เรือนหลวงศรีบานมีแขกเหรื่อไม่ได้เว้น ด้วยความที่เป็นผู้ทรงอิทธิพลของเมืองเล็กๆ แห่งนี้ แขกไปใครมาจึงแวะเวียนมาทักทายพร้อมของฝากอยู่เสมอ
ครานี้ได้ผลไม้เมืองเหนือ หน้าตาละม้ายคล้ายลำไยหากแต่เปลือกมีสีแดงขรุขระ มีชื่อเรียกว่าลิ้นจี่
ลาภปากเจ้าเอื้อผู้ชื่นชอบผลไม้เป็นชีวิตนัก
“กระผมแกะให้หนาขอรับ” พ่อก้อนทองบอกอาสา เอื้อมมือมาหยิบผลไม้มาปอกเปลือกออกอย่างพิถีพิถันให้ เจ้าเอื้อก็มองลุ้นอยากลิ้มลองเต็มทน ไม่ทันใจเอาเสียเลยจึงหยิบลูกหนึ่งที่ใหญ่น่ากินขึ้นมาเอง จิกปลายเล็บฉีกหนังเปลือกมันออก ยังไม่ต้องลอกให้หมดลูก เจ้าเอื้อก็ง้ำกัดเข้าให้ น้ำหวานจากผลไม้เนื้อฉ่ำแตกเต็มปาก รสเลิศหอมกว่าที่จินตนาการไว้นัก
พ่อก้อนทองมองเสียใจ ในมือถือลิ้นจี่ที่ลอกล่อนเสร็จแล้วดังคนถูกทิ้ง
เจ้าเอื้อคายเม็ดของลูกเก่าเสร็จ ก็ก้มปากลงกินกับมือพ่อก้อนทอง เรียกอมยิ้มน้อยๆ เขินอายของใบหน้าคมได้
“เอาอีกๆ” เสียงอู้อี้แก้
