“มอมแมมหยุดก่อน” ตะวันวาดเรียกเจ้าหมาตัวโตที่วิ่งนำหน้าด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน แก้มสองข้างแดงปลั่งจนสัมผัสได้เพราะอากาศที่ค่อนข้างอบอ้าว เจ้ามอมแมมหันมามองและหยุดวิ่งทันทีอย่างรู้ภาษา
ทั้งคนทั้งหมาพากันตรงไปยังชิงช้าริมสนามที่มีร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ช่วยบังแดดให้ ดวงหน้าสะสวยเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาราวกับน้ำก็ไม่ปาน เจ้ามอมแมมเองมีอาการไม่แตกต่างกัน หอบจนลิ้นห้อย นั่งซบหน้าอยู่แทบเท้าของเจ้านาย หลังจากได้ออกกำลังกายดูอารมณ์ของมันดีขึ้นกว่าก่อนหน้ามาก
“นั่งพักก่อนนะมอมแมม วิ่งไม่ไหวแล้ว” หญิงสาวพูดพลางก็ยกมือเรียวขึ้นลูบหัวของมันอย่างรักใคร่ ขณะวิ่งด้วยกันเมื่อครู่แม้เจ้ามอมแมมจะวิ่งนำหน้า แต่ก็มักจะหยุดรอทุกครั้งที่เห็นเธอวิ่งตามไม่ทัน
“อ้าว...น้องเนย ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียว พี่นายไปไหนล่ะลูก แล้วนั่นรถใคร”
คำถามของมนัสนันท์ที่เพิ่งเดินมาถึง ทำให้ตะวันวาดถึงกับอมยิ้มเพราะไม่รู้จะตอบ
