พ่อก้อนทองถามเมียรักอย่างตรงไปตรงมาถึงชาติกำเนิดโดยแท้
เจ้าเอื้ออ้ำอึ้ง ใจจริงอยากแสดงตัวตน แต่อีกใจก็กลัวนัก
"พี่จะรังเกียจข้า" เจ้าเอื้อว่า
"จักรังเกียจเช่นไร พี่รักเจ้ามากหนักหนา" พ่อก้อนทองบอกปลอบ ทั้งดึงเมียเข้ามากอดเพิ่มความอบอุ่นหัวใจ
"ถ้าข้าไม่ใช่คนที่พี่รู้จักเล่า" เจ้าเอื้อถามหยั่ง
"ก็รัก"
"หากข้าเป็นผีร้าย"
"ก็ยังรักอยู่ดี"
"หากข้า…ไม่ใช่คนตรงหน้าพี่"
"แล้วเจ้าเป็นใครกัน"
ใบหน้าเล็กก้มหน้าไม่กล้าบอก เอื้อไม่อยากเสียพี่ไป ไม่กล้าบอกเลยจริงๆ
"เจ้าไม่ใช่คุณเหงี่ยม ข้อนี้พี่รู้สึกได้"พ่อก้อนทองเฉลยไข เพราะช่างให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันนัก คุณเหงี่ยมคนเก่าแลดูเศร้าหมอง ด้วยร่างกายที่ป่วยออดแอด มองโลกเลื่อนลอยไม่น่าดูชม แต่กับเจ้า เจ้าทำให้รอบกายเบิกบาน ดึงดูดทุกสิ่งที่ดีให้เข้าหา ไม่เคยย่อท้อในการมีชีวิต พ่อก้อนทองเชยคางเล็กของใบหน้าหล่อหวานให้หันมองสบนัยน์ตา
"เจ้าเป็นผู้
