รักวุ่นวาย คุณหนูตัวแสบ

ขอแค่ได้ดูแล

"พี่กำลังจีบน้องลิน ก็ต้องมาทานข้าวด้วยบ่อยๆ "

"เงินเดือนพี่ไม่เยอะ กินร้านอาหารบ่อยๆไม่ได้นะ"

เสียงร้องวี้ดอยู่ภายในห้อง ทำงานหลังจากกลับมาจากทานอาหารกลางวัน อีตาบ้า หมอบ้าอะไรพูดมาได้หน้าไม่อาย ใครจะให้จีบมิทราบ เสียงความคิดวิ่งวนอยู่ในหัว หน้าสวยทำหน้างอนปากยื่น แต่ตาเป็นประกาย ภายในหัวใจเต้นแรงกว่าปกติ

ลินินอดแปลกใจตัวเองไม่ได้ เพียงแรกเห็นหน้า เค้าที่ผับ ท่าทางที่แสดงออก คำพูดที่เค้าพูดออกมา

ถ้าเป็นคนอื่นมาถึงเนื้อถึงตัวเธอแบบนี้ รับรองโดนตบเปรี้ยงไปแล้ว แต่เป็นเค้าคนเดียว เพียงสัมผัส คล้ายกับความสนิทใจ คุ้นเคย และการแสดงออก น้ำเสียงและท่าทาง ที่เหมือนจะคุ้นเคย ทำให้เธอวางใจ ต้องเป็นแค่เตจ๋าเท่านั้น ที่ทำแบบนี้กับหนูลินได้ ความอุ่นวาบลงในอกแผ่ไปทั่วร่างกาย เค้ามาแล้ว เค้ากลับมาแล้ว แต่จะมานานแค่ไหน จะกลับมาอยู่ตลอดไปหรือไม่ คือสิ่งที่เธอคิดต่อไป เธอดีใจที่เค้ากลับมา เรื่องงอนแต่ครั้งยังเด็ก มลายหายไปแล้ว ต่อแต่นี้ไปเธอต้องระมัดระวังตัว ดูแลหัวใจตัวเองให้ดี เพราะเค้าคนเดียวที่เขย่าโลกของเธอได้

อาหารกลางวันผ่านไปได้ด้วยดี อาหารรสดี บรรยากาศดี และเพื่อนร่วมโต๊ะ ดีมาก จนเธอรู้สึกได้ว่า มันจะดีแค่ไหนถ้าได้กินกับเค้าทุกวัน แค่คิดก็สั่นไหวอีกครั้ง ไม่ได้ๆ อย่าให้เค้าเข้ามาอีก เตจ๋าเป็นได้แค่เพื่อนในวัยเด็กเท่านั้น

ช่วงบ่ายลินินมีงานยุ่งเข้ามาตลอด จนเกือบหกโมงเย็นเงยหน้าขึ้นมาอีกที มองออกไปข้างนอก ก็พบว่าฟ้าเริ่มเป็นสีส้มแล้ว บรรยากาศนี้มันดูเหงาจับใจ เลขาหน้าห้องเคาะประตูเข้ามา พร้อมช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ พร้อมเอ่ยเสียงหวาน

"คุณลินคะ มีแมสมาส่งดอกไม้ให้ค่ะ"

ก่อนจะวาง ไว้บนโต๊ะทำงาน ลินินพยักหน้ารับ แต่ไม่มีคำพูดอะไร มือบางยื่นมือออกไปดูการ์ดที่แนบมา ระบุชื่อคนส่ง เป็นชายหนุ่มลูกไฮโซ

ชื่อนัด ที่ตามเธอมาพักใหญ่แล้ว ท่าทางเอาการเอางานดี มีโชว์รูมรถเป็นธุรกิจของที่บ้าน แต่เจ้าตัวยังทำร้านอาหารเกาหลี ขายดีจนเปิดอีกเป็นสิบสาขาทั่วกรุง เธอไม่เคยให้ความหวังใครเป็นพิเศษ ทุกคนเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น ยิ่งเธอยาก ก็ยิ่งน่าอยากได้ ใครๆก็คิดแบบนั้น กลับบ้านดีกว่า ก่อนจะนำช่อดอกไม้ติดมือออกไปด้วย เมื่อเลขาสาวใหญ่เห็นก็ยิ้มหวาน เมื่อเห็นเจ้านายสาว ถือดอกไม้ออกมา

"แกะออกจัดแจกันไว้นะคะ ลินไม่เอากลับบ้านหรอก"

สียงหวานสั่งก่อนวางดอกไม้ไว้บนโต๊ะ อย่างไร้เยื่อใย เลขาถอนหายใจ อยากจะรู้จริงๆว่าคุณลินของพี่ ชอบผู้ชายแบบไหน

หมอหนุ่ม ยืนรออยู่ที่รถsuvคันหรูตรงที่จอดVip ของห้าง ร่างบางเดินออกมาเห็นเค้ายืนอยู่ หัวใจก็ควบคุมไม่อยู่ใจเต้นตุบตับขึ้นมาอย่างรุนแรง ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ ก่อนจะเอ่ยเสียงทัก

"มาทำไม ?"

