พันธกานต์ร้ายรัก

ตอนที่ 1 (2) จบ

“วันนี้อากาศร้อนเกินไปหรือเปล่าวะ” อีธาน สมิธ ซีอีโอหนุ่มรูปงามเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ตวัดสายตาขึ้นมองท้องฟ้าถึงได้คำตอบว่าก็ไม่ได้ร้อนอะไรมากมายแล้วทำไมแม่สาวทรงโตคนนั้นถึงได้หน้าแดงชอบกล หรี่ตาคมแคบมองอีกครั้งก็ยังเห็นว่านอกจากหน้าหล่อนจะแดงแล้วความแดงมันยังลามลงมาถึงต้นคอและทรวงอกสะบึมที่ซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำ หากจะกล่าวหาว่าหล่อนหน้าแดงเพระเขินที่มีคนหล่ออย่างเขามองก็ออกจะอายปากตัวเองเพราะดูดีๆ แล้วหล่อนเหมือนกำลังโกรธอะไรอยู่มากกว่า

‘โผล่พ้นน้ำขึ้นมาสักทีคนสวย ดูในน้ำไม่ค่อยถนัดตาเลย’

ชายหนุ่มมองเนื้อนมไข่นานเข้าคอเขาชักแห้งจึงหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบแก้กระหาย แต่พนันเถอะ! สิ่งที่เขากระหายคือแม่สาวทรงโตคนนั้นต่างหากล่ะ ปากเขาจิบไวน์ส่วนสายตาคมกริบคู่นั้นยังมองดาเรียตาไม่กะพริบ ทุกรอยยิ้ม ทุกองศาการวาดมือแหวกว่ายไปมาช่างสวยสง่าบาดจิตเขาเหลือเกิน

“สวยสมคำร่ำลือจริงๆ เว้ย” แววตาเจ้าเล่ห์ มองตาวาวและหล่อนก็มองกลับมาด้วยตาแวววาวไม่แพ้กัน เสียแต่ดวงตาคู่นั้นกลับมองผ่านหน้าเขาไปทางนิโคลัสซะอย่างนั้น อีธานชะงักงันไปไม่เป็นสามวินาทีก่อนจะมองตามสายตาหล่อนอีกครั้งจนมั่นใจว่าคนที่หล่อนมองคือเพื่อนสนิทต่างหากล่ะไม่ใช่มองเขา

‘บัดโธ่! มีหน้าหล่อๆ ให้มองไม่ชอบ ชอบมองหน้าตาไร้อารมณ์ของมนุษย์น้ำแข็ง’ อีธานเซ็งจัดวางแก้วไวน์หน้าบึ้งตึงเอื้อมมือไปสะกิดต้นแขนเพื่อนสนิท

“ไอ้นิค นางฟ้ามาโปรดแกแล้วเว้ย นอนอะไรนักหนา!”

“อะไรวะ” ลืมตาขึ้นถามอย่างไม่สบอารมณ์

“ดูโน้น” อีธานพยักพเยิดปลายคางไปทางริมสะว่ายน้ำซึ่งห่างจากจุดที่พวกตนเองอยู่ไม่ไกล ซึ่งเขาก็เห็นเพื่อนสนิทยันกายลุกมองตาม แต่เพียงแค่เสี้ยวนาทีนิโคลัสก็ล้มตัวนอนตามเดิมราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทิ้งให้แม่สาวดาเรียคนงามหน้าแตกพังยับเยินเช่นเดียวกันเขาเองก็รู้สึกอึ้งและทึ่ง

“เฮ้ย! ไอ้นิค! ทำไมนอนลงเร็วขนาดนั้นวะ แกไม่เห็นผู้หญิงที่ชูมือให้ริมสระว่ายน้ำเหรอ ผู้หญิงคนนั้นชื่อดาเรีย ลาเคนซีนะเว้ย สาวสวยสุดฮอตทางโทรศัพท์ที่เลือกรับเฉพาะแขกที่ถูกใจจริงๆ” อีธานร่ายยาวประวัติของสาวทรงโตที่ตนเองถูกตาต้องใจมาก่อน

