รักวุ่นวาย คุณหนูตัวแสบ

หาตัวช่วย

ลินินรู้แก่ใจตัวเองแล้วว่า ความคุ้นเคย ความผูกพัน ความสนิทสนมเมื่อครั้งวัยเด็ก มันไม่พอแล้ว เธอปลื้มเค้า เธอยอมรับ ก็คล้ายๆกับ ที่เราชอบ กงยู โซจีซบ นั่นแหละ ยิ่งเค้ามาทำดีกับเรา เราก็ยิ่งปลื้ม แต่มันคงจะไม่ยืนยาว อย่างที่ฝันไว้ เธอต้องถอย มือบางกดโทรศัพท์ หาเพื่อนรัก เสียงอ่อย เอ่ยออกไป

"ทิชา ช่วยด้วย"

เสียงเคยใส บัดนี้กลับอ่อนแรง ทิชารับสายแล้วเอ่ยตอบอย่างกังวลใจ

"แกเป็นอะไรมากไหมเนี่ย "

"มาก ฉันแย่แล้ว อยู่ดีๆหัวใจมันก็ไม่อยู่กับตัวแบบนี้ไม่ดีเลย มันน่ากลัวเกินไป

"ลินินตอบเพื่อนรัก อย่างยอมรับความจริง เตวิช มีผลกับเธอมากเกินไปแล้ว ก่อนจะระบายความสุขให้กับเพื่อนรักได้ฟัง ทิชาฟันธง ออกมาทันที อย่างตรงใจ"

แกไม่ได้ปลื้มหรอก แกชอบเค้ามาก ประมาณว่าแกตกหลุมรัก เลย แกต้องถอย ถอยออกมาก่อน เค้าเพิ่งกลับมา แกเพิ่งเจอเค้า ยังไงต้องถอย อย่าเพิ่งไปเจอเค้า อย่าใช้เวลากับเค้าให้มาก ฉันแค่หวังว่า แกจะถอยทัน พรุ่งนี้แกต้องงดข้าวเที่ยงกับเค้า เย็นนี้ แกต้องกลับเอง ใช้ชิวิตอย่างที่ตอนที่เค้ายังไม่มา แกทำได้ไหม "เสียงเพื่อนคาดคั้น

"แกลองดูนะ "

ลินินถอดหายใจ ซุกหน้าลงหมอน

"นานแค่ไหน ต้องถอยนานแค่ไหน"ลินินถามกลับไป

"จนกว่าจะควบคุมหัวใจแกได้ด้วยตัวเอง นะลินิน "

ทิชาวางสายไปแล้ว ใช่ต้องถอยออกมา แค่คิดเธอก็ไม่อยากนึกถึงวันพรุ่งนี้แล้ว เช้านี้ลินินไม่อยากไปทำงานเลย เธอเป็นสาวน้อยที่ขยัน ใฝ่รู้ เอาจริงเอาจัง แต่วันนี้เธอขี้เกียจ ร่างบางสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวดูเรียบหรู กับ กางเกงขายาว มัดผมหางม้าดูปราดเปรียวยิ่งนัก เสียงหวานส่งเสียงทักคุณป๋า คุณแม่ อย่างเอาใจ

"ขอโทษที่ช้านะคะ หนูลิน ลงมาช้ากว่าคุณป๋า คุณแม่ทุกวันเลย"

คุณอร หันไปมองลูกสาว

"วันนี้ใส่ชุดสวยเชียว แบรนด์อะไรจ้ะ"

"ไม่แบรนด์ค่ะ แม่ หนูซื้อที่งานเปิดท้ายที่ห้างของเราค่ะ เสื้อ 600 กางเกง 1000 สวยไหมคะ"

"ลูกสาวพ่อใส่อะไรก็สวย ไม่แบรนด์ก็สวย "

"แม่เห็นหนูลิน ช้อปทีนึงหลายบาท ก็นึกถึงแฟนหนูลิน ถ้าไม่รวยจริงนี่จะพอให้ลูกแม่ช้อปหรือป่าว "

สิ้นเสียงคุณแม่ ลินินนึกถึงคำพูดของเค้า หมอเงินเดือนน้อย ขึ้นมาทันที ก่อนจะส่ายหน้า อย่างรู้ตัว ขยับเข้าไปใก้ลคุณแม่

"แม่ขา ลินทำงานเองได้ค่ะ ของของลิน ลินจ่ายเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาจ่ายให้หรอก "

"อ่อจะบอกว่า แฟนลิน ไม่ต้องรวยเท่าลินก็ได้ใช่ไหม?"

