Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก

ตอนที่4 แม่ลูกอ่อนคนดื้อ

พายน์สะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวัน วันนี้นาฬิกาปลุกส่วนตัวไม่ตื่นมาปลุกเหมือนเช่นทุกๆวันทำให้เธอเผลอนอนหลับเพลิน

"เก้าโมงแล้วเหรอ?"

พายน์จำได้ว่าเมื่อคืนเหวี่ยงวีนไปเยอะ ก็แอบรู้ผึกผิดอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ป่านนี้เกรทคงกลับไปแล้วมั้ง

'ไม่น่ารักเลยเรา ใครมันจะอยากอยู่ด้วย' คิดตำหนิตัวเองอยู่ในใจ

เธอรีบลุกขึ้นเพื่อจะมาดูนาเดียน้อย แต่ก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู ลูกสาวของเธอยังคงนอนหลับตาพริ้มไม่เหลือวี่แววเด็กน้อยขี้แยอย่างเมื่อคืนแม้แต่นิด นิ่งกริ๊บ!

"ไง นาเดียน้อยของแม่ ตื่นสายนะจ้ะวันนี้"

พายน์จิ้มลงไปที่แก้มป่องอมชมพูเบาๆ ก่อนจะก้มลงดึงผ่าห่มผืนเล็กขึ้นมาห่มให้ลูกอย่างเบามือสุดๆ เพราะกลัวเจ้าก้อนแป้งจะตื่นขึ้นมาร้องโวยวายหากว่านอนหลับไม่เต็มอิ่ม

"เอ้ะ!ทำไมนิ่งขนาดนี้ หรือว่า..."

พายน์รีบเอามือไปอังจมูกเล็กๆของลูกว่ายังหายใจอยู่มั้ย

"ลูกไม่ได้เป็นอะไรหรอก เลิกแพนิคได้แล้ว เมื่อคืนลูกร้องทั้งคืนน่าจะอีกสักพักถึงจะตื่นคงจะเพลียแหล่ะ" สายตาที่เกรทมองลูกสาวเป็นสายตาที่ฉายไปด้วยความอบอุ่น

"นายยังอยู่"

"ก็บอกแล้วว่าจะไม่ไปไหน ไปอาบน้ำเถอะวันนี้ต้องไปพบหมอ"

สั่งพายน์เสร็จเกรทก็เดินไปตรงมุมของห้องครัวเล็กๆ เพื่อหาอะไรทำเป็นมื้อเช้าให้พายน์กินก่อน

"ไม่อ่ะ โรงพยาบาลมีแต่เชื้อโรค ฉันไม่อยากต้องหอบลูกไปด้วย"

พายน์เดินตามเกรทออกมา เพื่อจะบอกปัดไม่ไปหาหมอตามที่เขาสั่ง ทำไมนะ เกรทถึงต้องทำอะไร ตัดสินใจอะไรแทนเธอตลอด โดยที่ไม่เคยถามก่อนสักคำ

"ใครบอกว่าจะพาลูกไปด้วย เดี๋ยวฉันจะจ้างพี่เลี้ยงมาเฝ้าให้ชั่วคราว"

"นายรวยมากรึไง เอะอะก็ใช้เงินแก้ปัญหาทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของฉันแท้ๆ"

"ทำตามที่บอกก็พอ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงพี่เลี้ยงเด็กก็จะมา เลิกทำตัวดื้อเป็นเด็กเท่าอายุตัวเองได้แล้ว"

พายน์แอบเบ้ปากใส่เกรท ไม่รู้ใครกันแน่ที่ดื้อเอาแต่ใจ เอาแต่ออกคำสั่ง ฉันไม่ใช่เมียนายจริงๆซะหน่อย หรือจะใช่ หึ..ใช่ที่ไหนกัน ผัวเมียที่ไหนจะแยกบ้านอยู่กันแบบนี้ อีกอย่างนายเกรทขี้เก๊กนั่นก็ใช่ว่าจะพิศวาสอะไรเรา ผ่านเรื่องคืนนั้นมาครั้งเดียวก็ผ่านแล้วผ่านเลย ทำราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

