Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก

ตอนที่ 13แค่คำว่าห่วงใยก็ไม่มีสิทธิ์

"น้องพายน์รู้จักกับเพื่อนพี่ด้วยเหรอครับ?"

ธีร์เอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัยเมื่อนั่งอยู่ในรถด้วยกัน

"เอ่อ เรียนด้วยกันตอนมอปลายค่ะ"

"ที่ภูเก็ตเหรอครับ?"

"ค่ะ"

"อ๋อ อย่างนี้เอง ไม่เห็นไอ้เกรทเคยบอกเลย งั้นก็แสดงว่าพายน์หยุดเรียนไปปีนึงอ่ะดิ"

"ค่ะ"

พายน์ตอบสั้นๆเพราะตอนนี้ในใจของเธอเป็นห่วงเกรทมากกว่า ไม่มีอารมณ์ที่จะมาตอบคำถามอะไรของธีร์ทั้งนั้น ธีร์สังเกตเห็นว่าพายน์บีบมือตัวเองบ่อยๆอย่างร้อนรน แบบนี้มันไม่ใช่แล้วไม่ใช่เพื่อนธรรมดาแน่ๆ

"เพื่อนพี่ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ถึงมือหมอแล้วปลอดภัยหายห่วงได้"

ธีร์พูดปลอบขึ้นมา ระหว่างสองคนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าความสัมพันธ์ไม่ธรรมดาแน่ๆ แต่ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรทำไมถึงต้องปิดบังคนรอบข้าง ถึงแม้จะอยากถามอีกแต่ธีร์ก็รู้ตัวว่าไม่สมควรไปถามก่าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากเกินไป

แต่เอ๊ะ!พายน์บอกมีลูก งั้นลูกของพายน์ อย่างนั้นก็..เป็นไปได้ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าไอ้เกรทคือพ่อของลูก

จิ๊!ไอ้วินเอ้ยไอ้วิน แม่งเล่นเมียเพื่อนแล้วมึง กูว่าแล้วทำไมไอ้เกรทมันถึงได้อารมณ์ตึงทุกครั้งที่ไอ้วินออกอาการคลั่งรักพายน์ เออเป็นกูก็หึงและไอ้วินคงจะหน้าแหกเย็บไปหลายเข็มแล้วด้วย

ธีร์ปะติดปะต่อเรื่องราวจนได้เรื่อง แต่ยังคงแอบเก็บงำเอาไว้ในใจทำราวกับว่าไม่รู้เรื่องราวอะไรเหมือนเดิม บุคลิกของว่าที่คุณหมอธีร์คือชอบแกล้งโง่ต่อหน้าคนอื่น แต่แอบเก็บข้อมูลเอาไว้เงียบๆคนเดียว คนฉลาดที่แกล้งโง่ว่างั้นเถอะ!

ทั้งคู่มาถึงโรงพยาบาลแต่ว่าเจอลุงดลมายืนดักรออยู่ก่อนแล้ว

"คุณหนูพายน์ครับ เชิญทางนี้หน่อยครับ"

"ค่ะลุง"

พายน์เดินตามไปตรงมุมหนึ่งของโรงพยาบาล คงเป็นเพราะธีร์อยู่ด้วยลุงดลเลยไม่อยากพูดอะไรออกมาต่อหน้าธีร์ ก็เรื่องของเธอกับเกรทมันเปิดเผยได้ที่ไหนกัน

"คุณหนูฟื้นแล้วครับ และบอกว่าให้คุณกลับบ้านไปได้เลย"

"ทำไมคะลุง?"

"ไม่ทราบครับ คุณหนูบอกมาแบบนี้"

"ไม่ค่ะ พายน์จะไปพบเขาจะไปถามว่าเขาเป็นอะไร"

พายน์ทำท่าจะขัดขืนและเดินเข้าไป ทว่า

"ผมขอร้องเถอะครับ! ช่วยเชื่อฟังคุณหนูเกรทเถอะนะครับ "

ลุงดลโพล่งออกมาสุ้มเสียงค่อนข้างดังอย่างขอร้อง ใบหน้าคล้ำคร้านเพราะผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนอายุห้าสิบกว่าปี คิ้วดำผสมสีดอกเลาขมวดกันทุกส่วนจนเกิดรอยย่นเพราะเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

"ก็ได้ค่ะ งั้น.."

"ไม่ต้องมาครับ คุณหนูบอกอีกสักครู่ก็จะกลับแล้ว"

เหมือนลุงดลจะรู้ว่าเธอจะขอมาเยี่ยมเลยรีบขัดซะก่อน

"ถ้าเขาต้องการแบบนั้นก็...ค่ะ"

พายน์พยักหน้าอย่างจำยอมแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมเกรทต้องผลักไสกันขนาดนี้ด้วย

"ขอบคุณครับ"

ลุงดลเดินปลีกตัวออกไป เหลือพายน์ที่ยืนนิ่งอยู่ ส่วนพี่ธีร์ว่าที่คุณหมอรุ่นพี่ของเธอไม่รู้หายไปไหนแล้ว พายน์หันมองไปรอบๆก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปจากโรงพยาบาล

"แค่ความเป็นห่วงนายก็ไม่อนุญาตสินะ"

พายน์ยิ้มเยาะหยันตัวเอง เจ็บแปลบจนแทบจะสำลัก เออ! ต้องเจ็บไปจนถึงเมื่อไหร่วะ เจ็บจะตายแล้วนะโว้ย เสียงเรียกร้องจากหัวใจอันบอบช้ำของพายน์มันตะโกนออกมาประท้วงอยู่บ่อยๆ แต่เจ้าของหัวใจก็ยังจนปัญญาจะแก้ไข น้ำตาตกในจนแทบจะทะลักล้นออกมาก็ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วเหมือนกัน

พายน์เดินเอื่อยๆออกมาอย่างเชื่องช้าคล้ายคนกำลังหมดแรง จนไม่เห็นว่ามีรถกำลังจะเลี้ยวเข้ามา แสงไฟจากหน้ารถกระทบเข้ามาทำให้พายน์รู้สึกว่ากำลังจะร่องลอยก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดไป

ตุ๊บ! ร่างบางล้มลงหมดสติ

รถไม่ทันได้ชนแต่หญิงสาวเป็นลมล้มพับซะก่อน คนที่อยู่ในรถรีบเปิดประตูออกมาอย่างร้อนรน

"คุณ!"