“แล้วไง” ถามเสียงห้วนทั้งที่ยังหลับตา

“แกถามฉันว่าแล้วไง” อีธานทวนเสียงดัง อยากจะดึงทึ่งผมตัวเองรวมถึงผมบนหัวของมันด้วย “ดาเรีย So Hot มากแต่แกยังนอนเฉยทั้งที่ถูกเธอให้ท่าซะขนาดนั้น ถามจริงเหอะไอ้นิคแกตายด้านเหรอวะ สวยระดับนางฟ้ามาเกิดขนาดนั้นยังมีหน้ามาถามได้ไงว่าแล้วไง ฉันฟังแล้วรู้สึกอยากจะบ้า!”

นิโคลัสได้ยินประโยคสรรเสริญนั้นแล้วหงุดหงิดหูหงุดหงิดใจ

“ไปบ้าไกลๆ ไป” พูดเสียงแข็ง ให้รู้กันไปว่าตนเองจริงจังกับคำพูดนั้นมากแค่ไหน

อีธานเองก็มีน้ำโหไม่แพ้กัน ด่ากลับ “กวนตีนเกินไปแล้ว!”

นิโคลัสหงุดหงิดทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ก่อนลืมตาสองข้างขึ้นมองหน้าเพื่อนสนิทที่อยู่ในอารมณ์จัดได้ว่าเซ็งเป็ดและแอบด่าเขาว่า ‘ไม่ได้เรื่อง’ ในใจ

“โทษทีนะเว้ย แต่เห็นหน้าตายๆ อย่างนี้ฉันก็เลือกนะ ผู้หญิงที่ทำอาชีพประเภทนั้นไม่ว่าจะไซด์ไลน์ เด็กเสี่ย เด็กออฟตามผับ หรือสาวฮอตทางโทรศัพท์ที่แกคลั่งนักคลั่งหนา ไม่ว่าพวกเธอจะพยายามยกระดับตัวเองให้สูงแค่ไหน ให้หรูแค่ไหน สุดท้ายคำจำกัดความของพวกเธอก็หนีไม่พ้นคำว่าขายตัวอยู่ดี ผู้หญิงเห็นแก่เงินประเภทนั้นฉันไม่ชอบ! ได้ยินชัดเต็มสองหูแล้วหรือยัง!”

“เออครับ ชัด” อีธานตอบรับกะพริบตาปริบ

นิโคลัส ธอร์ตัน แยกกับอีธานที่หน้าสปอร์ตคลับ เดินทางกลับมายังบ้านพักส่วนตัวของตนเองที่ปลูกสร้างใหม่ได้ไม่กี่ปีทว่ายังอยู่ในอาณาเขตของคฤหาสน์ธอร์ตัน มีเพียงสวนดอกทิวลิปเท่านั้นที่ขวางกลางระหว่างบ้านพักส่วนตัวกับความอลังการของคฤหาสน์หลังใหญ่

นิโคลัสรักความเป็นส่วนตัวชอบใช้ชีวิตสงบเงียบจึงแยกบ้านออกมาจากคุณย่าวัยเจ็ดสิบห้าได้หลายปีแล้ว แต่ถึงจะแยกออกมาอยู่คนเดียวแต่เขามักจะไปทานอาหารกับท่านที่คฤหาสน์เสมอเพื่อไม่ให้ท่านรู้สึกเหงาที่มีหลานชายสามคนทว่าแต่ละคนไม่มีเวลาว่างมาหาท่านเลย

