Psyche and Psycho

Chapter 35

Damon and I walked together towards his car na pa isip naman ako tuloy bigla kung nasaan na ang kotse ko at kung anon a ang nangyari rito.

I was about to open up the door for me but Damon did it instead, na pa tingin pa nga ako sa kanyna ng saglit because I don’t see him as a gentleman at all. But I feel so dizzy kaya hinayaan ko nalang sya at saka ako malumanay na pumasok sa sasakyan.

“Do you want to stop by in a the nearest mall or fastfood? Mahaba haba din ang magiging byahe natin.” Tanong sa akin ni Damon at saka pinaandar ang sasakyan. Agad naman akong umiling sa kanya, I don’t want any delays honestly what I want is to easily go back to Manila and do what ever it takes masigurado ko lang na hindi maifafile yung fake naming marriage proposal.

“No thanks. I am good.” Sagot ko sa kanya.

May sasabihin pa ata sana sya sa akin kaya lang mabilis akong pumikit at ipinahalata sa kanya na gusto ko nang matulog.

Sa totoo lang hindi ko alam kung dapat ba na pumikit ako kaagad dahil sa totoo lang ang dami ko sanang gustong itanong sa kanya. I wanted to know why he is doing all of this for me, and kung inisstalk ba nya akong talaga dahil pakiramdam ko talaga hindi coincidence yung mga pagkakataon na nagkikita kaming dalawa.

It is just so absurd! Hindi ako na ninilawa na sa dami ng tao at lugar dito sa Pilipinas kahit pa ang liit liit nito ay palagi kaming nagkikita sa iisang lugar sa parehong panahon. And just like what always happens tuwing nagkikita kaming dalawa he always ends up saving my ass or making things easier for me.

I wanna know why, and I have I more thing in mind actually. I am very interested with Tito Elo hindi ko alam why but maybe because he is my mom’s bestfriend kaya siguro sobrang engrossed ako sa idea of knowing him because in some points he reminds me of my mom. Their memories, his stories about her are very entertaining for me.

“Damon I wanna know why? Bakit ka pumayag na pakasalan ako kahit pa pwede mo nalang akong pabayaan na magpakalunod sa dagat bakit ba kasi palagi mo nalang akong inililigtas kahit ayaw ko namang magpaligtas?” yun ang tanong ko sa isipan na hindi ko masabi sab isa kanya.

I slightly opened my eyes and saw that he was seriously driving, yung mga mata nya ay naka focus sa daan.

I didn’t want to ask him that question dahil alam kong hindi naman nya ako sasagutin din ng maayos. I was thinking of a lot of things until slowly I drifted into sleep.

“Mom! Kuya! Please please! Just take me with you please! Isama nyo nalang po ako dyan ang daya daya nyo naman kasing dalawa iniwanan nyo po ako!” umiiyak kong sabi habang dahan dahan na naglalakad papunta sa dagat.

The sea breeze feels like a kiss of heaven for me, ni hindi ako giniginaw or natatakot manlang. Patuloy pa din ako sa paglalakad sa dagat kahit pa medyo hirap ako dahil sa alon.

Kahit pa parang pakiramdam ko niyayakap lang ako ng mga alon andon pa din yung lakas ng paghampas nya na nakakapag paatras sa akin at nakakatangay kahit pa pinipilit ko itong salubungin.

Naka pikit pa din ako at tuloy pa din sa paglalakad hanggang sa isang alon ang humampas sa akin at nagging dahilan para matangay ako ng alon sa mas malalim na parte ng dagat.

May parte sa pagkatao ko na natatakot, na ayaw sumuko at gustong lumangoy kaya lang ay mas nangibabaw yung parte ng pagkatao ko na pagod na pagod na.

Yung pagkatao ko na wala ng nagiging dahilan pa para mabuhay, yung pagkatao ko na mas makakaramdam ng Kalayaan at katahimikan sa pagkawala.

Malungkot kong tinignan ang magandang buwan at makikinang na bituin parang nangungusap ang mga ito at sinasabi sa akin na kahit pa ang lungkot lungkot ko at maaring ito na yung huling araw ko sa mundo, hindi katulad noong una kong mga pagdurusa hindi ako mamatay ng magisa.