"ค่ะ คุณป๋า คุณแม่ แฟนลินไม่ต้องรวยหรอกค่ะ แค่รักลิน ก็พอแล้ว แต่เอ๊ะ มาคุยอะไรกันคะ ไม่ต้องมาหาคู่ให้ลินนะ ลินหาเองได้ "

เสียงหวานเริ่มขุ่นขึ้นมา ก่อนจะ ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร

"ลินไปทำงานนะคะ" พร้อมเดินไปหอมแก้ม คุณป๋า กับคุณแม่

ไม่ต้องรวย แค่รักลินก็พอ แล้วหมอเงินเดือนเท่าไหร่ บ้านก็ยังไม่มี รถก็ยังไม่มี แล้วจะเอาตังค์ไหนมาเลี้ยง ลินินนั่งคิดถึงเรื่องนี้ไปจนถึงที่ทำงาน ก่อนจะรู้ตัวเองว่า ห้ามคิดถึงเค้า มือบางกดไลน์ ส่งข้อความไปหานัด เจ้าของช่อดอกไม้คนเมื่อวาน

**ลินได้ดอกไม้แล้ว ขอบคุณนัดมากนะคะ**

พร้อมส่งสติ้กเกอร์ ขอบคุณไปให้ ข้อความอ่านทันที แล้วตอบกลับ

**เย็นนี้ว่างไหมครับ ทานข้าวกัน**

เย็นหรอ ไม่ดีกว่า เย็นนี้เธอจะไปทำเล็บ

**เที่ยงนะคะ เย็นลินไม่ว่าง** นัดตอบกลับมาทันที ว่าเที่ยงนี้เค้าจะมารับ

เตวิช ทำงานอย่างอารมณ์ดี เมื่อวานเค้าอ่อยเธอเต็มที่ สาวน้อยของเค้าน่าแดง น่ารักเหลือเกิน เที่ยงนี้จะกินอะไรดี หมอหนุ่มอมยิ้ม จนพยาบาลหน้าห้องเอ่ยทัก

"อาจารย์อารมณ์ดีจัง คิดถึงแฟนหรอคะ "

เธอแหย่ถามแทนสาวๆหลายคน เตวิช ยิ้ม ตอบ

"คิดถึงครับ"

เท่านั้น แต่ก็เข้าใจได้ว่า อาจารย์หมอเตวิช มีแฟนแล้ว สาวผู้โชคดีคนนั้นเป็นใครน้อ เสียงซุบซิบกันแทบจะทันทีที่หมอเตรับคำ เตวิชขึ้นรถไฟฟ้าไปหา ลินิน ในตอนเที่ยงครึ่ง นั่งรออยู่สักพัก เลขาของลินิน ก็เดินมาแจ้งว่า

"คุณลินไม่อยู่ ออกไปทานข้าวกับคุณนัดแล้ว "

จะบ่ายสองแล้ว เตวิชดูนาฬิกา เค้าต้องไปทำงาน เค้าโกรธ หงุดหงิด ไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้

ขณะกำลังจะลุก เสียงพูดคุยแผ่วเบา ก็มาถึง

"ลินขอบคุณนัดมาก สำหรับ สเต็กมื้อนี้ อร่อยมาก วันหลังจะชวนทิชาไปกิน "

เสียงผู้ชายรับคำก่อนจะชวนไปอีกวันหลัง เตวิชลุกเดินออกไป สามคนเผชิญหน้ากัน ลินินตกใจ เค้ายังรออยู่ ยังไม่ทานข้าว จะบ่ายสองแล้ว เตวิชก้มมองนาฬิกา ก่อนจะเดินผ่านเธอไป โดยไม่พูดอะไรสักคำ

เลขาเธอบอกว่า เค้ามารอตั้งแต่เที่ยงครึ่ง จนบ่ายสอง เธอผิดไหมที่ทำแบบนี้ ก็ดีแล้ว ที่เป็นแบบนี้ แล้วทำไมถีงไม่โทรหา หรือเค้าไม่มีเบอร์โทร เธอหงุดหงิดใจเรื่องเค้าอีกแล้ว ถ้าเป็นเธอ รอสักครึ่งชั่วโมงก็น่าเบื่อแล้ว แต่นี่เค้ารอ ชั่วโมงกว่าเชียวแล้วข้าวก็ไม่ได้กิน เค้าจะโกรธเธอมั้ยน้าา

สี่โมงเย็น เธอมองดูนาฬิกาข้อมือ สายตามองดูเล็บที่ตั้งใจจะไปทำ ก่อนจะถอนหายใจ คว้ากระเป๋าเดินออกไป

"ลินจะกลับบ้านแล้ว วันนี้ไม่มีอะไร กลับได้เลยนะคะ "

เธอเดินออกมาด้วยสายตามุ่งมั่น อย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว