Mirza ’nın ölümünden sonra konakta hayat yavaş yavaş duruluyordu, ama bu sakinliğin altında derin bir boşluk hissediliyordu. Özellikle Şirvan Ağa ’nın üzerindeki ağır keder ve öfke, her an patlayacak bir fırtına gibiydi. Konaktaki herkes, bu kasvetli havanın farkındaydı, ama kimse gerçek anlamda bir şey yapamıyordu. Herkes Şirvan Ağa’ nın bir çıkış yolu bulmasını bekliyordu, ama o sessizce kendini içine kapatmıştı. Bazılarının işine geliyordu bu hali. Acımasız görüntüsü değişmemişti ama öyle her şeye herkese karışacak halde değildi. Rahat edenler olmuştu.
Kırk gün boyunca konak, sürekli gelen gidenlerle dolup taşmıştı. Komşular, akrabalar, tanıdıklar Mirza ’nın yasını paylaşmaya gelmişlerdi. Herkesin dilinde aynı cümleler dolanıyordu: "Böyle genç bir ölüm, yazık oldu." Ama, ne kadar dua
