บทที่ 3/1
1061 Words
บทที่ 3/1
ยามเช้าสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิพัดเข้ามาในเรือน ซ่งรุ่ยหยางค่อยๆ ปรือตาตื่น มือหนากำเข้าหากันแน่นในใจปวดร้าวปนโกรธแค้น
ใช่! เขาแค้น... แค้นศัตรูพวกนั้นที่ลอบกัดเขาจนเขาเป็นเช่นนี้ เขาโกรธ... โกรธที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ เหตุใดสวรรค์จึงไม่ให้เขาตายไปเสีย เหตุใดต้องให้เขามีชีวิตที่อัปยศและไร้ค่าเช่นนี้กัน
มือหนากำขึ้นทุบที่ต้นขาของตนเองสุดแรง แต่ให้เขาใช้แรงมากเพียงใดเจ้าขาไร้ประโยชน์ทั้งสองข้างก็ทำได้เพียงกระดิกนิ้วเท่านั้น
น่าโมโหนัก!
ซ่งรุ่ยหยางยกกำปั้นทุบขาทั้งสองข้างของตนอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้กำปั้นไม่ทันปะทะต้นขากลับมีมือเล็กคู่หนึ่งมาจับมือเขาเอาไว้
“เจ้า!”
สตรีน่าตาย! นางมาได้อย่างไรกัน ซ่งรุ่ยหยางขมวดคิ้วแน่นสะบัดมือทั้งสองข้างของตนออกจากมือของนาง
หวังเหม่ยหลินออกแรงสุดชีวิตจับมือหนาที่กำลังทำร้ายตนเองเอาไว้แน่น แต่เพราะร่างกายของหวังเหม่ยหลินนั้นบอบบางยิ่งนัก เพียงเขาสะบัดไปมาก็คล้ายว่านางจะปลิวตกเตียง
“คุณชาย หยุดนะ!”
“ปล่อยข้า!”
ให้ตายเถอะแรงเยอะขนาดนี้เอาผ้ามามัดมือผูกติดเตียงเอาไว้ดีหรือไม่ เมื่อดูแล้วคล้ายตนเองจะสู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหว หวังเหม่ยหลินก็ตัดสินใจกระโดดขึ้นคร่อมเอวหนา เกร็งต้นขาพยายามไม่ทิ้งน้ำหนักของตนบนตัวเขา มือบางจับมือทั้งสองข้างของเขากดลงบนเตียง
“เจ้า!”
ซ่งรุ่ยหยางที่ใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมาร่วมสิบปีพลันเบิกตากว้าง ใบหน้าหวานล้ำที่เขาเกลียดชังยามนี้อยู่ใกล้เขาเพียงช่วงลมหายใจ เส้นผมนุ่มตกลงสัมผัสที่ตนคอหนา กลิ่นกายหอมอ่อนๆ คล้ายหลันฮวายามเช้าอบอวลรอบตัวเขา ร่างกายของเขาพลันแข็งค้าง ใจสั่นระรัวอย่างไม่เคยเป็น
“คุณชายท่านจะทำร้ายตนเองไม่ได้นะเจ้าคะ”
“มันเรื่องของข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”
ยามถูกนางตำหนิสติที่หลุดหายไปเมื่อครู่ก็กลับมาซ่งรุ่ยหยางออกแรงโต้ตอบสตรีไร้ยางอายอีกครั้ง แม้อนุเซียวจะไม่ได้เกิดในตระกูลชนชั้นสูง แต่เรื่องมารยาทชายหญิงเช่นนี้นางก็ควรสั่งบุตรหลานสักหน่อยไม่ใช่หรือไรกัน
“ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาช่วยข้าหน่อย”
หวังเหม่ยหลินเอ่ยตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดัง ยามที่ประเมินแล้วว่าตนเองคงสู้แรงคนเจ็บไม่ได้
ซ่งรุ่ยหยางเบิกตากว้าง สายตาขุ่นเคืองจดจ้องไปยังใบหน้าหวานล้ำของคนบนร่าง นางกระโดดขึ้นมาบนตัวเขาแล้วยังเรียกคนเข้ามา เจตนาชั่วร้ายชัดเจน แต่แผนการกลับตื้นเขินยิ่งนัก
“ห้ามเข้ามา!”
ไม่เพียงเอ่ยห้ามคนไม่ให้เข้ามาเสียงก้อง ซ่งรุ่ยหยางยังใช้แรงทั้งหมดของตนสะบัดหญิงไร้ยางอายออกจากตัว
ตุ๊บ!
