Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก

ตอนที่3 ภาวะซึมเศร้า

พายน์แอบถามๆเพื่อนสนิทจึงรู้มาว่า เกรทคือลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนในต่างจังหวัดหลายแห่งรวมถึงคลินิกรักษาโรคอีกหลายสาขา จึงไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเกรทถึงได้ดูรวยขนาดนี้

"ไม่น่าถึงได้เป็นสายเปย์ขนาดนั้น"

แต่เกรทไม่ใช่ลูกคนเดียวของตระกูลโชติวรกูลเขาเป็นบุตรชายคนเล็ก ส่วนพี่ชายน่าจะเป็นอาจารย์หมอไปแล้ว พายน์เห็นถึงความแตกต่าง ทั้งความรู้ หน้าตาทางสังคม ฐานะทางบ้าน เมื่อเทียบกันแล้วเธอกับเกรทช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

พายน์จึงพยายามหักห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลยกับเกรท เนื่องจากเกรทรวยขนาดนี้พ่อแม่คงหมายมั่นคนรวยระดับเดียวกันไว้แล้ว

อย่างน้อยไม่ได้ร่ำรวยก็ควรจะเป็นหมอด้วยกัน และแน่นอนว่ามันไม่ใช่เธอ

เฮ้อ!ก่อนจะคิดถึงตรงนี้ ช่วยทำให้เกรทสนใจก่อนเต๊อะ นายนั่นไร้หัวใจจะตาย เกิดมาเคยรู้จักความรักหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็เสือกมีลูกไปแล้ว

บางทีพายน์ก็นึกแอบขำตัวเองเหมือนกัน จับพลัดจับผลูมาไกลถึงขนาดนี้ได้ยังไงว๊ะ?

[สายเปย์อะไรย่ะยัยพายน์ หายหัวไปเป็นปี แถมแชทอีกก็ดองเก่งเหลือเกิน ถามชาตินี้จะตอบชาติหน้ารึไงห๊า?]

พายน์มัวแต่อึ้งจนลืมไปว่ากำลังคาสายกับเพื่อนสนิทอยู่ แถมเมื่อสักครู่ก็เผลอหลุดปากออกมาอย่างลืมตัว

"เบาๆหน่อยดารินเพื่อนรัก จะให้ฉันตอบอะไรวะ มาดูสภาพฉันตอนนี้สิ หัวฟูยิ่งกว่ายายซิ้มขายเต้าหู้ในตลาดอีก"

[เหอะ!ยุ่งมากถึงขนาดมาขอประวัตินายเกรทป๊อปปูล่าของห้อง มีอะไรป่ะ หรือว่าเรื่องคืนนั้น เธอกับนายนั่นมีอะไรกันรึเปล่า?]

"ฮึก แฮ่มๆ จะบ้าเหรอ?"

พายน์เกือบจะสำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นดื่มพอดี ดูท่าดารินจะสงสัยเรื่องนี้ เอาวะร้อนตัวไว้ก่อนหาเรื่องแก้ตัวไว้ก่อน ยัยนี่ยิ่งสงสัยอะไรแล้วชอบสอบสืบเสาะอยู่เรื่อย

"คือว่าเขากับฉันเรียนที่เดียวกัน เห็นนายนั่นดูหรูหราหมาเห่า ไหนจะหน้าตาของเขาที่หล่อขึ้นมาก หล่อกว่าตอนที่เรียนมัธยมรุ่นเดียวกับเราซะอีก"

[ไม่แปลกใจ เขาก็หล่อมานานแล้ว แกเองรึเปล่าที่ไม่เคยมอง แต่อย่างแกจะไปรู้อะไร วันๆเอาแต่เต้นกับร้อง แล้วนี่เรื่องจะไปสมัครเป็นเด็กฝึกไปถึงไหนแล้ว]

"เอ่อ เรื่องนั้นเลิกคิดไปแล้วล่ะ"

[อ้าว ทำไม? ]

"ฉันไม่ชอบแล้ว อย่าถามเยอะเลยแค่นี้ก่อนนะ หิวข้าว"

[เอ้ย!เดี๋ยวก่อนสิ พายน์ เดี๋ยวก่อน อะไรของมันวะ?]

พายน์รีบตัดบทวางสายจากดารินกะทันหัน คุยเยอะไม่ได้เดี๋ยวความแตกกันพอดี ยัยนี่ยิ่งถนัดเรื่องชาวบ้านอยู่ด้วย

เธอไม่กล้าที่จะเอ่ยปากบอกความจริงกับดารินเพราะดารินมองเธอเป็นแบบอย่างที่ดีมาตลอด

แล้วอยู่ๆเรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ พายน์ยังไม่อยากให้ดารินรู้สึกผิดหวังกับตัวเธอตอนนี้ ยังไม่พร้อมมากๆรวมไปถึงพ่อกับแม่ก็เหมือนกัน

ก็รู้ว่ายังไงสักวันก็ต้องบอก แต่ มันไม่ใช่ตอนนี้มันไม่ใช่ และไม่รู้ว่าในอนาคตพร้อมที่จะบอกพ่อแม่เมื่อไหร่เหมือนกัน