'ฉันก็มีหัวใจมีความรู้สึกเหมือนกันนะ ใครจะไปทนเย็นชาไร้ความรู้สึกอย่างนายได้ จะมีสักครั้งมั้ยที่นายจะใช้สายตาที่มองลูก มองฉันแบบนั้นบ้าง'

"ไปได้แล้วพายน์ ยังยืนเล่นมือถืออยู่อีก"

เกรทตามเข้ามาในโซนห้องแต่งตัวก็เห็นว่าพายน์ยังยืนรูดโทรศัพท์มือถือด้วยความอ้อยอิ่ง เขาไม่เคยเห็นแม่ลูกอ่อนคนไหนที่เหมือนเด็กน้อยขนาดนี้ ไหนจะอาหารการกินที่พายน์แทบจะไม่ค่อยแตะเลย พวกยาบำรุงที่เขาสั่งมาอีก เปิดดูในตู้ยามีครบทุกเม็ดทุกกระปุก นี่เขาจะทำอย่างไรกับพายน์ดี อายุเท่ากันแท้ๆแต่พายน์ยังมีความเป็นเด็กมากกว่าที่เกรทคิดไว้เยอะ

"รู้แล้วน่า ฉันไม่ใช่ ม เฮ้อ! เด็กนะที่นายจะมาเซ้าซี้วุ่นวายกับฉัน นายคือพ่อของลูกฉัน ไม่ใช่พ่อฉันเข้าใจมั้ย?"

เกรทได้แต่บอกให้ตัวเองใจเย็นๆ ช่วงนี้พายน์จะมีอารมณ์แปรปรวนรุนแรงเนื่องจากภาวะซึมเศร้าหลังคลอด คนที่อยู่ใกล้ตัวจะต้องพยายามเข้าใจและมีความอดทนมากๆ

ซึ่งเขาก็พยายามทำอยู่ พยายามพูดดีๆ ใจเย็นๆ ทั้งๆที่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับใครมาก่อน แม้แต่พ่อแม่เกรทยังกั้นกระจกบางๆเอาไว้ รักษาเซฟโซนของตัวเองเป็นที่หนึ่งเสมอ

"รู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่พ่อของเธอ แต่ฉันกลัวว่าเธอจะไปสาย นัดหมอไว้ให้แล้ว"

"อืม"

พายน์เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างว่าง่าย ทำเอาเกรทยืนเกาหัวยิกๆ บทจะว่าง่ายก็ง่ายอะไรปานนั้น นี่ขนาดไม่ใช่ผัวจริงๆนะ ถ้าเป็นผัวจริงๆจะขนาดไหน

'ผัวงั้นเหรอ'

เกรทแค่นหัวเราะในลำคอเมื่อคิดถึงเรื่องผัวเมียกับพายน์ เพราะมันไม่มีวันที่จะเกิดขึ้นจริงอย่างแน่นอน ความตั้งใจของเกรทก็คือ หลังจากที่พายน์บรรลุนิติภาวะเขาจะให้พายน์เซ็นยินยอมให้เขาปกครองลูกแต่เพียงผู้เดียว

หลังจากนั้นพายน์จะไปใช้ชีวิตอย่างไร จะไปมีครอบครัวใหม่กับใครที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น เพราะเขาจะไม่มีวันยกนาเดียให้พายน์ไปแน่ๆ ลูกของเขาจะต้องอยู่กับเขาตลอดไป

ก่อนที่พายน์จะกลับไปเรียนเทอมหน้า..เกรทตั้งใจว่าจะจัดการเรื่องที่อยู่ใหม่ให้พายน์อาจจะเช่าบ้านหลังเล็กๆ หรือไม่ก็ขอร้องให้พี่กริชพี่ชายของเขาซื้อบ้านเดี่ยวหลังเล็กๆให้ก่อนสักหลัง

