คืนลวงรักบ่วงพันธนาการ

บทที่ 2 เข้าห้องผิด

บทที่ 2 เข้าห้องผิด

น้ำค้างเดินออกมาจากห้อง VIP ด้วยความมึนงง ตอนนี้ร่างกายของเธอโซซัดโซเซ ร้อนรุ่ม แถมดวงตาพร่ามัว อย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่จะไปทำงานยังรู้สึกหนาวจนขนลุกซู่ แต่ทำไมตอนนี้มีเพียงชุดเดรสห่มตัวไว้นิดเดียวกลับร้อนรุ่มเหมือนดังถูกไฟเผา

ร่างบางระหงปาดเหงื่อออกจากใบหน้า ตอนนี้เหงื่อเริ่มซึมผุดออกมาเป็นเม็ดเล็ก ๆ แล้วยกมือขึ้นมาโบกพัดใบหน้า เพื่อผ่อนคลายอาการที่ร้อนรุ่มนี้

ด้วยความที่ไม่เคยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ น้ำค้างคิดว่านี่คงเป็นฤทธิ์จากแอลกอฮอลล์ เพราะพึ่งเคยดื่มเป็นครั้งแรก

หากเจ้เจ้าของร้านไม่บอกให้มาเจอที่ห้องนี้ ป่านนี้หญิงสาวคงต้องนั่งรถกลับ และคงอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลคุณยายไปแล้ว

คนตัวเล็กเดินมาเรื่อย ๆ จากนั้นหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องที่เจ้เจ้าของร้านได้บอกไว้ เจ้าของใบหน้าสวยไม่รีรอเอื้อมมือบางไปเปิดประตู แล้วผลักเข้าไปทันที เพราะว่าตอนนี้ร่างกายของน้ำค้างรู้สึกปั่นป่วนแปลก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อยากจะกลับบ้านเช่าไปอาบน้ำจะแย่แล้ว

“คงจะเป็นที่นี่แหละ”

เรียวปากสีหวานพึมพำ เบา ๆ

ทันทีที่เข้ามาในห้อง เธอชะงักเล็กน้อย เมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วภายในห้องกลับมืดสลัว มีเพียงแสงที่เล็ดลอดออกจากผ้าม่านออกมา เห็นเพียงเงาตะคุ่ม ๆ เท่านั้น

“เจ้คะ”

น้ำค้างส่งเสียงร้องเรียกหาเจ้เจ้าของร้าน เผื่อว่าเจ้จะแกล้งให้น้ำค้างกลัว เพราะเจ้มักจะแกล้งบ่อย ๆ เมื่อรู้ว่าเธอกลัวผี

“...”

เงียบสนิทไม่มีเสียงตอบสนองใด ๆ ร่างกายของน้ำค้างยิ่งมีเหงื่อเม็ดเล็กซึมผุดตามใบหน้ามากขึ้น แม้แอร์ในห้องจะเย็นฉ่ำเพียงใดก็ตาม

“เจ้…..อุ๊บ”

น้ำค้างจะส่งเสียงเรียกหาเจ้อีกรอบ แต่ทว่ากลับมีมือหนาที่เย็นเฉียบเข้ามาปิดปากของเธอเอาไว้

น้ำค้างได้แต่ส่งเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ โดยที่ไม่มีแรงขัดขืน ชายหนุ่มด้านหน้า ค่อย ๆ ออกแรงผลักเธอเพียงเล็กน้อย แล้วพาร่างบางระหงเดินมาชิดกับผนังห้อง พร้อมกับเอานิ้วหนาทาบปากของตัวเอง ส่งเสียงครางในลำคอเบา ๆ เพื่อให้น้ำค้างหยุดดิ้นและโวยวาย

“ชู่ววว….”

ชายปริศนาส่งเสียงออกมาเบา ๆ ข้าง ๆ หูของเธอ

ทำให้หญิงสาวที่พอจะมีสติอันเลือนราง ตัวสั่นเทาด้วยตวามหวาดกลัวดวงตาคู่สวยค่อย ๆ สั่นระริก มีน้ำตาคลออยู่ในดวงตา เพราะเธอหวาดกลัวชายที่อยู่ตรงหน้า แต่ทว่าร่างกายไม่รักดีของเธอกลับรู้สึกยินดีเสียอย่างนั้น หญิงสาวได้แต่งุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเอง

“เขาส่งเธอมาสินะ”

เสียงทุ้มของคนตรงหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่กระเส่า จากนั้นเขาเลื่อนมือหนามาลูบไล้เอวของเธอ พร้อมกับเคลื่อนมือหนามาลูบแผ่นหลังของเธอ โดยที่ไม่ทันตั้งตัว

มือหนาที่เย็นเฉียบสัมผัสแผ่นหลังของเธอ ทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ส่วนมือที่กำลังปิดปากของเธออยู่ เขาก็นำมันออก แล้วเอนตัวเข้ามาประชิดร่างบางของเธอแทน

