล็กกำกระเป๋าบนตักอย่างสั่นเทาน่าสงสาร ดวงตากลมสั่นระริกมองใบหน้าหล่อไม่วางตา เธอยังตกใจที่โดนโจรขโมยจูบไปไม่หาย
"ยังไม่ตื่นสินะ สงสัยต้องปลุกอีก" ประธานหนุ่มเอ่ยก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหาคนที่นั่งตะลึงอยู่
"ตือ..ตื่นแล้วค่ะ ฉะ..ฉัน ฉันไปก่อนนะคะ" ลูกกวาดลนลานปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยด้วยมือสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ ปากน้อยละล่ำละลักพูดออกมาโดยไม่ยอมมองหน้าเขาก่อนจะเปิดประตูวิ่งเข้าไปในหอพัก เธอลนลานไม่ยอมแม้จะก้มหยิบแฟ้มงานที่ตกอยู่ที่พักเท้าไปด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำงานพลาด และนี่เป็นการเสียจูบแรกไป
..............................................
ฮั่นแน่ ลุ้นกันอยู่ใช่ม้าาาา รี้ดบอก คุณประธานน่าจะพากลับบ้านไปเลย ไม่น่าพามาส่งเลย?
- Writer