แต่! หลังจากที่พ่อกับแม่ทราบว่าเธอเปลี่ยนใจมาเรียนเภสัช ดูท่าท่านจะดีใจมากกว่าการที่เธอจะเสียเวลาไปเสี่ยงเป็นเด็กฝึกที่เกาหลีซะอีก

เป็นไอดอลมันยากไปแล้วสำหรับชีวิตในตอนนี้ พายน์เลยอยากตั้งใจเรียนเภสัชให้จบแล้วหางานดีๆทำไม่ได้ทำงานในโรงพยาบาล ก็เก็บเงินสักก้อนไปเปิดร้านขายยาก็ไม่เลว

ตอนนี้พายน์มีลูกที่ต้องดูแลทิ้งหนึ่งความฝันก็ไขว่คว้ามาได้อีกหนึ่งความฝัน อนาคตของนาเดียก็กลายมาเป็นความฝันของพายน์ในตอนนี้ไปแล้ว

'เอาเถอะ คนเรามีสิทธิ์ที่จะฝันและเป็นได้หลายๆอย่าง ทางไหนมันตันเราก็แค่เลือกเดินทางใหม่'

กลางดึกของคืนหนึ่ง

"ฮัลโหลเกรทช่วยด้วย ลูกร้องไม่หยุดเลย"

[โอเคเธอรอแป๊บ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้]

หลังจากวางสาย พายน์อุ้มลูกเข้ามาในอ้อมกอด เด็กน้อยยังร้องไม่หยุดราวกับว่ากำลังเจ็บปวดมากแต่บอกไม่ได้ ทำให้พายน์แพนิคไปหมด ทำอะไรไม่ถูก อยู่ๆน้ำตามันก็ไหล่พรั่งพรูลงมาไม่ขาดสายด้วยความสงสารลูก บวกกับอารมณ์อ่อนไหวเพราะพายน์ไม่มีใครอยู่ข้างๆเลยในเวลาที่กำลังลำบากแบบนี้

"โอ๋ๆ นาเดียจ๋า ไม่ร้องนะลูก เดี๋ยวพ่อมาแล้ว"

เด็กน้อยยังคงกรีดร้องไม่หยุดจนเสียงสั่นเครือ ตอนนี้ไม่รู้ว่าพายน์หรือลูกที่ร้องไห้มากกว่ากันจนตัวสั่นพร่าไปหมด

ก็อก! ๆ ๆ

"พายน์! พายน์! ฉันมาแล้ว"

พายน์รีบวางลูกลงและออกไปเปิดประตูให้พ่อของลูกเข้ามาทันที

"ร้องไห้ทำไม แล้วลูกอยู่ไหน?"

"ในห้อง"

"ใจเย็นๆ นั่งพักตรงนี้ก่อน ฉันจะไปดูลูกเอง"

พายน์ทรุดตัวลงนั่งฟุบหน้าร้องไห้บนฝ่ามือ เธอไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ขนาดนี้ แต่พายน์กำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังท้อแท้สิ้นหวัง รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองช่างไร้ค่าสิ้นดี

ผ่านไปสักพัก เสียงนาเดียก็เงียบลง เกรทเลยเดินออกมาจากห้อง เขากำลังเรียนหมอ แถมเป็นหมอเด็กอีกทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลูกเป็นอะไร ควรจะมาอยู่ช่วยเธอดูแลลูกด้วยซ้ำ พายน์คนเดียวจะไปไหวอะไรมากมาย พายน์ก็แค่เด็กสาวคนนึงที่เผลอตั้งท้องโดยไม่ตั้งใจ จะไปจัดการอะไรเองได้เยอะ ฮึกๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งสะอื้น

"ลูกหลับแล้วล่ะ"

"นายควรมาช่วยดูแลลูกบ้าง ฮึก ๆ นายไม่ควรทิ้งฉันไว้คนเดียว นายรู้มั้ยฉันเหนื่อยแค่ไหน รู้บ้างมั้ย?"

เกรทนั่งลงข้างๆร่างซูบซีดของพาย เขาตบบ่าปลอบเธอเบาๆ

"พายน์ เธอรู้ตัวมั้ย เธอกำลังเข้าสู่ภาวะซึมเศร้าหลังคลอด พรุ่งนี้เธอควรไปพบหมอที่โรงบาล แล้วก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว ลูกแค่ท้องอืด ตอนลูกกินนมเสร็จ เธอลืมอุ้มลูกพาดบ่าเพื่อให้เรอใช่มั้ย?"

"ฉันไม่รู้ ฉันแค่รู้สึกว่า...."

"เอาเถอะๆ สองสามวันนี้ฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนช่วยเลี้ยงลูกก็แล้วกัน ไปนอนพักผ่อนเถอะ ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้หายไปไหน ฉันอยู่ข้างๆเธอโอเคมั้ย?"

"อืม ขอบใจ"

คำพูดของเกรททำให้พายน์รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แค่มีใครสักคนอยู่ด้วยในตอนที่อารมณ์ของเธอกำลังร่วงดิ่งลงสู่หุบเหว พายน์ก็รู้สึกดีขึ้นมามากแล้วขอแค่นี้จริงๆ