หลังจากนั้น ชายหนุ่มตรงหน้าเริ่มเคลื่อนริมฝีปากไปจูบไปที่ริมฝีปากเล็กของน้ำค้างเบา ๆ ทีนึง ทำให้สติของน้ำค้างกระเจิดกระเจิง ไม่กล้าเอ่ยคำใด ๆ ออกมา

เพียงชั่วพริบตา ริมฝีปากของชายปริศนา ไม่รอช้าสอดปลายลิ้นเข้าไปในปากของหญิงสาว พร้อมกับดูดเม้ม ตักตวงความหวานในปากของเธออย่างที่ไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

ในขณะที่มือของเขาเคลื่อนที่ไปทั่วร่างกายของเธอราวกับปลาหมึก เป็นเวลาไม่กี่วินาที ชายหนุ่มก็เคลื่อนมือมายังเนินเนื้ออันนุ่มนิ่มของเธอ โดยที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชุดเดรสที่เธอใส่ ถูกปลดออกตั้งแต่ตอนไหน จะรู้ก็ตอนที่ชุดเดรสของเธอได้ลงมากองอยู่ที่เอวคอดกิ่วเรียบร้อยแล้ว

หมิงเผิงหยุดมืออยู่ที่เนินเนื้ออันนุ่มนิ่มนั้นเนิ่นนาน เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเล็กน้อย เพราะคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวตรงหน้าตัวเล็กเหมือนคนขาดสารอาหารแบบนี้ จะมีหน้าอกที่ใหญ่จนเกินตัวได้

“อื้อ..”

เสียงหวานเผลอครางออกมาเบา ๆ เมื่อคนตัวสูงออกแรงบีบเนินเนื้ออันนุ่มนิ่มเป็นจังหวะ ทำให้ร่างสูงที่กำลังเอาเปรียบร่างเล็กอยู่ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างพึงพอใจ

ขณะนี้น้ำค้างร่างกายอ่อนปวกเปียก หงายหลังตามแรงจูบอย่างไม่เป็นท่า โชคดีที่ได้มือหนามาประคองศีรษะของเธอเอาไว้ ก่อนจะถูกเขานำพามาบนเตียงขนาดคิงไซส์ วินาทีนั้นสติของหญิงสาวได้หายไปจนหมดสิ้น จึงปล่อยอารมณ์ไปตามที่ร่างกายเรียกร้อง

เช้าต่อมา

“โอ้ย มึนหัวจัง”

เสียงหวานพึมพำเบา ๆ พลางยกมือบางมากุมศีรษะเอาไว้ ดูเหมือนว่าจะลืมว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในห้องนี้ได้ยังไง

ทว่าเมื่อพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ภาพต่าง ๆ มันก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่จบไม่สิ้น ดังนั้นคนตัวเล็กเข้าใจได้ในทันทีว่า เมื่อคืนเธอเสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายหน้าตาดีที่นอนอยู่ด้านข้างนี้

“เฮ้อ”

เจ้าของใบหน้าสวยได้แต่ถอนหายใจออกมา ไม่รู้จะร้องไห้ดีไหม เพราะความบริสุทธิ์ที่เก็บไว้ 20 กว่าปี เธอตั้งใจเอาไว้ว่าจะเก็บไว้ให้ชายคนรัก แต่วันนี้มันพลาดเสียให้กับใครไม่รู้ ซึ่งเขาเป็นคนที่เธอไม่รู้จักด้วยซ้ำ

ครั้นอยากจะถามหาความรับผิดชอบจากชายหนุ่มตรงหน้า คงจะไม่ได้เรื่องอะไร เพราะเมื่อคืนเธอเองก็เป็นฝ่ายสมยอม อีกอย่างคงไม่มีผู้ชายคนไหนรับได้ เมื่อรู้ว่าเธอทำงานแบบนี้

เมื่อคิดได้ดังนั้น เจ้าของใบหน้าสวยรีบลุกขึ้นจากเตียง หยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ จากนั้นพาร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงจากศึกหนักเมื่อคืน ออกจากห้องไปยังตู้ล็อกเกอร์เก็บของที่ร้าน

ทันทีที่มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็พบว่าเจ้หยาดโทรมาหาเป็น

ร้อยสาย อีกทั้งส่งข้อความมาอีกเป็นสิบ

ทว่าน้ำค้างไม่ได้สนใจอะไรมากมาย สิ่งหนึ่งที่เธอนึกขึ้นได้ คือเป็นห่วงคุณยาย เพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับไปดูแล ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง เรื่องคุยกับเจ้หยาดคงต้องพักเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้เธอต้องรีบกลับบ้านอาบน้ำ ไปยังโรงพยาบาลทันที