เกรทไม่อยากให้ลูกอุดอู้อยู่ในอพาร์ทเมนท์เล็กๆแบบนี้ ตอนที่มาเช่าแรกๆเพราะเห็นว่าตอนนั้นมีแค่พายน์คนเดียว แต่ตอนนี้มันคงเล็กเกินไปแล้ว ไม่เหมาะสมกับการเลี้ยงเด็กอ่อน

"เกรท นายไม่ไปเรียนเหรอ ฉันไปพบหมอคนเดียวก็ได้"

พายน์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมา แต่...ไม่พบคนที่เธอกำลังคุยด้วย หายไปไหนก็ไม่คิดจะบอกกล่าวกันสักคำว่างั้นเถอะ เหอะ! คนที่เอาแต่ใจมันคือนายชัดๆ

"คุณเกรทออกไปแล้วค่ะ แกฝากบอกว่าให้คุณลงไปรอข้างล่างภายในสามสิบนาที แล้วก็ฝากเตือนคุณให้ทานอาหารเช้าบนโต๊ะด้วยค่ะ"

"พี่เลี้ยงเหรอคะ?"

พายน์มองสำรวจคนเลี้ยงลูกของเธอ เป็นผู้หญิงร่างท้วมอายุประมานสี่สิบปีหน้าตาท่าทางดูใจดี แต่งตัวสะอาดสะอ้านและยังใส่ชุดยูนิฟอร์มเรียบร้อย พายน์รีบคลี่ยิ้มให้พี่เลี้ยงลูกของเธอทันทีอย่างถูกชะตา

"สวัสดีค่ะ พี่ชื่อว่าตาลนะคะ "

"งั้นพายน์รบกวนฝากลูกด้วยนะคะ"

"วางใจได้ค่ะ รายละเอียดคุณเกรทแจ้งไว้หมดแล้ว ทางเรามีความชำนาญในการเลี้ยงเด็กอ่อนมากๆค่ะ คุณแม่สบายใจได้"

พายน์ยิ้มและพยักหน้าเป็นการขอบคุณอีกครั้ง หญิงสาวปรายตามองไปที่เปลนอนเด็กเห็นร่างเล็กเคลื่อนไหวยุกยิก ได้ยินเสียงดังอ้อแอ้อยู่ในลำคออย่างอารมณ์ดี

"งั้นพายน์ไปกินข้าวก่อนนะคะ"

พายน์รีบไปหยิบกระเป๋าสะพาย ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารเช้า มียาบำรุงและวิตามินต่างๆเตรียมไว้ให้เธอเรียบร้อยพร้อมกับโน้ตที่ติดเอาไว้บนโต๊ะอาหาร อย่างกับรู้ว่าพายน์ไม่เคยแตะมันแม้แต่นิด จะให้แตะได้ยังไงขนาดเวลากินข้าวพายน์ยังไม่มีเวลาเลย

โน๊ต

'กินยาบำรุงที่จัดไว้ให้ด้วยนะพายน์ ฉันซื้อมาไม่ใช่ราคาถูกๆ เพราะฉะนั้นรบกวนเธอช่วยเห็นค่ามันด้วย'

'หึ่ม!อยากจะให้ลองมาเป็นแม่ลูกอ่อนแบบเราบ้างจัง เกรทจะได้เข้าใจว่ามันเหนื่อยและพะว้าพะวงกับลูกแค่ไหน ไม่มีแม่คนไหนที่เอาเวลามาสนใจตัวเองมากกว่าลูกหรอก'

เอาจริงๆพายน์เพิ่งจะเข้าใจคนเป็นแม่จริงๆก็วันนี้ แอบรู้สึกรักแม่มากกว่าเดิมขึ้นไปอีก แม่คงลำบากมากๆกว่าจะเลี้ยงเธอโตมาได้ขนาดนี้ พายน์แอบน้ำตาซึมเมื่อนึกถึงผู้เป็นบุพการี