บทที่ 4
563 Words
หญิงสาวที่ร่างกายบอบช้ำ ค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นจากเตียงแบบยากลำบาก พอลุกขึ้นนั่งได้ดวงตางามก็มองไปทั่วห้อง แต่ไม่เจอผู้ชายที่ร่วมเตียงอยู่กับเธอเมื่อคืนนี้แล้ว
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ดีกว่าต้องตื่นมาเจอหน้าผู้ชายคนนั้น ถึงแม้จะเสียใจ แต่เธอจะไปเรียกร้องกับใครได้ล่ะ เพิ่งรู้จักกันวันแรกก็ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้เขาไปหมดทุกอย่าง
ขณะที่ชำระร่างกายอยากจะเอาศีรษะโขกกำแพงให้ตายไปเลย แต่ถ้าไม่มีเธอแล้วแม่จะอยู่ยังไง หญิงสาวก็เลยต้องพยายามหายใจเข้าลึกๆ ไว้
อาบน้ำเสร็จเธอต้องได้ออกมาตามเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ในห้อง พอใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น สโรชาก็ออกมาจากห้องนั้น
"คุณผู้หญิงจะจ่ายค่าห้องเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตครับ"
"อะไรนะคะ" อุตส่าห์คิดว่าจะรีบเดินผ่านแบบไม่ให้ใครเห็นหน้าแล้ว แต่นี่เธอต้องได้จ่ายค่าห้องเองอีกงั้นเหรอ
"ขอจ่ายเป็นบัตรเครดิตค่ะ" สโรชาควักเอาบัตรที่อยู่ในกระเป๋าส่งให้กับพนักงานไป ขณะที่ยืนรอเธอต้องได้หันหน้าหนีจากคนที่เดินผ่านไปมา ถ้ามีแว่นตาดำก็คงจะดีกว่านี้
"ช่วยเซ็นต์ชื่อตรงนี้หน่อยครับ" พนักงานยื่นสลิปออกมาให้เซ็นต์ชื่อ หญิงสาวก็เลยต้องได้เซ็นต์ลงไป
"ขอบคุณที่มาใช้บริการครับ" ขณะที่เธอกำลังจะรับบัตรคืนมา แต่พนักงานก็จับไว้แน่น
"??"
"ต้องการอยากจะใช้บริการห้องต่อไหมครับ" เห็นใบหน้าที่งดงามของเธอแล้ว ก็เสี่ยงดวงถามดู เผื่อว่าเธออยากจะได้เงินเพิ่มจากเสี่ยที่มาเมื่อคืนนี้
"เอาบัตรฉันคืนมานะ"
"ผมเป็นคนจ่ายค่าห้องเองก็ได้นะครับ" ฝ่ายชายไม่กล้าลวนลาม แต่ถ้าฝ่ายหญิงตกลง ก็สามารถใช้ชื่อเธอเปิดห้องต่อได้ เพราะพนักงานใช้ชื่อตัวเองเปิดห้องไม่ได้
"ไปตายซะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็กระชากเอาบัตรนั้นมา ..ทำไมชีวิตเธอต้องเจอแต่ผู้ชายแบบนี้ด้วย
พอออกมาถึงด้านหน้าเธอก็ต้องได้มารอเรียกแท็กซี่อีก นี่ชีวิตจะอนาถาไปถึงไหน ชาตินี้ขออย่าให้เจอผู้ชายเลวแบบนี้อีกเลย
[คฤหาสน์พลโทพงศธร]
"อย่าบอกนะว่าเพิ่งกลับ"
"ขะ.. คุณแม่?"
"ทำไมต้องตกใจด้วย แม่แค่ถามว่าเพิ่งกลับมาเหรอ"
"ปะ..เปล่าค่ะเมื่อคืนนี้ไปเที่ยวกับเพื่อนต่อ"
"ไปเที่ยวกับเพื่อน? พ่อให้เราออกไปเที่ยวกับรามสูรลูกชายของท่านพลเอกไม่ใช่เหรอ"
"เออ.. ใช่ค่ะออกไปเที่ยวกับเขา แต่ก็ไปเจอเพื่อนด้วย" หญิงสาวพูดเสียงเบาลง ไม่อยากให้ท่านจับได้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น
"เห็นไม่พูดชักจะเอาใหญ่นะ แม่ต้องดัดนิสัยเราบ้างแล้ว ใครอยู่แถวนี้บ้างเอาไม้มาสิ"
"คุณแม่คะโรสขอโทษค่ะ โรสไม่ได้เหลวไหลนะคะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับพนมมือด้วยร่างกายที่สั่นกลัว เพราะวันนี้ร่างกายของเธอคงจะรับความรุนแรงอีกไม่ได้แล้ว
- Writer