หวังเหม่ยหลินที่ถูกอีกฝ่ายจับทุ่มลงจากเตียง รู้สึกจุกไปทั้งตัวจนย่นหน้า
ซ่งรุ่ยหยางดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงกำแพง หายใจหอบเหนื่อยถี่ระรัว สายตาขุ่นเคืองจดจ้องร่างเล็กที่กำลังประคองตนเองลุกขึ้น
“ไร้ยางอายสิ้นดี! จื่อรั่วเข้ามา”
ประตูเรือนพลันเปิดออกพร้อมกับเฉินจื่อรั่วที่เดินเข้ามา สายตาของบ่าวคนสนิทมองคนเจ็บบนเตียงสลับกับคุณหนูสกุลหวังไปมาด้วยความสงสัย
“พานางออกไป! สั่งบ่าวหน้าจวนต่อไปไม่อนุญาตให้นางเข้ามาในจวนอีก”
“คุณ... หลินเอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้น”
หูฉีเอ๋อร์ที่ยกถาดข้าวต้มเข้ามาเอ่ยถามด้วยความสงสัย หวังเหม่ยหลินถอนหายใจยาวก่อนส่ายหน้าไปมาให้สาวใช้ของตน แล้วหันไปมองคนเจ็บบนเตียงที่ยามนี้จดจ้องนางราวกับจะใช้สายตาสังหารเสียอย่างนั้น แคว้นหนิงอานมีกุนซืออารมณ์ร้อนเช่นนี้ สงครามห้าแคว้นที่ผ่านมาชนะได้อย่างต่อเนื่องคงเพราะโชคช่วยเสียมากกว่า
“จื่อรั่ว! ไม่ได้ยินที่ข้าสั่งหรือไร”
“ไม่ต้อง! ท่านเพียงกินข้าวถ้วยนี้ให้หมดข้าก็จะไปทันที”
ซ่งรุ่ยหยางขบกรามแน่น นางคิดว่าตนเองเป็นใครกันถึงได้มาเอ่ยออกคำสั่งกับเขาเช่นนี้ หวังเหม่ยหลินเห็นสายตาแข็งกร้าวไม่ยินยอมของอีกฝ่ายแล้วรับรู้ได้ทันทีว่าครั้งนี้เขาคงไม่ร่วมมือโดยง่ายเช่นครั้งก่อนอย่างแน่นอน
“วันนี้อากาศร้อนนัก เช่นนั้นฉีเอ๋อร์วันนี้เรากลับค่ำหน่อยก็แล้วกัน”
ซ่งรุ่ยหยางขบกรามแน่น สายตาดุดันมองไปยังสตรีไร้ยางอายที่เดินไปนั่งยังโต๊ะกลางห้อง อีกทั้งรินชาขึ้นดื่มราวเป็นเรือนของตน
มากไปหรือไม่ นางคิดว่าตนเองเป็นใครกัน
“จื่อรั่ว!”
เฉินจือรั่วพลันสะดุ้งจนไหล่ยก ครั้งนี้หากคุณชายมีคำสั่งให้เขาสังหารคุณหนูสามเขาจะทำเช่นไรดี คุณหนูสกุลหวังผู้นี้ก็ช่างกระไรเหตุใดจึงต้องยั่วโทสะคุณชายถึงเพียงนี้กัน
“ส่งถ้วยข้าวมา!”
หวังเหม่ยหลินยกชามะลิขึ้นดื่ม มุมปากเล็กยกยิ้มอย่างพอใจยามที่เห็นว่าคนเจ็บยอมกินข้าวต้มจนหมดถ้วยแล้วจึงลุกขึ้นย่อตัวคำนับ
“พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่ คุณชายรักษาตัวด้วย”
“เจ้า!”
ซ่งรุ่ยหยางคล้ายถูกโทสะสกัดกั้นความคิด ถ้อยคำต่อว่ามีมากมายกลับแต่เขากลับคิดไม่ออกแม้เพียงครึ่งคำ
“บ่าวจะสั่งคนหน้าจวนพรุ่งนี้หากแม่นางหูมาไม่อนุญาตให้เข้าจวน”
“ผู้ใดสั่งกัน! นางอยากเข้ามาก็เรื่องของนาง”
กล่าวจบคนเจ็บก็ทิ้งตัวลงนอน เฉินจือรั่วอ้าปากค้าง คุณชายเมื่อครู่เป็นท่านที่เอ่ยปากไม่ใช่หรือ หรือว่าอาการบาดเจ็บครั้งนี้ไม่เพียงทำให้ขาของท่านไร้เรี่ยวแรง แต่ความคิดความทรงจำก็ผิดปกติไปด้วย
คุณชายน้อยของข้าช่างเป็นบุรุษที่น่าสงสารนัก
..........................................................................................
- Writer
