ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูห้องดังขึ้น ซึ่งทำให้หญิงสาวรีบเอามือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้ม เธอกระพริบตาถี่ๆ เพื่อสลัดห้วงอารมณ์แห่งความโศกเศร้าเสียใจออกไปให้พ้นจากดวงหน้าและแววตาของเธอ
“เหนื่อยไหม ไปทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง” กนกเดินเข้ามาหาแก้วกานดา พลางโน้มตัวลูกสาวเข้ามาสวมกอดเอาไว้ นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาว แต่การเข้ามาอยู่ในห้องคนเดียวแล้วทำตัวเงียบ มันแสดงออกถึงปัญหาที่แก้วกานดาเพิ่งเผชิญมา
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ” หญิงสาวพยายามฝืนยิ้มให้กับมารดา อย่างน้อยๆ เธอก็ยังโชคดีอยู่บ้างที่มีมารดาอย่างกนก คอยถามไถ่ ในวันรู้สึกอ้างว้างเช่นนี้
“มีคนมาหา”