กริชเขย่าตัวของหญิงสาว ก่อนจับชีพจรก็รู้ได้ทันทีว่าแค่เป็นลม เขารีบอุ้มร่างบางในชุดนักศึกษาเภสัชขึ้นบนรถ ก่อนจะก้มลงไปหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาล

"คุณ เป็นยังไงบ้าง"

ม่านตาค่อยๆเปิดออกเมื่อได้กลิ่นเย็นๆของยาดม ภาพที่พร่าเลือนมองเห็นคนตรงหน้าเป็นผู้ชายที่ทำให้เธอต้องปวดใจอยู่ร่ำไป

"ขนาดฉันจะตาย นายยังตามมาอีกเหรอ?"

"ยังๆ คุณยังไม่ตาย ลืมตามองดีๆครับ"

พายน์เบิกตากว้างก่อนจะลุกขึ้นมามองไปรอบๆ ก็รู้ตัวว่ากำลังอยู่ในรถ แต่..ทว่า ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเธอตอนนี้ เหมือนเกรทไม่มีผิดเพียงแต่ว่าเขาดูมีอายุมากกว่า

"ขอโทษค่ะ หนูมาอยู่บนรถคุณได้ยังไงคะ?"

กริชยิ้มให้หญิงสาวหน้าใสตรงหน้าอย่างอ่อนโยน พลันเกิดความรู้สึกว่าถูกชะตาและมีความรู้สึกเอ็นดูเหลือเกิน

"คุณเป็นลมล้มไปหน้ารถของผม อ่ะนี่น้ำครับดื่มก่อนจะได้รู้สึกดี"

กริชยื่นขวดน้ำที่ยังไม่มีรอยเปิดให้หญิงสาว พายน์รับมาอย่างงงๆ เพราะยังรู้สึกมึนๆและสับสนอยู่

"ขอบคุณนะคะ งั้นหนูคงต้องไปแล้วล่ะค่ะ"

พายน์ยกมือไหว้เขาแสดงความขอบคุณที่เขาช่วย ถึงจะหน้าเหมือนทุกอย่างภายนอกดูคล้ายไปหมดแต่รอยยิ้มและแววตาของพี่ชายคนนี้ดูอบอุ่นไม่รู้สึกถึงความเย็นชาเหินห่างแม้เพียงแรกเจอก็ตาม

"เดี๋ยวไปส่งครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"ไม่ได้ครับ เดี๋ยวเผลอๆคุณไปเป็นลมอยู่ตรงไหนอีก อาจจะไม่โชคดีเหมือนตอนนี้นะครับ"

พายน์นิ่งคิดเห็นด้วยกับพี่ชายร่างโคลนนิ่งของเกรทคนนี้ อีกทั้งเขาก็ไม่ได้ดูเป็นคนใจร้ายอะไร รูปร่างหน้าตาก็ดูดีเหมือนพระเอกหนัง แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นดาราช่องไหนเพราะเธอเองก็ไม่ติดตามดาราไทยซะด้วยสิ

"ค่ะ"

พายน์พยักหน้าตกลงตัดสินใจให้เขาไปส่ง กริชยิ้มอย่างดีใจ

"ผมชื่อกริชครับ เรียกว่าพี่กริชก็ได้"

"หนูชื่อพายน์ค่ะ หน้าของพี่คล้ายๆคนที่พายน์รู้จักมากๆค่ะ"

พายน์พินิจใบหน้าของกริชอีกครั้งพร้อมกับยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มเดียงสาที่ดูไร้จริตจะก้านจนกริชต้องยิ้มตามออกมา

"ก็มีนะครับคนหน้าเหมือนพี่ พี่มีน้องชายคนนึงอยู่คล้ายกันมาก ถ้าอายุไม่ห่างกันก็คงจะเหมือนฝาแฝด ว่าแต่น้องพายน์เรียน ม.เดียวกับน้องชายของพี่เลยนะครับ"

พายน์ก้มลงมองชุดนักศึกษาของเธอก่อนจะยิ้มแหยๆออกมา เธอใส่ชุดบอกสถาบันขนาดนี้ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมพี่กริชคนนี้ถึงได้รู้ว่าเธอเรียนที่ไหน

"น้องพี่กริชเรียนเภสัชเหรอคะ?"

"เปล่าครับ น่าจะเรียนกุมารแพทย์"

"อ๋อ หมอเด็ก"

พายน์พยักหน้ารับทราบ แต่ไม่ทันได้นึกถึงคนใกล้ตัวแม้แต่นิด เธอคิดกว้างๆไปว่าไม่น่าจะเคยเจอหรือรู้จักน้องชายของพี่กริช เลยไม่ได้ถามต่อว่าชื่ออะไรและเรียนปีไหน บทสนทนาเรื่องน้องชายพี่กริชเลยจบแค่นั้นก่อนที่พายน์จะหันไปบอกทางคนที่ทำหน้าที่โชเฟอร์ไม่งั้นคงได้คุยกันเพลินและขับวนกลับไม่ถึงบ้านสักที ก็พี่กริชคนนี้น่าสนทนาด้วยชะมัด