“คุณเหงี่ยม เป็นเช่นไรบ้างขอรับ” พ่อก้อนทองนอนไม่หลับ เฝ้าคอยดูแลเจ้าเอื้อจนตลอดทั้งคืน ทั้งเช็ดตัวหาหยูกยาลดไข้ ต้มให้กิน ถึงสงสาร อยากจะช่วยกระไรกว่านี้ไม่ได้มากก็ตามที
“ข้าดีขึ้นแล้ว” เจ้าเอื้อหายโกรธหายงอน ตามสภาพร่างกายที่เริ่มดีขึ้นเป็นลำดับ แต่ยังแกล้งเง้างอดให้คนตัวโตได้ง้อ ก็ผู้ใดจะทานทนความน่าเอ็นดูของพ่อตัวโตนี้ได้เล่า
“กระผมไม่ตั้งใจทำคุณเหงี่ยมเจ็บตัวขอรับ กระผมควบคุมตนเองไม่ได้” พ่อก้อนทองก้มหน้าสารภาพพูดบอกเสียงแผ่ว
“ข้าเกือบตาย ดูซีรูแหกไปหมด” ไม่ว่าเปล่า เจ้าคนมึนยังเปิดโสร่งอ้าขาแสดงให้ทาสหนุ่มเห็นเต็มสองตาอีกหนา
พ่อก้อนทองมุดหน้ามาตรวจดูความเสียหายใกล้ๆ ภายนอกรอบจีบรูบวมเปล่ง จีบเนื้ออ่อนที่ควรเป็นสีชมพูแดงเรื่อขึ้น แต่ภายในนั้นไม่อาจทราบได้ว่ายับเยินเท่าไร
ทาสหนุ่มคนพี่ก้มมองความเป็นชายภายใต้โสร่งของตน จินตนาการถึงมันตอนตั้งผงาด คเนจากขนาดของรูน้อยแลลำเอ็นยาวใหญ่ ท