เตวิชเงยหน้ามอง สาวน้อยของเค้าก่อนระบายยิ้มให้เธอ

"พี่มาขับรถให้หนูลินค่ะ กลับบ้านกันนะ "

ก่อนจะเดินเข้ามาใก้ล แบมือขอกุญแจรถ จากเจ้าของ ลินินเปิดกระเป๋าใบหรู ส่งกุญแจให้เค้า ชายหนุ่มเปิดท้ายรถก่อนอย่างอื่น แล้วหยิบรองเท้าแตะออกมา

"น้องลินเปลี่ยนรองเท้านะคะ ใส่ส้นสูงทั้งวันแล้ว เดี๋ยวจะปวดขานะ "

ลินินตกใจในอาการของเค้า ทำไมต้องมาทำแบบนี้ เธอขยับจะก้มลงไปหยิบรองเท้า แต่เตวิช กลับถือรองเท้าให้ ก่อนจะจูงมือ เดินมาเปิดประตูรถ แล้วดันตัวเธอเข้าไป ก่อนก้มตัวลง ถอดรองเท้าให้ และใส่รองเท้าแตะให้เธอ ทั้งหมดใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีด้วยซ้ำ เมื่อรู้ตัวอีกที เค้าก็สตาร์ทรถแล้ว แล้วขยับตัวเข้ามาใก้ล

เอื้อมมือไปดึงสายเบลล์ มาคาดให้เธอเรียบร้อย ชั่วเวลาที่มองตากัน ใบหน้าขาวใส มีหนวดขึ้นเป็นตอเหนือริมฝีปาก หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย ทั้งหมดสะกดสายตาเธออยู่หมัด ไม่ใช่ว่าจะไม่เคย ใก้ลชิดผู้ชายคนอื่น แต่อาการแบบนี้เธอเพิ่งเคยเป็นกับเค้า

เตวิชอมยิ้มพลางมองหน้าสาวน้อยของเค้า แก้มแดงระเรื่อ ปากบางสีชมพูกุหลาบ น่าฟัดน่าจูบจริงๆ เสียงนกหวีดเป่าดัง อำนวยความสะดวกให้ถอยรถออก ทำลายมนต์ขลังของช่วงเวลา ต่างผละออกจากกัน

"พี่เพิ่งกลับมา ยังไม่มีรถ ขอเป็นคนขับรถให้น้องลินนะคะ ตอนเช้า พี่มีงานเช้า คงขับรถให้น้องลินไม่ได้ แต่ช่วงเย็นถ้าไม่มีเคสติดพัน พี่จะมารอน้องลินกลับบ้านด้วยกัน แล้วเที่ยง ถ้าลินรอได้ บ่ายโมงพี่จะมาทานข้าวด้วยนะคะ "

ท้ายประโยคส่งเสียงอ้อน คล้ายจะเอาใจ และออดอ้อนไปด้วย ลินินไม่ตอบ เธอไม่มีคำตอบอะไรจะบอกไป แค่จะบอกว่าได้ ก็คล้ายจะ เป็นคำอนุญาตว่าจะรอเค้ากลับบ้าน และ รอเค้าทานข้าว แต่ถ้าตอบว่าไม่ ก็ทำไมต้องไม่ ช่วงเย็นมีคนขับรถให้ก็ดีจะตาย แถมกลางวันยังมีเพื่อนทานข้าวด้วย แต่ลินินลืมนึกไปว่า คุณหนูลินินจะหาใครมาขับรถ หรือ ทานข้าวกลางวัน หรือเย็น เป็นเพื่อนก็สามารถทำได้ แต่ไม่เคยมีใคร ได้รับโอกาสนั้น การจราจรค่อนข้างติดขัด ร่างบางหยิบสมาร์ทโฟน มากด แล้วถ่ายรูป รถติดเป็นแพ อัพลงไอจี ก่อนจะลงแคปชั่น

**ติดยาวไปไหนจะถึงบ้านกี่โมง**

อัพปุ้ป มีคอมเม้นท์เข้ามาถามไถ่ ว่า วันนี้มีคนขับรถให้นั่ง ใช่ไหม ก่อนที่หลายๆคนจะเม้นท์ว่า เจ้าของแขนเสื้อเป็นใคร ลินินลืมสนิทเลยว่า ถ้าขับเองกับมีคนขับ มุมจะไม่เหมือนกัน เธอถ่ายเสร็จ ก็อัพรูปเลย ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย กลายเป็นว่า ครั้งแรกที่เค้าขับรถเธอก็มีคนรู้แล้ว ว่ามีคนดูแลขับรถให้เธอ

ทิชาโทรมา ในทันที ก่อนเอ่ยถามเสียงใส เม้าท์มาเดี๋ยวนี้ ลินินอุบอิบตอบไป ไม่เต็มเสียง

"รถติด คุณเตวิช มาติดรถขอกลับบ้านด้วย เท่านั้น แค่นี้นะเดี๋ยวค่อยคุย"

ก่อนกดวางสาย หมอหนุ่มรีบถาม

"ทำไมเรียกพี่ซะห่างเหินขนาดนั้นละ ลินินตอบกลับ ทันที

"ก็ต่อหน้าคนอื่นก็ต้องคุณเตวิชสิ จะให้เรียกเตจ๋าหรอ ?"

เมื่อพูดออกไปคล้ายจะรู้ตัว จึงทำปากยื่นใส่เค้า เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างคนอารมณ์ดี ก่อนจะพูดเสียงทุ้ม แต่ดังในใจคนฟัง

"ต่อหน้าคนอื่นเรียกอะไรก็ตามใจน้องลิน แต่อยู่ด้วยกัน เรียกเตจ๋า เหมือนเดิมได้ไหม ?"

ก่อนจะมองด้วยสายตาหวานฉ่ำ

หน้าร้อนผ่าว หูแดง ปากสั่น คือเธอตอนนี้ ลิลินผู้ไม่หวั่นไหวกับใครหายไปไหน ผู้ชายคนนี้ทำอะไรกับเธอ ทำไมเธอถึงต้องอายขนาดนี้ ไม่ได้แล้ว เธอจะทำยังไงดี สมองของเธอหมุนไปหมด เธอต้องถอย ถอยให้ไกลจากเค้า ก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้