ไม่นานนักสองแม่ลูกที่เปรียบประดุจคนในครอบครัวเดียวกันกับเจ้าของตึกหลังใหญ่ก็พากันจูงมือเดินเข้ามาในห้องรับแขก ร่างผอมบางของคุณมธุรสสวมชุดกระโปรงอยู่กับบ้านแบบเรียบๆ หน้าตามีเค้าว่าสมัยสาวๆ คงจะงดงามไม่น้อย และถ่ายทอดความงามนั้นไปยังบุตรสาวคนเดียวอย่างครบถ้วน ส่วนตะวันวาดอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีชมพูและกางเกงขายาวสีเดียวกัน
“อ้าว...สองแม่ลูกมากันแล้วหรือจ๊ะ” เสียงทักของมนัสนันท์ที่อยู่ในชุดไม่ผิดกับผู้เป็นหลานสาวนัก ทำเอาคุณนนทวัชที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่อดแซ็วไม่ได้
“แหม…สองป้าหลานนัดกันใส่หรือเปล่าเนี่ย”
“คุณลุงขา กินข้าวเสร็จแล้วเนยกะว่าจะนอนเลยไงคะ อาบน้ำให้เจ้ามอมแมมทีไรเล่นเอาเหนื่อยทุกที มันคอยแต่จะชวนเล่นอย่างเดียว” ตะวันวาดบ่นอุบถึงเจ้าหมาหน้าประหลาดของเธอ แต่สีหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม
“เจ้ามอมแมมมันคงคิดถึงหนูไงลูก” ผู้เป็นแม่พูดยิ้มๆ พลางกวาดสายตามองหาใครบางคน “แล้วพี่นายไปไ