ยี่สิบปีก่อนบิดาของเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุบนท้องถนนต่อมาก็ต้องเสียมารดาไปอีกคน ท่านไม่ได้เสียชีวิตหรอกแต่แค่ท่านทิ้งเขากับน้องชายอีกสองคนไปแต่งงานใหม่แล้วไม่ยอมกลับมาเยี่ยม ทิ้งลูกชายทั้งสามที่โหยหาความรักไปแต่งงานใหม่กับเศรษฐีอาหรับ ผ่านมาหลายสิบปีที่ท่านไม่เคยมีเยี่ยมพวกเขาเลยสักครั้ง ส่งแค่ของขวัญในวันพิเศษต่างๆ มาให้ ถึงแม้ว่าท่านจะยังมีชีวิตแต่ในความรู้สึกของนิโคลัสคิดเสมอว่ามารดาได้ตายจากไปนานแล้ว เพราะของขวัญพวกนั้นมันไม่สามารถทดแทนความรู้สึกขาดความอบอุ่นของเขาได้เลย เพราะชีวิตผ่านการสูญเสียมามากนิโคลัสจึงกลายเป็นคนค่อนข้างโหยหาความรัก ความอบอุ่น เขาโหยหาผู้หญิงสักคนที่จะอยู่เคียงข้างกันต่อสู้ทุกอุปสรรคไปด้วยกันจนถึงลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

ที่สำคัญ... ผู้หญิงคนนั้นจะต้องไม่ทรยศและไม่ทิ้งเขาไป!

ในอดีตนิโคลัสเคยมอบโอกาสพิเศษให้กับตนเองและผู้หญิงคนหนึ่ง ‘เจนิเฟอร์ แอนนิสสัน’ ชื่อของหล่อนเขายังจำได้ถึงทุกวันนี้ หล่อนเข้ามาทำงานในธอร์ตัน เจอกันหลายครั้งจนนิโคลัสรู้สึกเอ็นดู จากความคุ้นเคยเลยเถิดมาเป็นความสนิทสนมและยาวไกลถึงขั้นเป็นคนรักกัน ตลอดห้าปีที่คบหาดูใจกันไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะนอกกายนอกใจหล่อน แต่แล้วในวันที่เขาตั้งใจขอหล่อนแต่งงานกลับเป็นวันที่ต้องเจ็บปวดที่สุด!

ครืด ครืด!

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียกสติกลับคืนสู่นิโคลัสอีกครั้ง นานแล้วนะที่เขาไม่ได้นึกถึงอดีตอีก ใครไม่รักก็ช่าง ขอแค่คุณย่ายังอยู่กับเขาและยังมีน้องชายทั้งสองคอยเป็นห่วงเป็นใยจากไกลๆ ก็พอแล้ว ชีวิตนี้นิโคลัสคงไม่ขออย่างอื่นไปมากกว่านี้

“ฮัลโล...”

‘สวัสดีค่ะคุณนิค! อีตาคุณฌอนก่อเรื่องอีกแล้วค่ะ!’

นิโคลัสถอนหายใจหนักทุกครั้งที่ได้รับสาย ‘ยาหยี’ และได้ยินชื่อน้องชายคนรองจากหล่อน ที่ทุกครั้งต้องมีปัญหารอเขาไปแก้ให้เสมอ เขาเป็นพี่ชายคนโตของตระกูลมีน้องชายร่วมสายเลือดอีกสองคน

‘ฌอน ธอร์ตัน’ น้องชายคนรองพยัคฆ์หนุ่มแห่งลาสเวกัสวัยย่างสามสิบเอ็ดปี เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์กับสถานบันเทิงครบวงจร แต่วันๆ มันไม่ทำงานทำการอะไรเอาแต่เที่ยวเตร่หาความสุขเข้าตัว ปล่อยให้บอร์ดบริหารดูแลงานแทนตัวเองจนเขาเอือมระอาไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาเตือนสติก่อนที่มันจะโดนบอร์ดรวมหัวกันโกงจนหมดตัว แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเขาจะไม่โทษใครเลยเพราะฌอนทำตัวเองทั้งนั้น

‘เลโอนาร์ด ธอร์ตัน’ น้องชายคนเล็กราชสีห์หนุ่มแห่งลาสเวกัสวัยย่างยี่สิบเก้าปี เจ้าของธุรกิจคาสิโนยักษ์ใหญ่ในลาสเวกัสและมาเก๊า ถือคติเห็นงานเป็นลมเห็นนมสู้ตายนิสัยไม่ต่างจากฌอนนัก แต่ถือว่ายังดีหน่อยที่เลโอไม่สร้างปัญหาเก่งแบบฌอน

