มิอาจห้ามใจให้ไร้รัก

ตอนที่ 5 ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ

ตอนที่ 5 ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ

"พวกเจ้าออกไปให้พ้น" หานสวี่เดินเข้ามาที่เรือนของเสิ่นชิงเยียนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เขาหันไปตวัดสายตาไล่เสี่ยวเจียงและเสี่ยวอวี้สองสาวใช้ประจำตัวของเสิ่นชิงเยียนให้ออกจากห้องไปเสีย สาวใช้สองนางเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายตนเองด้วยท่าทีหวาดหวั่นไม่น้อย

"พ่อบ้านมาลากตัวนังบ่าวสองคนนี้ออกไปโบยคนละห้าสิบไม้"หานสวี่เห็นทั้งสองไม่ยอมเชื่อฟังตนเองก็เกิดโมโหขึ้นมา เขาตะโกนสั่งพ่อบ้านด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ เขาสั่งให้ออกไปยังจะกล้าขัดคำสั่ง มองหน้าเจ้านายตนเองอย่างนั้นหรือ ช่างบังอาจเกินไปแล้ว ไปกินดีหมีหัวใจเสือมาหรืออย่างไรกัน ถึงได้กล้ากำเริบเสิบสานไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขาเช่นนี้ไม่นานพ่อบ้านชราก็วิ่งเข้ามาเอาตัวเสี่ยวเจียงและเสี่ยวอวี้ออกไป ทว่าเสิ่นชิงเยียนกลับไม่ยินยอม

"หยุดนะ!! ห้ามนำตัวพวกนางออกไป เหตุใดท่านจึงมาสั่งโบยสาวใช้ข้าเล่าเจ้าคะ นางทำอันใดผิดต่อท่านกันหรือ" เสิ่นชิงเยียนลุกขึ้นมองหน้าหานสวี่

ครั้งนี้เขาไร้เหตุผลเกินไปแล้ว นึกอยากจะโบยใครก็โบยได้อย่างนั้นหรือ ทั้งสองเป็นสาวใช้ของนาง หากนางไม่ปกป้องคนของตน แล้วจะให้ใครมาปกป้องกันเล่า

"ที่นี่คือจวนของข้า ข้ามีสิทธิ์จะโบยใครก็ได้ตามใจของข้า" หานสวี่หันไปตวาดเสิ่นชิงเยียนเสียงดังนางรู้สึกหวาดหวั่นกับสีหน้าและท่าทางของคนตรงหน้า ทว่าก็ยังทำใจกล้าสู้หน้าเขา ทั้ง ๆ ที่ขานางสั่นจวนเจียนแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว

"หากท่านไม่แจ้งแก่ข้า ว่าสาวใช้ข้าทำเรื่องใดที่ผิดต่อท่าน ข้าที่เป็นเจ้านายคงจะปล่อยให้ท่านลากคนของข้าออกไปโบยโดยไร้เหตุผลเช่นนี้ไม่ได้เจ้าค่ะ" เสิ่นชิงเยียนจ้องหน้าหานสวี่กลับไปอย่างไม่ยินยอมเช่นกัน

"ได้!! เสิ่นชิงเยียนหากเจ้ารนหาที่ก็ย่อมได้ ดี!! พ่อบ้านลากตัวนางออกไปโบยพร้อมกับสาวใช้ของนาง" เสิ่นชิงเยียนเบิกตากว้างอย่างตกใจ นางไม่เคยคิดเลยว่าหานสวี่จะเป็นบุรุษที่ไร้เหตุผลและจิตใจหยาบกระด้างถึงเพียงนี้

"อย่ามาแตะต้องตัวข้า ท่านมีเหตุผลอะไรถึงมาสั่งโบยพวกข้า ข้ามีสิทธิ์จะรู้ความผิดของตนเอง" นางเชิดหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่ปวดร้าว