Naka tanaw at naka bantay lang sila sa akin saan man ako dalhin ng ng hangin at ng alon ng napakalawak na dagat na ito. Gano man kalayo o kalalim ay patuloy nila kong sisinagan kaya hinding hindi ako magiisa.

Tipid akong ngumiti hanggang unti unti ako sumuko at na pa pikit. Masaya akong mawawala Mommy at Kuya kasi alam ko kasama ng buwan at mga bituin ay hindi nyo din ako iniwan kaylanman.

Hindi ko alam kung bakit nakaramdam ako ng katawan na yumakap sa akin, naka ramdam ako ng init at haplos sa kabila ng lamig ng tubig pero gustohin ko man na idilat ang mga mata ko ay parang hirap na hirap ako.

Akala ko ay nananaginip lang ako pero nagising ako sa isang malakas na pagubo dahil sa pagihip ng hangin sa bibig ko.

Pagmulat kong muli ng mata ko ay si Damon ang unang nakita ko, yung nagaalala at takot na takot nyang mukha.

“What the f**k are you doing woman?!” galit na sabi nya sa akin pero may halo pa ding pagaalala.

Sa totoo lang ay hindi ko alam kung bakit ba kahit na naiinis ako sa kanya at ayaw ko sa kanya dahil sa presko at antipatiko nyang ugali, kapag nandyan sya pakiramdam ko ay magiging ayos din ako, pakiramdam ko parang wala akong dapat unahin dahil hindi nya ako pababayaan.

Hilong hilo akong na pa ngiti sa kanya.

“Ang pogi mo!” natatawang sabi kos a kanya.

Hindi ko nga alam kung bakit yun lumabas sa bibig ko pero hindi ko mapigilan na sabihin sa kanya.

Ugh! Damn the scotch and tequila.

“Will you please stop Psyche? What the hell are you doing in the middle of the night on the ocean?! Nagpapakamatay ka ba? What were you thinking?!” galit na sigaw nya sa akin.

Nakikita ko kung paanong inis n ainis sya habang pinagagalitan ako pero bigla ko nalang syang niyakap at saka ako sumandal sa dibdib nya.

Haaay! It feels so comfortable here.

“What the fck are you doing?!” Singhal nito dahil sa biglaan kong pagyakap sa kanya.

Na pa hagikgik naman ako sa kaartehan nya.

“I wanted to die, nandun nga ako para magpakamatay. Kaya lang umepal ka na naman lagi mo nalang akong nililigtas why don’t you leave me alone huh and let me die peacefully?” naiinis na tanong ko sa kanya habang naka yapos pa din sa kanya at naka sandal sa dibdib nya.

Rinig na rinig ko yung bawat t***k ng puso nya, it wasn’t fast nor slow.

“Bakit mob a gustong mamatay?” tanong nya sa akin.

Akala ko tatanggalin nya na ang pagkakayap ko sa kanya pero hinayaan nya lang ako.

Haaay I love the heat that is coming out from his body, kahit papano nakakaramdam ako ng init dahil ginaw nag inaw na ako talaga considering nan aka two piece lang ako.

“I wanna die simply because I don’t have a reason to live.” Simpleng sagot ko naman sa kanya.

It took him a moment before speaking.

“I’ll give you a reason to leave then ano ba ang gusto mo?” tanong nya sa akin.

Na pa isip naman ako sa sinabi nya kahit pa alam kong napaka imposible ng n=gusto ko I dint know I just want to say it siguro gusto ko lang na may masabihan din.

“I wanted be happy, I want to be free. I want to feel love, I want to be loved. I want to have a family katulad nung pamilya naming but I will take good care of my kids just like how my mom took care of me and my kuya. I want to have my mom and my kuya back. Gusto ko ulit bg pamilya. I want the love of a family,” umiiyak na sabi ko sa kanya.

Matagal bago sya ulit sumagot.

“Okay then tell me what you want?” sagot nya sa akin.

Na pa isip naman ako kung ano ba ang isasagot ko sa kanya….

“Marry me, give me a family.” Naka ngiti kong sab isa kanya at saka ko inilapit ang mukha ko sa kanya dahilan para magkatitigan kaming dalawa.