ร่างสูงเอ่ยออกมาพลางใช้สายตาคมกริบกวาดมองร่างบางในชุดเดรสสีดำที่นั่งอยู่กับพื้นสกปรกชื้นแฉะเหมือนแมวน้อยแสนสวยที่ตกถังขยะ สภาพดูไม่ได้ เขาส่ายหัวก่อนจะเอ่ยสั่ง
“ลุกขึ้นมา”
แต่นอกจากร่างบางจะไม่ลุกแล้วยังเอาแต่จ้องหน้าตาไม่กะพริบเหมือนคนวิญญาณออกจากร่าง เขาเลยย่อตัวลงตรงหน้าก่อนจะยกมือขึ้นตบแก้มขาวเนียนเบา ๆ แต่แสบไปถึงทรวง
“เป็นอะไร บอกให้ลุกไม่ได้ยินเหรอ?”
“เป็นเพราะคุณ”
จันทร์เจ้าตวัดสายตามองเขาอย่างไม่พอใจ เพราะตั้งแต่ที่เห็นซันปรากฏตัวเธอก็รู้แล้วว่าคนชุดดำสองคนที่ตามจับเป็นพวกของใคร ในเมื่อบุคคลอันตรายที่เธอยุ่งเกี่ยวด้วยก็มีแค่เขา
เพียะ!
เพราะความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามา ทั้งความเจ็บระบมที่เท้าไหนจะความเหนื่อยล้าหวาดกลัว ตอนที่หันมาเจอเขาชั่วครู่ความรู้สึกทุกอย่างเหมือนกับมลายหายไป แต่พอฉุกคิดถึงคำพูดของเขารวมถึงสีหน้าเย็นชานั่นแล้ว เธอจึงเม้มปากแน่นเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ ก่อนจ