"สาวใช้ของเจ้าแข็งข้อไม่ฟังคำสั่งของข้า เหตุผลข้อนี้ข้าสั่งโบยได้หรือไม่ ที่นี่คือจวนของข้า หากไม่เชื่อฟังข้าจะอยู่ร่วมกับข้าได้อย่างไร ส่วนเจ้าเสิ่นชิงเยียน เจ้าสั่งสอนให้สาวใช้แข็งข้อกับข้า และที่สำคัญเจ้ามีสิทธิ์อันใดไปหาเรื่องคนรักของข้า นางหาใช่คนที่เจ้าจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยได้" หานสวี่จ้องหน้านางเหมือนอยากเข้ามาบีบคอบางให้หักคามือเมื่อช่วงบ่าย สาวใช้ของไป่อ้ายเหม่ยนำความมาบอกแก่เขาที่สำนักศึกษาหลวง เรื่องที่เสิ่นชิงเยียนประกาศกร้าวว่านางจะไม่ยอมให้ไป่อ้ายเหม่ยได้แต่งเข้ามาเป็นภรรยาเอกของหานสวี่ และยังบอกอีกว่าเสิ่นชิงเยียนด่าไป่อ้ายเหม่ยให้ได้รับความอับอาย หาว่าไป่อ้ายเหม่ยจะสวมหมวกเขียวให้นาง ผู้คนต่างก็ได้ยินกันทั่วร้านมู่ต๋านฮวา สร้างความอับอายให้ไป่อ้ายเหม่ยเป็นอย่างมาก

เมื่อหานสวี่ได้ฟังดังนั้นใจก็ร้อนเป็นไฟ ชายหนุ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ เขาเดินทางไปปลอบไป่อ้ายเหม่ยที่จวนอยู่เป็นนานสองนาน พร้อมกับรับปากว่าจะคืนความยุติธรรมให้แก่นางอย่างแน่นอน

"หึ...นางกล่าวเช่นนั้นท่านก็เชื่อเสียแล้ว ทำไมท่านไม่ถามข้าบ้างเล่า ว่านางกับข้าพูดจาอันใดกัน" เสิ่นชิงเยียนแสยะยิ้มออกมาใบหน้าหวานบูดเบี้ยว ใจร้าวระทมกับความใจดำของคนที่ได้ชื่อว่าสามี หากเขาจะถามนางสักครึ่งคำ หาใช่มาปรักปรำกันเช่นนี้

"ข้าต้องถามด้วยหรือ เหตุใดข้าต้องถามเจ้ากันเล่า เจ้าไม่ได้มีความสำคัญอันใดต่อข้าเลยแม้แต่น้อย มันก็แจ้งแก่ใจอยู่แล้วว่าเจ้ามันไร้ยางอายถึงเพียงใด พ่อบ้านยังไม่มาลากนางออกไปโบยอีก หรือว่าจะให้ข้าสั่งโบยเจ้าด้วยอีกคน"

พ่อบ้านชรารีบเข้ามาในห้อง สีหน้าของพ่อบ้านดูไม่ดีเอาเสียเลย เขาทำความเคารพเสิ่นชิงเยียนด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน ทว่าไม่กล้าที่จะยื่นมือออกไปโดนตัวของนาง

หานสวี่เห็นเช่นนั้นก็เกิดโทสะขึ้นอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไป เสียงทรงอำนาจของเถาฮวาก็ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง

"ใครกล้าถูกตัวลูกสะใภ้ข้า ข้าจะขายมันออกไป บ่าวที่เลี้ยงไม่เชื่องโง่เขลาเบาปัญญา ก็หาได้มีความจำเป็นต้องอยู่ในจวนของข้าไม่ บ่าวชั่วเช่นนี้ข้าจะเลี้ยงไว้ทำประโยชน์อันใดกัน"เถาฮวาเข้ามาในห้อง นางกวาดสายตามองผู้คนในห้อง พ่อบ้านชรารีบก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว หากจะพูดตามความเป็นจริงแล้ว คนที่มีอำนาจอย่างแท้จริงก็หนีไม่พ้นฮูหยินใหญ่เถาฮวาคนนี้ ขนาดหานจี้กงยังต้องเกรงใจนางอยู่หลายส่วน

"ข้าไม่กล้าขอครับฮูหยินใหญ่ ข้าน้อยไม่กล้า"พ่อบ้านชราได้โอกาสรีบหลบออกมาทันที เรื่องของนายหาใช่เป็นสิ่งที่บ่าวอย่างเขาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ไม่

"ช่างดีเหลือเกินบุตรชายข้า เจ้าเก่งกล้ามากสินะหานสวี่ เชื่อนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ไป่อ้ายเหม่ยอย่างไม่ลืมหูลืมตา ช่างโง่เขลาเบาปัญญาเสียจริง ๆ "ฮูหยินเถาฮวาปรบมือเสียงดัง นางหันไปมองหน้าบุตรชายตนเองใบหน้าของนางที่จ้องมองบุตรชายนั้นบูดบึ้ง สองแม่ลูกยืนมองหน้ากัน ก่อนที่หานสวี่จะก้มหน้าลง