“ฉันเบื่อจังยาหยีที่ต้องตามกวาดตามเช็ดปัญหาของเจ้าน้องชายไม่รู้จักโตคนนี้ เอาล่ะ ว่ามาคราวนี้มันไปก่อนเรื่องอะไรอีก”

‘มีน้องชายที่ดีแต่หล่อกับรวยคุณนิคต้องทำใจค่ะ อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เหอๆ คือว่านางแบบคนหนึ่งที่เป็นอดีตคู่ขาของคุณฌอนตั้งครรภ์ค่ะ วันนี้เธอเข้ามาขอความรับผิดชอบกลางคาสิโนพยานรับรู้เหตุการณ์เพียบเลยค่ะรับรองพรุ่งนี้ข่าวกระจายเป็นวงกว้างแน่ค่ะ’

“อะไรนะ! ท้องกับฌอนเหรอ!”

‘ดิฉันไม่ทราบค่ะ’

“แล้วฌอนตอบผู้หญิงคนนั้นไปว่ายังไงบ้าง”

‘ไม่ยอมรับผิดชอบค่ะ บอกต่อว่าฝ่ายหญิงมั่วมาจากที่อื่นแล้วโยนความผิดมาให้เขารับผิดชอบ หัวเราะใส่เสียงดังแล้วก็สั่งการ์ดให้จับนางแบบคนนั้นโยนออกไปค่ะ’ ยาหยีบรรยายอย่างดีจนทุกคำพูดทุกฉากรวมถึงสีหน้ากวนโทสะของฌอนก็ลอยเข้ามาในหัวเขาเช่นเดียวกัน ใครก็รู้ว่าไอ้ฌอนน่ะสุดแสบ ลองมันได้หัวเราะหรือเล่นงานใครมันก็จะหัวเราะอย่างนั้นจนอีกฝ่ายเสียหน้าแล้วถอยทัพกลับ

นิโคลัสยกปลายนิ้วชี้ข้างซ้ายนวดขมับ ปวดประสาทกับเจ้าน้องชายคนรองเหลือเกิน พอบอกพอสอนมันก็กวนกลับเพราะอายุที่ห่างกันแค่สามปีทำให้มันไม่เคารพเขาเลยสักนิด แต่ก็ยังดีที่มันเรียกเขาว่า ‘พี่ชาย’ ไม่อย่างนั้นป่านนี้เขาคงตัดพี่ตัดน้องกับมันไปแล้ว

“โอเค เข้าใจแล้ว ฝากเธอช่วยตามเรื่องนี้ทีนะยาหยีฉันกลัวว่าเรื่องจะไม่จบลงแค่นี้”

‘ได้ค่ะคุณนิค’

นิโคลัสวางสายจาก ‘ยาหยี’ ลูกน้องสาวที่ตนเองส่งไปดูแลฌอนห่างๆ เพื่อไม่ให้มันก่อเรื่องอะไรได้อีกแต่มันก็ก่อเรื่องจนได้ ยาหยีเป็นเด็กฉลาดเสียแต่มีชีวิตอาภัพคุณซาแมนธาย่าเขาเอ็นดูจึงส่งเสียให้เรียนจนจบปริญญาตรี เขาเห็นผลการเรียนยาหยีดีจึงส่งเรียนต่อปริญญาโทเพื่อภายหลังยาหยีจะได้มาทำงานให้ธอร์ตัน แต่เลือกส่งไปเรียนที่ลาสเวกัสเพื่อคอยดูแลฌอนห่างๆ แบบไม่แสดงตัว

แน่สิ! แสดงตัวได้ไงในเมื่อยาหยีเป็นผู้หญิงที่ตรงข้ามกับสเป็คฌอนทุกอย่าง ขืนฌอนรู้เรื่องเข้ามีหวังมันได้แสดงความเป็นสุภาพบุรุษโดยการจับยาหยีโยนออกนอกบ้านแน่ นึกถึงเรื่องน้องชายคนกลางที่ชอบหาเรื่องปวดประสาทให้ทีไรแล้วนิโคลัสอยากจะบ้าตาย ดึงทึ่งผมตัวเองอยู่อย่างนั้น

...............

อ่านตอนต่อไได้ใน ตอน 2