"นางพูดอันใดเจ้าก็เชื่อนางไปเสียหมด หากวันใดนางมาบอกเจ้าว่าแม่ไปหาเรื่องนาง เจ้าก็คงจะสั่งคนมาโบยแม่สินะ" หานสวี่เงยหน้าขึ้นมองมารดาตนเองอย่างตกใจ

"ท่านแม่ข้าไม่บังอาจ ข้าจะกล้าทำอย่างนั้นได้เช่นไรกันขอรับ" หานสวี่เอ่ยตอบมารดาตนเองทันที

"ไม่กล้าหรือ แล้วเหตุใดจึงกล้าสั่งโบยฮูหยินของเจ้า นางผิดอันใด เจ้ารู้แจ้งแล้วหรือ ข้ายังไม่ได้ยินเจ้าถามนางสักครึ่งคำ ก็จะสั่งโบยคนต่อไปภายภาคหน้าเจ้าจะปกครองบ่าวไพร่ในจวนได้เยี่ยงไร หากหูเบาเช่นนี้"เถาฮวาได้โอกาสสั่งสอนบุตรชายตนเอง ที่นับวันจะโง่เขลาเบาปัญญามองมารยาของสตรีเช่นไป่อ้ายเหม่ยไม่ออก

"ข้าผิดไปแล้วขอรับ แต่เสิ่นชิงเยียนก็มิควรไปหาเรื่องเหม่ยเอ๋อร์ นางบอบบาง คุณหนูเช่นนางคงจะสู้ปากลูกสาวพ่อค้าอย่างนางไม่ได้ ท่านแม่ไม่ชอบนางก็แล้วไป หากไม่ให้ความเป็นธรรมกับนางบ้าง ผู้อื่นจะมองว่าตระกูลหานรังแกผู้คนเอาได้นะขอรับ" หานสวี่หันไปมองเสิ่นชิงเยียนที่ยืนหลบอยู่หลังมารดาของตนอย่างเกลียดชัง ท่านแม่ต่างหากเล่าที่มองมารยาของสตรีนางนี้ไม่ออก หาใช่เขาไม่

"เจ้าไปหาเรื่องไป่อ้ายเหม่ยหรือเยียนเอ๋อร์" เถาฮวาหันไปถามลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงเบาลงไปหลายส่วน

"เปล่าเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าเพียงบอกนางว่าข้าโชคดีที่มีแม่สามีรักใคร่ หากนางได้แต่งเข้าจวนใดก็ขอให้มีแม่สามีที่ดีเช่นข้า เพียงเท่านั้นเองเจ้าค่ะ"

"เจ้าบอกว่าจะให้นางมาเป็นอนุของข้า เจ้าดูถูกนางที่เป็นบุตรสาวท่านกงซุนถึงเพียงนี้ เจ้าจะว่าอย่างไร" หานสวี่พูดแทรกขึ้นมาเสียงดัง เสิ่นชิงเยียนขมวดคิ้วเรียวเข้าด้วยกัน

"ข้าหาได้พูดเช่นนั้นไม่เจ้าค่ะ ข้าเพียงบอกว่า วันนี้ข้าไม่มีเวลาสนทนาด้วย หากเจ้าแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินรอง เราอาจจะมีเวลาสนทนากันมากขึ้น ก็เพียงเท่านี้ ข้าหาได้ให้นางมาเป็นอนุท่านไม่" ไม่คิดว่าบุตรสาวเจ้านายเช่นไป่อ้ายเหม่ยจะปั้นน้ำเป็นตัวเก่งถึงเพียงนี้ ในใจเสิ่นชิงเยียนอดจะนับถือในการสร้างเรื่องสร้างราวของอีกฝ่ายไม่ได้เลยจริง ๆ

"เจ้าโกหก" หานสวี่ตวาดออกไป

"พอได้แล้ว เยียนเอ๋อร์บอกว่าไม่ได้พูด เหตุใดเจ้าจึงไม่เชื่อนาง เจ้าไปหาหลักฐานมาหานสวี่ หากจะมาปรักปรำคนในจวนของข้า ก็ต้องหาหลักฐานมาให้ข้า ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ แล้วไป่อ้ายเหม่ยคือผู้ใดจึงกล้ามากล่าวหาลูกสะใภ้ของข้าเช่นนี้"

หานสวี่ไม่พูดสิ่งใดอีก ใบหน้าหล่อเหลาเขียวคล้ำไปด้วยโทสะ เขาก้มศีรษะคำนับมารดาตนเองก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง